Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008

Τα καλά και συμφέροντα

Τόπος, ένα μικρό νησί των Δωδεκανήσων. Χρόνος, τα μέσα της δεκαετίας του ΄90. Βρέθηκα εκεί με απόσπαση, επί 3 χρόνια, όσο κράτησε η "θητεία" του άνδρα μου στα δυσπρόσιτα. Αποδείχτηκαν από τα ωραιότερα της ζωής μου, αλλά δεν είναι της παρούσης...αναρτήσεως.
Θέμα μας, η πρώτη συνέλευση, της πρώτης χρονιάς. Ποιο μπορεί να ήταν το θέμα; Φαινομενικά: Τα προβλήματα των καθηγητών των δυσπροσίτων. Στην πραγματικότητα, τέθηκε στην ψύχρα Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ των δυσπροσίτων και το ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ δικαίωμα ΟΛΩΝ των συναδέλφων να ζητήσουν μετάθεση από την πρώτη χρονιά! Ακούστηκαν κάποιες...ψευτοαντιρρήσεις, του τύπου "δεν θα το δεχτούν", "να το διατυπώσουμε καλύτερα", "να πούμε να γίνουν τα 3 χρόνια 2, είναι πιο λογικό".
Πήρα το λόγο: Συγνώμη, δεν είμαι εδώ με τα δυσπρόσιτα, αλλά, αν δεν κάνω λάθος, δεν υπογράψατε όλοι ότι θα διοριστείτε πιο μπροστά από τους άλλους συναδέλφους σας, με τον όρο να υπηρετήσετε 3 χρόνια σε δυσπρόσιτο σχολείο; Τι θα πείτε τώρα σ' αυτούς που περιμένουν τον κανονικό διορισμό; "Κορόιδα, ας προσέχατε;" Τι θα πείτε σε όσους προηγήθηκαν, δυσπρόσιτους και μη, που θα βρεθείτε να διεκδικείτε τις ίδιες θέσεις στη μετάθεση; Τι θα πείτε σ' αυτούς εδώ που είδαν κι έπαθαν να δουν καθηγητές στα σχολεία τους, έστω και για 3 χρόνια, "μας συγχωρείτε, πάμε κάπου, έχουμε μια δουλειά;" (Λίγο νωρίτερα, σε ένα διπλανό νησί, είχαν κάνει μπλόκο στο λιμάνι απελπισμένοι κάτοικοι να μη φύγουν κάποιοι "τουρίστες" καθηγητές, άμα τη αφίξει τους.)
Το τι άκουσα!
"Στην Ελλάδα είμαστε, ποιος νόμος ίσχυσε ποτέ;" "Από μας θα ισχύσει η νομιμότητα;", "Με ρώτησε εμένα κανείς πώς περνάω εδώ, τόσο μακριά από το σπίτι μου, τα παιδιά μου, τον άνδρα μου κλπ κλπ;", "Δεν είδα τους ντόπιους να εκτιμάνε και πολύ που ήρθαμε από τόσο μακριά να μάθουμε γράμματα στα παιδιά τους" Κι άλλα παρόμοια που δεν θυμάμαι ή δεν θέλω να θυμάμαι.
Δεν είναι τυχαίο πως δεν ξαναπήγα σε παρόμοια συνέλευση. Δεν είναι τυχαίο πως οι σχέσεις μας με τους συναδέλφους παρέμειναν τυπικές και δεν διατήρησα με κανέναν επαφή.
Εγώ πάντως εκεί πέρασα τρία υπέροχα χρόνια από τη ζωή μου, καθόλου...δυσπρόσιτα.
Από τότε όμως αυτή η νοοτροπία του βολέματος και του "νόμος είναι το δίκιο του διορισμένου", ζει και βασιλεύει και διαλύει το δημόσιο σχολείο.

Τρίτη 10 Ιουνίου 2008

το πατσαβούρι

Την παραμονή των πανελλήνιων εξετάσεων φέτος συνάντησα 5-6 μαθητές μου περισσότερο για να τους διώξω το άγχος παρά για να τους βοηθήσω. Τότε μου έδειξαν ένα πατσαβούρι, μια φωτοτυπία χειρόγραφη με κάκιστα γράμματα, τοξάκια, βελάκια, μουντζούρες, το οποίο τους είχε δώσει στο τελευταίο μάθημα η καθηγήτρια του φροντιστηρίου λέγοντάς τους ότι αυτό είναι το θέμα των εξετάσεων και ότι αυτή το είχε πιάσει. Λίγες περισσότερες λεπτομέρειες:
α) Έτοιμη η προλογική παράγραφος, έτοιμη και η επιλογική.
β) Το Ζ1 ήταν αναπτυγμένο σε δύο παραγράφους. Το Ζ2 σε πρόχειρα σημεία για ανάπτυξη.
γ) Το θέμα ήταν η ενεργειακή κρίση. Μάλιστα η καθηγήτρια δήλωσε ότι είχε συμβουλευτεί και οικονομολόγο για να απαντήσει το θέμα.

Την επόμενη μέρα οι μαθητές τηλεφώνησαν στην καθηγήτρια για να την κοροϊδέψουν. Κι εκείνη τι τους ρώτησε; Τουλάχιστον χρησιμοποιήσατε τον πρόλογο και τον επίλογο που ταίριαζαν;

Εγώ να αναφωνήσω:
Ζήτω η ελληνική εκπαίδευση και στην περίπτωσή μας:
Ζήτω η ελληνική παραπαιδεία.

ΥΓ. Εμείς που μπήκαμε στο πανεπιστήμιο τη δεκαετία του '70 μπορούμε να δίνουμε σήμερα στους μαθητές μας τα θέματα που μας έδιναν εμάς ως μαθητών; Έτσι είναι κυρία Πατάσσω! Δείτε και βρείτε κανένα πιο απλό θέμα. Εκσυγχρονίσου, μανδάμ!