Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Ένας μαθητής από τους τελευταίους

Κάποτε υπήρχαν κακοί μαθητές. Χωρίς άλλους προσδιορισμούς: με μαθησιακές δυσκολίες, με ελλιπή κίνητρα, από στερημένο πνευματικά και κοινωνικά περιβάλλον, με οικογενειακά προβλήματα, με προβλήματα συμπεριφοράς κ.ο.κ.
Ένα τυπικό δείγμα ενός τέτοιου μαθητή ήταν ο Πέτρος. Από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού έδειξε αδιαφορία για το σχολείο και μεγάλο ενδιαφέρον για το παιχνίδι, τις σκανταλιές, τις αγροτικές εργασίες κι ό,τι άλλο δεν ήθελε τετράδιο, μολύβι, γόμα.
Η μόνη...εργασιακή σχέση που είχε με το σχολείο ήταν η μεταφορά της βαριάς του σάκας και μάλιστα σε μεγάλη απόσταση, πάνω από μία ώρα πεζοπορία. Μετά δεν ήθελε πάρε δώσε μαζί της, την άφηνε να τον περιμένει υπομονετικά μέχρι την άλλη μέρα το πρωί. Οι δικοί του μεταχειρίζονταν κάθε μέσο για να τον συνετίσουν, αλλά, επειδή ο πατέρας του ήταν ναυτικός και απουσίαζε τον περισσότερο καιρό, κατάφερνε να ξεφεύγει από τη μητρική εξουσία, πολύ πιο εύκολα.
Οι δάσκαλοί του εκείνα τα χρόνια είχαν ως μόνη...θεραπεία για το είδος του το πολύ ξύλο και στην περίπτωσή του, ξεκίνησαν πολύ νωρίς την εφαρμογή του. Αυτό όμως το ζόρικο αγοράκι δεν συνεργάστηκε και μια μέρα, κατά τη διάρκεια μιας "θεραπευτικής" συνάντησης, ανταπέδωσε κι αυτός και με το παραπάνω το ξύλο, μετατρέποντας σε μπάλα ποδοσφαίρου την κοιλιά της βάναυσης δασκάλας του.
Αυτό ήταν! Δεν τον ξαναέδειραν, ούτε και ξαναασχολήθηκαν μαζί του, μέχρι να τελειώσει το δημοτικό. Επιπλέον, τον άφησαν και μια χρονιά στην ίδια τάξη. Πέρασε χρυσή ζωή όμως, γιατί τον έστελναν σε όλες τις εξωτερικές δουλειές, να πάρει το φαΐ του δασκάλου από το φούρνο, να πάει στο ταχυδρομείο,να πάει για ψώνια, να σκαλίσει τον κήπο, και όλα τα ωραία της ζωής.
Στο γυμνάσιο, φυσικά, εμφανίστηκε εντελώς αστοιχείωτος κι άρχισε να μένει κάθε χρόνο σε αρκετά μαθήματα. Τη νύφη πάντα πλήρωνε η μεγαλύτερη αδελφή του, που ήταν καλή μαθήτρια, αλλά που ως δασκάλα του τα καλοκαίρια είχε φάει το ξύλο της αρκούδας, για να στρώσει τον ανεπίδεκτο μαθητή της. Ώσπου στην τρίτη γυμνασίου, έμεινε στα μαθηματικά ο Πετράκης και τα πράγματα δυσκόλεψαν, αφού ούτε φροντιστήρια ούτε ιδιαίτερα υπήρχαν τότε και η αδερφή του ήταν πολύ μέτρια στα μαθηματικά.
Και τότε συνέβη το μικρό θαύμα. Ο ανεπίδεκτος μαθητής, που δεν γνώριζε ούτε ότι το 5χ σήμαινε πως δίνω μια τιμή στο χ και το πολλαπλασιάζω επί 5, έγραψε 19 στις εξετάσεις κι από τότε αρίστευε στα μαθηματικά. Με την απειλή ότι θα βγάλει φυλλάδιο και θα μπαρκάρει, αν τον υποχρεώσουν να πάει στο γενικό λύκειο, κατάφερε τους δικούς του να τον στείλουν στο τεχνικό λύκειο στην Αθήνα να σπουδάσει ηλεκτρονικός, που ήταν το όνειρό του. Χωρίς εισαγωγικές μπήκε στο ΤΕΙ ηλεκτρονικών, αποφοίτησε στην ώρα του με πολύ υψηλές επιδόσεις και από τότε ακολουθεί μια πορεία εξαιρετικών επιδόσεων στο δύσκολο τομέα του, της υψηλής τεχνολογίας.
Αυτή η ιστορία αφιερώνεται στους τελευταίους των πανελληνίων, που τόσο θόρυβο προκάλεσαν αυτές τις μέρες.