Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Μια κολόνα του δημόσιου σχολείου

Μυκτηρίζω συχνά τους ανεύθυνους, τους ράθυμους, τα άχθη αρούρης που λυμαίνονται το πολύπαθο σώμα της δημόσιας εκπαίδευσης. Και το κάνω, γιατί φοβάμαι πως αυτοί οι άνθρωποι, πολλοί αλλά όχι οι περισσότεροι, θα οδηγήσουν τα σχολεία στην αγκαλιά των ιδιωτών που αγοράζουν τα θέματα του ΙΒ, του πτυχίου που πήρε ο γιος της Υπουργού Παιδείας, για να σπουδάσει στο εξωτερικό, για να εκλεγεί βουλευτής σε δέκα χρόνια.
Όμως στο δημόσιο σχολειό εργάζονται άνθρωποι που αξίζουν το σεβασμό και την ευγνωμοσύνη μας. Για έναν τέτοιο θα σας μιλήσω απόψε, αυτήν την παγερή βραδιά, για να σας ζεστάνω.
Πρόκειται για μια νεαρή φιλόλογο, που διορίστηκε πριν 4 περίπου χρόνια με τον ΑΣΕΠ, μητέρα και σύζυγο με αυξημένα οικογενειακά καθήκοντα. Ωστόσο η νεαρή αυτή συναδέλφισσα
έχει επιμορφωθεί στις ΤΠΕ β΄ επιπέδου,
έχει την ευθύνη της ηλεκτρονικής διαχείρισης του σχολείου της,
είναι υποδιευθύντρια στο λύκειό της,
είναι υπεύθυνη για τα μισθολογικά του σχολείου,
έχει διοργανώσει λέσχη ανάγνωσης ορισμένα απογεύματα για τους μαθητές της στο σχολείο της και
συμμετέχει στο Πρόγραμμα "Εκπαίδευση και θέατρο" (διδασκαλία θεατρικού έργου και άλλες δράσεις) της Διεύθυνσης Ανατολικής Αττικής.
Αν και νέα στην εκπαίδευση, πήγε πέρυσι στο Βαθμολογικό και διόρθωσε Λογοτεχνία Κατεύθυνσης με τόση επιμέλεια και υπευθυνότητα, ώστε αφιέρωσε δύο μέρες για 25 γραπτά. Και πήγε στο Βαθμολογικό, που είναι πολύ μακριά από το σπίτι της, τράκαρε μάλιστα και χρεώθηκε πολλά χρήματα για να επισκευάσει το αυτοκίνητο, αλλά στο Βαθμολογικό συνέχισε να πηγαίνει με ταξί και μέσα μαζικής μεταφοράς, για να βοηθήσει τη δημόσια εκπαίδευση.
Αγαπημένη συναδέλφισσα, δεν με γνωρίζεις όπως κι εγώ δεν σε γνωρίζω προσωπικά. Όμως όλα αυτά που πληροφορήθηκα και ανέφερα πιο πάνω μού επιτρέπουν να συγκινούμαι και να ελπίζω ότι το δημόσιο σχολειό θα πετύχει αυτό που χρειαζόμαστε όλοι και κυρίως οι φτωχότερες τάξεις του ελληνικού λαού. Και θα πετύχει, γιατί υπάρχουν εκπαιδευτικοί σαν και σένα, που αμείβονται ελάχιστα, αλλά αγωνίζονται με πίστη και ιερή ευλάβεια για τη Νίκη της δημόσιας εκπαίδευσης.
Σε ευχαριστούμε, αξιομίμητη συναδέλφισσα.

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Καθαρίζοντας προθήκες εμπορικών

Στην πολυετή διδασκαλία της Έκθεσης συνάντησα χιλιάδες μαθητές, τους οποίους

θυμάμαι, άλλους περισσότερο κι άλλους λιγότερο. Ελπίζω να με θυμούνται κι εκείνοι κάπως.
Μερικοί ωστόσο μαθητές παίρνουν μια ξεχωριστή θέση στη μνήμη μας για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Να ένας από αυτούς.
Ήταν πιο μεγάλος από εμένα. 5-10 χρόνια μεγαλύτερος. Ήρθε στο φροντιστήριο και ζήτησε να ξεκινήσει μαθήματα για τη φιλοσοφική σχολή. Μου είπε πως δούλευε καθαρίζοντας προθήκες στους κεντρικούς δρόμους του Πειραιά.
Ξεκινήσαμε λοιπόν και την επόμενη εβδομάδα μού παρέδωσε την πρώτη του έκθεση. Ήταν ένα άκρως ενδιαφέρον κείμενο με πολύ συναισθηματισμό, πολλές ιδιαίτερες απόψεις, ένα βαθιά χωνεμένο θρησκευτικό συναίσθημα και γλώσσα πλούσια αλλά αναρχική σε ύφος, σύνταξη, ακομη και λεξιλόγιο. Του παρουσίασα λοιπόν κατά τη διόρθωση τα αδύνατα σημεία του γραπτού του, του εξήγησα πόσο αμφίβολη είναι η επιτυχία του, αν δεν αποβάλει τα πιο χτυπητά τουλάχιστον από τα σημεία αυτά του ιδιαίτερου, του προσωπικού ύφους και τρόπου γραφής και τον οδήγησα -δυστυχώς- στην απόφαση να εγκαταλείψει την προσπάθεια.
-Δεν μπορώ, δάσκαλε, να μπω σε τέτοια καλούπια. Δεν μπορώ να μη γράφω λεύτερα.

Αυτά είναι τα έργα μας, δυστυχώς, ημών των φιλολόγων και εν γένει των εκπαιδευτικών.