Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Ο ακροδεξιός μαθητής

Τώρα που όλοι συνειδητοποιήσαμε ξαφνικά ότι ο Ναζισμός δεν είναι μόνο ένας εφιάλτης του παρελθόντος, θυμήθηκα μια ιστορία από τα παλιά. Ήταν στις αρχές του '80 σε ένα φροντιστήριο των δυτικών συνοικιών της Αθήνας που γνώρισα έναν μαθητή ακροδεξιών πεποιθήσεων. Δήλωνε νοσταλγός της χούντας, οπαδός του τέως βασιλιά, ενίοτε εκφραζόταν και υπέρ του Καραμανλή, αλλά κυρίως ήθελε να ξαναστείλει στα νησάκια όλους τους αριστερούς που μόλις είχαν επιστρέψει από τον "παραθερισμό" τους σ' αυτά. Είχε έναν χαρτοφύλακα με όλα τα καλά: αφίσες του τέως, κασέτες με τις ομιλίες του Παπαδόπουλου, σιδερογροθιές, καρφιά κι άλλα εξαρτήματα των ακροδεξιών και οργανωμένων δεξιών της εποχής εκείνης (Κενταύρων κλπ). Είχε έναν πλουραλισμό αυτό το παιδί, ομολογουμένως.
Φαντάζεστε, και δικαιολογημένα, έναν τραμπούκο. Ένα παιδί φόβο και τρόμο των καθηγητών και μάλιστα μιας 22χρονης φιλολόγου που έδειχνε πολύ μικρότερη από την ηλικία της και καθόλου δεξιά. Λογικά θα έπρεπε να ήταν το ιδεώδες "πρωινό" για έναν τέτοιο μαθητή. Κι όμως δεν έγινε έτσι.
Ο μαθητής αυτός ήταν ένα ευγενέστατο πλάσμα, ποτέ δεν με έφερε σε δύσκολη θέση στην τάξη, ποτέ δεν συμπεριφέρθηκε ανάλογα με τα πιστεύω του. Κάποτε τόλμησα να του πω ότι αν πραγματοποιηθεί η επιθυμία του να εξοριστούν οι αριστεροί, θα πρέπει να ετοιμάζω κι εγώ τη βαλίτσα μου. "Α, κυρία, επειδή σας συμπαθώ, εσάς θα σας δώσω και μία σεζλόγκ να μην ταλαιπωρηθείτε".
Καλό δείγμα το χιούμορ τελικά.
Και δεν διαψεύστηκε.
Στο τέλος της χρονιάς ήρθε μουτρωμένος να μου πει ότι τον κατέστρεψα. Εξαιτίας μου έφαγε το ξύλο της χρονιάς του από τους κνίτες, γιατί με αυτά που του έλεγα,  δεν μπορούσε να δείρει.
Μακάρι τώρα να βρίσκεται κάπου απέναντι σ' αυτούς που δέρνουν και σκοτώνουν.