Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

Το άριστα έχει ταβάνι

Ήταν και οι δύο μαθητές μου στο ίδιο τμήμα. Με την ίδια ακριβώς επιμέλεια,το ίδιο απαράμιλλο ήθος και τον ίδιο ακριβώς βαθμό ανταπόκρισης στις απαιτήσεις των μαθήματων μου. Διέφεραν όμως πολύ ως προς τις δυνατότητες, γιατί ο ένας ήταν αυτό που λέμε χαρισματικό παιδί, με πολύ υψηλή νοημοσύνη, ωριμότητα και γνώση σε πλήρη αναντιστοιχία και με τους καλύτερους της ηλικίας του. Τα κείμενά του, οι αναλύσεις του, η προσπέλαση του αρχαίου λόγου, δεν διέφεραν σε τίποτε από αυτά ενός αριστούχου της τρίτης λυκείου θεωρητικής κατεύθυνσης. Η άλλη ήταν μια εξαιρετική μαθήτρια, αλλά μέσα στα πλαίσια που ορίζει η ηλικία της και οι διδακτικές απαιτήσεις που απευθύνονται σ' αυτήν.
Στη βαθμολογία τούς ξεχώρισα, όπως είναι φυσικό. Κανείς δεν θα περίμενε να βάλω και στους δύο είκοσι- γιατί εγώ βάζω είκοσι, δεν το έχω για μένα, όπως έχω ακούσει να λέγεται βλακωδώς- θα έπρεπε να τους διαφοροποιήσω, να μην τους ισοπεδώσω.
Κάποια μέρα όμως, διέκρινα μια απογοήτευση στη μαθήτριά μου: "Κυρία, δεν έχω βελτιωθεί; Σε τι θα μπορούσα να τα πάω καλύτερα;"
Την καθησύχασα, της είπα πως είμαι πολύ ευχαριστημένη μαζί της και θα ήθελα να συνεχίσει έτσι, γιατί δεν υστερεί σε τίποτε.
Γυρνώντας σπίτι, με κτύπησε η σκέψη ότι την είχα αδικήσει. Αν δεν ήταν στην τάξη μου ο χαρισματικός συμμαθητής της, θα είχε πάρει σίγουρα το 20, γιατί πληρούσε σε δύο τουλάχιστον μαθήματα, όλες τις προϋποθέσεις και τα κριτήρια που είχα θέσει.
Απλώς, αβασάνιστα, η ύπαρξη του...25 στερούσε από αυτήν το άριστα που της ανήκε.
Φαντάζεστε την έκπληξή της, όταν την κάλεσα και της είπα ότι την είχα αδικήσει κι ότι θα επανόρθωνα στο άλλο τρίμηνο.
Της είπα ακόμη πως αυτό που θέλω να της μείνει από αυτή την ιστορία είναι πόσο σημαντικό είναι να λέμε τη γνώμη μας, να διεκδικούμε ευγενικά το δίκιο μας, ακόμα κι από ανθρώπους που θεωρούμε ανώτερους και φοβόμαστε να τους αμφισβητήσουμε.

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

Το σκονάκι

Αρχή μου είναι πάντα να μην επιτρέπω την αντιγραφή. Μπορώ να "περάσω" ένα παιδί που έχει αξεπέραστες ή παραμελημένες μαθησιακές δυσκολίες, αλλά δεν θέλω να επιβραβεύσω με την ανοχή μου ή με τα "στραβά μάτια", όποιον προσπαθεί να περάσει αντιγράφοντας.
Μια φορά η αρχή μου αυτή δοκιμάστηκε σκληρά.
Η μαθήτρια με το σκονάκι ήταν μια από τις πιο επιμελείς που είχα στην τάξη μου, παρά το πρόβλημα υγείας που είχε. Πήγαινε συχνά στην Αθήνα για μεταγγίσεις, γιατί έπασχε από μεσογειακή αναιμία, με συνέπεια να χάνει αρκετές ώρες μαθήματος. Όλοι τη διαβεβαίωναν ότι δεν υστερεί καθόλου στην απόδοσή της, χωρίς την παραμικρή επιείκεια, αλλά εκείνη, φαίνεται, δεν το πίστευε.
Και έκανε σκονάκι.
Το είδε η επιτηρήτρια και ήρθε να μου το πει, πριν να κάνει οτιδήποτε. Τι κάνουμε τώρα;
Αν το είχαν δει κι άλλοι μαθητές; Αν και η ίδια καταλάβει ότι την είδαμε και την αφήσαμε; Από την άλλη με τι καρδιά να μονογράψεις την κόλλα ενός παιδιού, που ούτως ή άλλως θα έγραφε πολύ καλύτερα από πολλούς συμμαθητές του, που δεν είχαν το πρόβλημά του;
Και τότε, σκέφθηκα να μην κάνω τα στραβά μάτια, αλλά ούτε να εφαρμόσω το νόμο, που πρόβλεπε βαθμολογία με μονάδα.
Παίρνουμε το σκονάκι και της λέμε ότι διαγράφουμε την άσκηση που αναφέροταν σ' αυτό. Το υπόλοιπο γραπτό της έτσι κι αλλιώς ήταν άψογο.
Εκείνη τη στιγμή το θεώρησα ως καλύτερη λύση, αλλά μετά από τόσα χρόνια και τόσες εμπειρίες, δεν είμαι πια τόσο σίγουρη.