Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2008

το μονοθέσιο

Στο "δάσκαλό" μου, τον Τσαρομανόλη

Πόσοι αλήθεια αδιόριστοι εκπαιδευτικοί δεν ονειρεύονται την τοποθέτησή τους σε ένα σχολείο, έστω μονοθέσιο, προκειμένου να υλοποιήσουν τα όνειρά τους να βοηθήσουν τα μικρά χωριατόπαιδα να γνωρίσουν τον κόσμο και τον πολιτισμό; Και πραγματικά πολλοί από αυτούς προσφέρουν αφειδώς τον καλύτερο εαυτό τους και σημαδεύουν με το έργο τους τα μικρά κλωσσόπουλα των δημοτικών σχολείων της επαρχίας.
Υπάρχουν όμως και οι αντίθετες περιπτώσεις. Οι περιπτώσεις των δασκάλων, του δασκάλου συγκεκριμένα που είχε ένα μαθητή και έπρεπε να διαπαιδαγωγήσει και να μορφώσει αυτόν τον ένα μαθητή. Μπορεί να φανταστεί κανείς πόσο τυχερός είναι ένας τέτοιος μαθητής μέσα στην ατυχία του βεβαίως να είναι μόνος στο σχολείο, χωρίς συμμαθητές για παιχνίδι, διάλογο κτλ.
Κι όμως στην περίπτωση του χωριού μας ο δάσκαλος, γιος του πρώην προέδρου της κοινότητας και αδελφός του τελευταίου προέδρου, κατόρθωσε να αφήσει το Γιαννάκη εντελώς αμόρφωτο. Έξι χρόνια δεν κατόρθωσε να του μεταδώσει τίποτε άλλο πέρα από την απέχθεια προς το σχολείο και το μίσος προς τους δασκάλους.
Να πώς: Πρωί πρωί ο δάσκαλος ερχόταν στο χωριό από τη Χώρα, πήγαινε στο καφενείο να πιει τον καφέ του και έπειτα στο σχολείο με το Γιαννάκη. Έβαζε το μικρό να μαζέψει κανένα χορταρικό κι εκείνος άρχιζε τα τηλεφωνήματα στην Αθήνα και οπουδήποτε αλλού είχε συγγενείς ή φίλους.
Σε δυο ώρες, όταν τέλειωνε τα τηλεφωνήματα, το σχολείο σχόλαγε και ο Γιαννάκης παρέδιδε τα χόρτα, τις ντομάτες ή τα κολοκυθάκια και έφευγε ανακουφισμένος για το σπίτι του ή για την πλάτσα.
Η μόνη αμοιβή που πήρε αυτός ο αχαρακτήριστος δάσκαλος ήταν ότι κατόρθωσε να καταργηθεί το μονοθέσιο και το σχολικό κτίριο να χρησιμοποιείται πλέον μια φορά το χρόνο για τον ετήσιο χορό του Συλλόγου των εν Αθήναις συγχωριανών.
Πόσα άλλα μονοθέσια άραγε θα κλείσουν έτσι άδοξα; Πόσα παιδιά θα μείνουν αφώτιστα; Πόσα χωριά θα δουν τα νιάτα τους να ξενιτεύονται από τα μικρά τους χρόνια για να σπουδάσουν;

7 σχόλια:

gyristroula2 είπε...

Ανατριχιαστική ιστορία. Σκέψου να σου λείπει η παρέα, οι συμμαθητές, το παιχνίδι, και το μόνο πρόσωπο που θα μπορούσε να σου δώσει κάτι για να ξεφύγεις από τη μοίρα της απομόνωσης και της αγραμματοσύνης να είναι ένας τέτοιος δάσκαλος! Τι απέγινε αυτό το παιδί, θερσίτη;

meril είπε...

Το πρώτο μου σχολείο μονοθέσιο στην πλαγιά των Αστερουσίων. 11 και μία εγώ 12. Τα διαλείμματα μαζί παίζαμε και μου φαίνεται πως εκείνη ήταν η χρονιά με τα πιο πολλά μαθήματα.

Θερσίτης είπε...

Γυριστρούλα, ο Γ. ακολούθησε την έξοδο από το σχολείο και το χωριό προς τη Χώρα και τις τέχνες (υδραυλικός κτλ.). Ελπίζω μόνο να μην έχει σβήσει από την ψυχή του την αηδία για το δάσκαλο -ας με συγχωρέσει η μέριλ για το χαρακτηρισμό που δανείζομαι λόγω ευπρέπειας.
Μέριλ, αν οι μαθητές είχαν ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ με την ευαισθησία και την καρδιά σου, όλα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Πόσοι όμως είναι τέτοιοι, μέριλ; Αχ, νάξερες τι συνάντησα σήμερα στο σχολείο! Θα καταλάβαινες πως πρέπει να είμαστε ισόθεοι, για να μπορούμε να ανταποκριθούμε στο ρόλο μας.
Βάλε τα δυνατά σου, Μέριλ. Κι εσύ γυριστρούλα, μην ενδίδεις.

meril είπε...

Άμα σου πω τι τρέλες κάνω (στη δουλειά).....

keadas είπε...

Στο μονοθέσιο που έμαθα γράμματα,στη ρίζα των Αστερουσίων φυσούνε τώρα δύστυχώς οι άνεμοι της ερημιάς .
Ο Δάσκαλός μου είναι ακόμα αξεπέραστο πρότυπο και μακρινός στόχος.

και κάτι επίκαιρο για τους βαθμούς

Θερσίτης είπε...

Keadas, πολύ όμορφοι οι άνεμοι της ερημιάς. Μου θύμισαν δικούς μου χώρους της παιδικής ηλικίας με τα τόσα απομεινάρια στη μνήμη. Ευχαριστούμε που καταθέτεις την είρα σου και βιώματα από το χώρο του σχολείου.

Θερσίτης είπε...

Αν είχες την τύχη, Keadas, να συναντήσεις ένα δάσκαλο-αξεπέραστο πρότυπο, μας εξηγείς το επίπεδο της ευαισθησίας και της καλλιέργειάς σου. Ας προσπαθήσουμε κι εμείς να τους πλησιάσουμε έστω σε ένα πολλοστημόριο.