Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

Η ...κυρία από την Αθήνα

Το λαχείο του διορισμού για έναν δημόσιο εκπαιδευτικό μπορεί να είναι -σπανίως- τυχερό ή -πολύ συνηθέστερα- η αρχή μιας μικρής ή μεγάλης περιπέτειας. Έτσι το έβλεπα μέχρι πρόσφατα, όταν συναδέλφισσα μου αφηγήθηκε τη σχετική της εμπειρία.
Στο ορεινό χωριό της ακριτικής επαρχίας ο ερχομός ενός πρωτευουσιάνου δεν είναι εξορία ή δεν είναι απλώς εξορία. Είναι αρκετές φορές και μια μεγάλη ευκαιρία για τα παιδιά αυτά να έρθουν σε επαφή με την αθηναϊκή ή τη θεσσαλονικιώτικη πηγή πολιτισμού μέσω ενός ζωντανού ...αντιπροσώπου.
Έτσι και η ευλογημένη συναδέλφισσα άκουσε το διορισμό της στο ορεινό χωριό της λεβεντογέννας με μεγάλο φόβο. Σκέφτηκε τη δυσκολία μετακίνησης, εγκατάστασης και συγχρωτισμού με αυτά τα παιδιά της ακριτικής περιοχής.
Ωστόσο η εμπειρία της υπήρξε συγκινητική. Τα παιδιά αντιμετώπιζαν τους ...ξένους και ιδίως τις ξένες καθηγήτριες με απέραντη ευγένεια και καλοσύνη. Η συμπεριφορά τους άκρως συγκινητική για τους δασκάλους, που πολύ γρήγορα άρχισαν να δένονται με τα παιδιά και να τα αγαπάνε όπως μόνο οι δάσκαλοι ξέρουν. Καλύτερα και από τα ίδια τους τα παιδιά.
Κάθε που η δασκάλα τους πήγαινε στην Αθήνα, για να επισκεφτεί την οικογένειά της, γυρίζοντας διηγιόταν στους μαθητές ότι πήγε στο θέατρο, είδε μια ταινία στον κινηματογράφο και τα παιδιά ρωτούσαν με απέραντη διάθεση να μάθουν, να γευτούν τα νάματα του ...αθηναϊκού πολιτισμού από την αγαπημένη τους δασκάλα.
Τότε άρχισε να συνειδητοποιεί η δάσκάλα τους την πελώρια ευθύνη που αναλάμβανε στους ώμους της. Γιατί δεν ήταν μια απλή δημόσια υπάλληλος, δεν ήταν μια απλή καθηγήτρια. Ήταν η επαφή των αγαπημένων της μαθητών με τον πολιτισμό και την τύρβη του άστεως.
Στη λήξη της χρονιάς οι μαθητές οργάνωσαν ένα τραπέζι για τους δασκάλους τους πάνω στο βουνό, σε ένα μιτάτο, εκεί που περνούσαν εργαζόμενοι τα απογέματά τους. Υπέροχα φαγητά, φροντίδα για την άνεση των δασκάλων, μέχρι και προστασία από τη βροχή προέβλεψαν για τους δασκάλους και διαμεσολαβητές τους με τον πολιτισμό.
Αυτά όλα τα όμορφα που έζησε η δασκάλα στο κρητικό βουνό το χιλιοτραγουδισμένο έκαναν τα μάτια της να υγραίνονται όταν έφευγε με μετάθεση από τη λεβεντογέννα.
Τα συναισθήματά της για τους μαθητές της της Κρήτης ακόμη ολοζώντανα.
Γι' αυτό άλλωστε τα μάθκια της ογράθηκαν πάλε, όταν αναθίβανε και διηγιόταν τα χρόνια της στση Κρήτης τα βουνά.

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Καρφωμένος στο παράθυρο

Ο πιτσιρίκος ήταν στην Α΄ Γυμνασίου, αλλά τα μυαλά του ήταν στην μπάλα. Έμπαινε στο σπίτι, πετούσε την τσάντα και έτρεχε στον πίσω δρόμο, για να παίξει ποδόσφαιρο μέχρι να βραδιάσει.Έτσι έκανε κι εκείνη την Παρασκευή.
Γυρίζοντας όμως ιδρωμένος στο διαμέρισμα της εργατικής πολυκατοικίας στου Ρέντη, είδε τη μητέρα του ανήσυχη, πολύ ανήσυχη, όπως και την 23χρονη αδελφή του, να ακούνε ένα ραδιοφωνικό σταθμό με πολλά παράσιτα.
-Τι είναι, μάνα; Τι τρέχει;
-Τίποτε. Πήγαινε να γράψεις τα μαθήματά σου.
Έπιασε την αδελφή του και τη ρώτησε. Εκείνη τού είπε πως ο αδελφός του, ο Μαρίνος, δεν είχε δώσει σημεία ζωής από χτες το μεσημέρι και πως μάλλον ήταν στο Πολυτεχνείο στην Αθήνα. Ο μικρός πήγε στη βιβλιοθηκούλα του, να γράψει για την επομένη, για το Σάββατο τα μαθήματά του.
Κοιμήθηκε νωρίς έχοντας ξεχάσει το περιστατικό με τον αδελφό του.
Το πρωί η μάνα του έκλαιγε, θρηνούσε τον αδελφό που δεν είχε ακόμη φανεί. Τη νύχτα η δικτατορία είχε μπει με το τανκ και τις δυνάμεις του στρατού στο Πολυτεχνείο καταπατώντας το άσυλο και ο αδελφός του ήταν χαμένος. Κανένα σημάδι ζωής.
Ο 13χρονος πιτσιρίκος συνειδητοποίησε πολύ βίαια ότι μάλλον είχε χάσει τον αδελφό του. Στάθηκε σχεδόν όλη τη μέρα στο παράθυρο που έβλεπε προς την Αθήνα και περίμενε να δει τον αδελφό του να έρχεται.
Εκείνες οι ώρες ήταν οι ώρες που το παιδί, το ανέμελο παιδί της μπάλας και της αθωότητας, έγινε νέος, ένιωσε πολίτης που αδικείται από την ανελευθερία και την καταπίεση. Μέσα από τα μάτια του, που έτρεχαν διαρκώς κλαίγοντας τον αδελφό που είχε χαθεί -αυτό το θεωρούσε δεδομένο πλέον- ένιωθε μιαν οργή να κατακλύζει το είναι του εναντίον αυτού του ανελεύθερου, του φασιστικού καθεστώτος που είχε υποδουλώσει την πατρίδα του.
Και την επόμενη μέρα, την Κυριακή, με στρατιωτικό νόμο που περιόριζε την ελευθερία κυκλοφορίας των πολιτών μετά από κάποια ώρα, άρχισαν στην ταράτσα της πολυκατοικίας να γίνονται από τον πιτσιρίκο και την παρέα του οι πρώτες πολιτικές συζητήσεις. Τότε κατάλαβε τι σημαίνει δημοκρατία, τι σημαίνει ανελευθερία, τι είναι να μην μπορείς να βγεις από το σπίτι σου, επειδή απαγορεύεται.

Αυτός ο πιτσιρίκος συντάσσει πολύ συγκινημένος το σημείωμα αυτό στη μνήμη του αδελφού του, που χάθηκε αργότερα, γιατί ήταν προσηλωμένος στον αγώνα για τη δημοκρατία και τη φτωχολογιά. Σε αντίθεση προς άλλους, επώνυμους, αγωνιστές της εποχής, που εξαργύρωσαν την παρουσία τους εκείνες τις τρεις μέρες στο Πολυτεχνείο, και έφτασαν σήμερα την Ελλάδα στο πρωτοφανές αδιέξοδο που ζούμε.

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Οι δυο χρυσές συμβουλές

(Αφιερωμένο στη Θεοδώρα, που μας τιμά με το ερευνητικό ενδιαφέρον της για τα θρανία.)


Ήταν κάποτε ένα κοριτσάκι ξένο στο σχολείο του. Είχε έρθει από αλλού και στην αρχή δεν τα πήγαινε και τόσο καλά με τους συμμαθητές του. Τα κορίτσια την απέφευγαν και τα αγόρια την πείραζαν κι αυτή τα χτύπαγε, με αποτέλεσμα να τη δέρνουν κι αυτά και να γυρνάει στο σπίτι δαρμένη κι απογοητευμένη. Η καλή της μαμά τότε της έδωσε δυο συμβουλές να τη βοηθήσει.
Πρώτα για τα κορίτσια η συμβουλή της ήταν: Βρες τον αδύναμο κρίκο. Κάποιο από αυτά σίγουρα δεν είναι τόσο δημοφιλές και δεν ανήκει στην παρέα τους. Βρες το και κάνε παρέα μαζί του, αλλά με τρόπο που να περνάτε πιο ωραία από τις άλλες, χωρίς να επιδιώξετε τη συντροφιά τους. Έτσι κι έγινε. Βρέθηκε ο αποδιοπομπαίος τράγος στο πρόσωπο μιας μικρούλας συμμαθήτριας, που κάθοταν μόνη και δεν της έδιναν σημασία. Έγιναν κολλητές και πέρναγαν τόσο ωραία που μία μία οι υπόλοιπες τις πλησίασαν και έγιναν όλες μια παρέα.
Με τα αγόρια η συμβουλή ήταν διαφορετική: Στα αγόρια αρέσει να είναι χρήσιμα, να τα χρειάζονται τα κορίτσια και να τους ζητάνε τη βοήθειά τους. Δώσε τους την ευκαιρία λοιπόν να φανούν χρήσιμα και μη το παίζεις Ράμπο, γιατί εσύ θα χάσεις.
Αυτό ήτανε! Την επόμενη μέρα η μικρή ερχόταν σπίτι με τη συνοδεία του πιο σκληρού της διώκτη, μόνο που τώρα αυτός της κράταγε τη σάκα και ήταν τρισευτυχισμένος.
Ελπίζω να μην ξεφεύγουν πολύ αυτές οι συμβουλές από την πολιτική και παιδαγωγική ορθότητα, γιατί αλλιώς θα αναγκαστώ να απαντήσω με τη γνωστή μαοϊκή φράση:
Μαύρη γάτα άσπρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια!

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Ένα σχολείο με υγεία

η Αντιγόνη
Πρωί πρωί στο σχολείο για τη γιορτή. Αμαρτία μου ότι δεν βοήθησα καθόλου τους συναδέλφους που ετοίμασαν τη γιορτή. Στέκομαι στο πίσω μέρος της αίθουσας τελετών, για να βοηθήσω στην τήρηση της ησυχίας. Άδικος κόπος, αφού τα παιδιά παρακολουθούν χωρίς καμιά φασαρία, με ησυχία που θα την ευχόταν κάθε δάσκαλος. Δεν είμαι και συνηθισμένος σε τέτοιες καταστάσεις.
Στέκομαι λοιπόν και καμαρώνω την υπέροχη χορωδία, την άψογη απόδοση των τραγουδιών και είμαι υπερήφανος και για την επιλογή των τραγουδιών από τους συναδέλφους, από την Κάτια και τον Τόλη.
Σε κάποιο τραγούδι η δεινή πιανίστρια, η μαθήτριά μας, η Αντιγόνη, δυσκολεύεται από το έντονο τρακ να ξεκινήσει το τραγούδι. Ο Γιώργος με το τύμπανο, έμπειρος καθότι από σπουδαία οικογένεια μουσικών της Νάξου, την περιμένει χαμογελώντας. Μια προσπάθεια αποτυγχάνει. Δεύτερη προσπάθεια η Αντιγόνη, πάλι αδυνατεί. Με το χαμόγελό της δείχνει και το τρακ και την ευγενική της παράκληση να την περιμένουμε.
Τότε η αίθουσα ξεσπά σε χειροκροτήματα. Ήταν μια κίνηση αυθόρμητη από τα παιδιά, από τους συμμαθητές της να της δώσουν θάρρος. Καμιά αντίθετη κίνηση. Κανένα ίχνος αποδοκιμασίας και καμιά διάθεση να χλευάσουν τη συμμαθήτρια.
Νέα απόπειρα της Αντιγόνης να ξεκινήσει, πάλι αποτυγχάνει. Τότε ένα παλικάρι από πίσω, συμμαθητής της, της φωνάζει δυνατά:
-Έλα, Αντιγόνη, το 'χεις!
Τότε σκέφτηκα για άλλη μια φορά την ποιότητα των ανθρώπων αυτού του σχολείου. Των μαθητών και βεβαίως των δασκάλων τους, γιατί οι μαθητές είναι έργο των γονιών και των δασκάλων.
Είμαι περήφανος για τα παιδιά αυτά και για αυτούς τους συναδέλφους.

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Μαθηματική τιμωρία

Ήταν κάποτε μια μαθήτρια που αγαπούσε πολύ τα μαθηματικά. Τα έβλεπε σαν παιχνίδι, σαν σπαζοκεφαλιά, και δεν τα βαριόταν ποτέ. Έτσι, συμπαθούσε και όλους τους μαθηματικούς που της έδιναν την ευκαιρία να παίζει το αγαπημένο της παιχνίδι.
Ένας από αυτούς όμως ήταν ο ξεχωριστός. Ήταν το είδος του καθηγητή που ανταποκρίνεται στις ανάγκες και των καλών μαθητών και δεν τους "ξεχνάει", προσπαθώντας να βοηθήσει τους αδύνατους ή να προσελκύσει τους αδιάφορους. Της έδινε πολλή τροφή για τη σκέψη, την προχωρούσε, την προκαλούσε με ενδιαφέρουσες ασκήσεις, ακόμα και με το έξυπνο χιούμορ του.
Θα ήταν ο αγαπημένος της δάσκαλος, αν δεν την απογοήτευε με μια άδικη τιμωρία.
Είχε χτυπήσει το κουδούνι και έκανε το λάθος με τη φίλη της να σταθούν στο παράθυρο της τάξης, όπου ακόμα έκανε μάθημα ο καθηγητής της, περιμένοντας μια φίλη τους.
Εκείνος το θεώρησε ενόχληση για το μάθημα, τις πήγε στο γραφείο και εισηγήθηκε την αποβολή τους!
Μερικές φορές και οι σύλλογοι καθηγητών πλειοδοτούν σε αυστηρότητα, θέλοντας να δείξουν ότι δεν χαρίζονται σε κανέναν. Έτσι έγινε κι αυτή τη φορά και οι μαθήτριες αποβλήθηκαν.
Η μαθήτρια πικράθηκε πολύ, όχι τόσο για την τιμωρία, ούτε μόνο γιατί την αδίκησε ο αγαπημένος της καθηγητής, αλλά κυρίως γιατί έπεσε στα μάτια της το πρότυπό της, αφού δεν τον βοήθησε η μαθηματική του ιδιοφυΐα να μην διαπράξει τέτοια αδικία.
Ποια ήταν η αντίδρασή της;
Παρέμεινε μέχρι το τέλος της χρονιάς ευγενική και σοβαρή απέναντί του, αλλά με το δικό τους κώδικα επικοινωνίας του μετέδωσε το μήνυμα ότι έχασε την εκτίμησή της, μη δίνοντάς του ποτέ την ευκαιρία να επανορθώσει.
Καμιά φορά οι νόμοι των παιδιών είναι πιο απόλυτοι από τα μαθηματικά αξιώματα.

Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Συντονιστής και με διδακτορικό θέλω να γενώ


Ο στίχος που έθεσα ως τίτλο είναι από ένα τραγούδι που γράφω και άσχετος με την ιστορία που θα σας διηγηθώ.

Κάποτες θαρρώ σε μια παγωμένη χώρα της ηπείρου που ήταν κόρη του Αγήνορα και τη βάτεψε ο Δἰας έφτασε ένας κομματικο-διοικητικός αρχηγός, για να συντονίσει το έργο των υπαλλήλων της Ψωροκώσταινας. Αυτός ο κομισάριος είχε πολλά προσόντα: Είχε διδακτορικό στην Πληροφορική, γνωριμίες πολλές και ...καλές και τα μιλούσε και τα εσπεραντούλια του τα κατάλληλα για τη χώρα της Εσπερίας όπου πήγε. Μη φανταστείτε πολλά. Καλημέρα, καλησπέρα, τρένο, εισιτήριο και τα λοιπά χρειώδη.
Είχε όμως και κουσούρια. Μην φανταστείτε πάλι πολλά. Να, δεν ήξερε τίποτα από διοίκηση, τίποτα από συντονισμό, δεν είχε και όρεξη, ήταν όμως ευθυνόφοβος και ευθυνοφυγάς. Αν μπορούσε να φορτώσει τη δουλειά σε εσένα, γινόσουν ο καλύτερος φίλος του.
Είχε όμως διδακτορικό στην Πληροφορική. Αυτό δεν ήταν και λίγο βεβαίως. Σπουδαίο προσόν.
Κάποτε λοιπόν τον συνάντησαν οι εκπρόσωποι των συνδικαλιστικών σωματείων για ...να τους συντονίσει, οπότε ένας ρέκτης και φιλόπονος συνάδελφος του πρότεινε κάποιες ενέργειες για τον αποδοτικότερο συντονισμό και για την αύξηση της παραγωγικότητας. Συνδικαλιστής που να νοιάζεται και για την αύξηση της παραγωγικότητας φανταστείτε πόσο συνηθισμένος είναι... Μπήκε λοιπόν και στο διαδίκτυο ο συνάδελφος συνδικαλιστής, για να βρει στον ιστότοπο του ΥΠΕΠΘ τότε κάποια πληροφορία.
Ο κάτοχος του διδακτορικού στην Πληροφορική μαγεύτηκε, μόλις είδε τον ιστότοπο και ανέκραξε:
-Έλα, ρε δικέ μου! Αυτό πώς το κατάφερες;;;; Μπράβοοοοοο!!!!!!

Ύστερη σημείωση: Είναι η εποχή που στελεχώνει η Κεντρική Υπηρεσία τα ελληνικά σχολεία της αλλοδαπής. Παρακαλώ να στελεχωθούν μόνο με ...διδάκτορες της Πληροφορικής.