Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

Μια λογοκρισία πλήρης ...ήθους

Την επιμόρφωσή μου επί των πολιτιστικών εκδηλώσεων την έχω εναποθέσει στο Γυμνάσιο Αυλώνα. Δεν χάνω πλέον εκδήλωσή του. Είναι λίγο μακριά, αλλά αξίζει κάθε φορά τον κόπο, γιατί επιστρέφοντας είμαι γεμάτος ιδέες, σχέδια, νέες μεθόδους και κυρίως γεμάτος αγάπη για τη δουλειά μας, γιατί μόνο η αγάπη των παιδιών και η συμμετοχή τους με όλη τους την ψυχή στις εκδηλώσεις πιστοποιεί το έργο που μπορούμε να προσφέρουμε εμείς που προσπαθούμε να γίνουμε δάσκαλοι.
Πριν λίγους μήνες λοιπόν παρακολούθησα την εκδήλωση του Γυμνασίου Αυλώνα για τον Ελύτη. Παρενθετικά πρέπει να αναφέρω πως το συγκεκριμένο Γυμνάσιο είναι το μόνο που έχει 8-10 τάξεις: Α, Β, Γ, 1η Αποφοίτων, 2α Αποφοίτων, 3η Αποφοίτων, 4η Αποφοίτων, 5η Αποφοίτων, 6η Αποφοίτων κτλ. Με μια κουβέντα στο Γυμνάσιο του Αυλώνα γράφεσαι, αλλά δεν αποφοιτάς ποτέ.
Στην ανάρτηση εκείνη (http://thrania.blogspot.gr/2012/03/blog-post.html) έγραψα δυο λόγια για την εκδήλωση για τον Ελύτη. Την είδαν οι φίλοι δάσκαλοι του Γυμνασίου και μου ζήτησαν να τη δημοσιεύσουν στο επόμενο τεύχος του περιοδικού τους (βλ. φωτ.). Με χαρά έδωσα την άδειά μου.
Παίρνοντας όμως το περιοδικό στην προχτεσινή εκδήλωση είδα το άρθρο μου αλλά ΛΟΓΟΚΡΙΜΕΝΟ.
Είχαν λογοκρίνει τη μοναδική αναφορά που έκανα στους δασκάλους του σχολείου. Δεν τους λέω καθηγητές, γιατί είναι ΔΑΣΚΑΛΟΙ. Ξέροντας πως, αν γράψω αναλυτικά για τους αγαπητούς φίλους, θα τους φέρω σε δύσκολη θέση, έγραψα στην ανάρτηση εκείνη το βαπτιστικό όνομα της διευθύντριας και μόνο με μια αράδα αξιολόγησης της όλης προσφοράς της ομάδας.
Η διευθύντρια λοιπόν αφαίρεσε τη μια σειρά αυτήν, για να μη φανεί η επαινετική αυτή αναφορά μου. Υποψιάζομαι πως δεν το αποφάσισε μόνη της. Υπήρξε ..συμπαιγνία της όλης ομάδας.
Συμπέρασμα: Εκεί που άλλοι ψωροφαντασμένοι, αλαζόνες, καβαλημένα καλάμια κοτσάρουν παντού το όνομά τους, ενώ δεν έχουν οι ίδιοι προσφέρει τίποτε, στον Αυλώνα οι εργάτες αυτοί της παιδείας (όχι της εκπαίδευσης) αφαιρούν τις επαινετικές αναφορές στα πρόσωπά τους. Είμαι σίγουρος πως, αν τους ασκούσα κριτική, δεν θα σκέφτονταν ποτέ να αφαιρέσουν τα ονόματά τους.

Είναι άραγε τυχαία η πελώρια αγάπη με την οποία αγκαλιάζουν αυτό το Γυμνάσιο, μαθητές, ημεδαποί και αλλοδαποί, γονείς, ημεδαποί και αλλοδαποί, και οι αρχές του τόπου;
Κλείνω την ανάρτηση ευχαριστώντας για τη λογοκρισία στο κείμενό μου και ζητώντας συγνώμη για τη συγκεκριμένη αναφορά.

Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012

Ο Χρυσαυγίτης

Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ένα δεκατετράχρονο παιδί με τόσα βάσανα. Μια οικογένεια με μεγάλα προβλήματα, η μάνα να λείπει χρόνια και να επικοινωνεί ελάχιστα, ο πατέρας άρρωστος, η φροντίδα των παιδιών σε μια άρρωστη γιαγιά αληθινή ηρωίδα. Ο μικρός-που ήταν το μεγαλύτερο παιδί και ξέφευγε ευκολότερα από τη γιαγιά-άρχισε να γυρίζει στους δρόμους, να μην πηγαίνει σχολείο κι όσες φορές πήγαινε δεν μπορούσε να μείνει στην τάξη. Ο Διευθυντής- ένας δάσκαλος με όλη τη σημασία της λέξης- αγωνιζόταν να τον κρατήσει έστω στο σχολείο, έστω και στο προαύλιο.Κινητοποίησε όσους ειδικούς μπόρεσε να βρει και μου ζήτησε να  πάρω τον μαθητή  στην τάξη μου, γιατί δεν ήθελε ο ίδιος να είναι στην ίδια τάξη με το αδερφάκι του (ήταν διετής). Κάθε μέρα ζούσαμε με την αγωνία θα έρθει δεν θα έρθει. Μια από τις φορές που έλειψε καταφέραμε να τον φέρουμε σχολείο πηγαίνοντας εκδρομή! Μόνο στις εκδρομές ερχόταν πρόθυμα.
Στην τάξη δεν με ενοχλούσε καθόλου και μερικές φορές συμμετείχε στο μάθημα. Ήταν έξυπνο και καλό παιδί. Όταν τον ρώτησα μια φορά που είχε φύγει πού ήτανε, μου απάντησε:"Κυρία, μην ανησυχείτε για μένα. Έχω έναν πολύ καλό φίλο που με προσέχει. Είναι χρυσαυγίτης και θα με μάθει μποξ." Πάγωσα αλλά δεν είπα τίποτα εκείνη τη στιγμή. Απλώς προσπαθούσαμε περισσότερο και με τη βοήθεια των συμμαθητών του να τον κρατήσουμε στο σχολείο. Μερικοί από τους καλύτερους φίλους του ήταν αλβανάκια και υπήρχε πρόσφορο έδαφος να μιλήσουμε για τη φιλία, την αλληλεγγύη, χωρίς διακρίσεις και ρατσισμό. Μια μέρα  τον ρωτάω:"Θα ήθελες κάποιος να χτυπήσει τον φίλο σου μόνο και μόνο επειδή είναι από μια ξένη χώρα;" Δεν θυμάμαι την απάντησή του. Μόνο το βλέμμα του θυμάμαι με τη γνήσια απορία: Μα τι ρωτάει τώρα αυτή;