Ένα σχολείο με υγεία

η Αντιγόνη

Πρωί πρωί στο σχολείο για τη γιορτή. Αμαρτία μου ότι δεν βοήθησα καθόλου τους συναδέλφους που ετοίμασαν τη γιορτή. Στέκομαι στο πίσω μέρος της αίθουσας τελετών, για να βοηθήσω στην τήρηση της ησυχίας. Άδικος κόπος, αφού τα παιδιά παρακολουθούν χωρίς καμιά φασαρία, με ησυχία που θα την ευχόταν κάθε δάσκαλος. Δεν είμαι και συνηθισμένος σε τέτοιες καταστάσεις.
Στέκομαι λοιπόν και καμαρώνω την υπέροχη χορωδία, την άψογη απόδοση των τραγουδιών και είμαι υπερήφανος και για την επιλογή των τραγουδιών από τους συναδέλφους, από την Κάτια και τον Τόλη.
Σε κάποιο τραγούδι η δεινή πιανίστρια, η μαθήτριά μας, η Αντιγόνη, δυσκολεύεται από το έντονο τρακ να ξεκινήσει το τραγούδι. Ο Γιώργος με το τύμπανο, έμπειρος καθότι από σπουδαία οικογένεια μουσικών της Νάξου, την περιμένει χαμογελώντας. Μια προσπάθεια αποτυγχάνει. Δεύτερη προσπάθεια η Αντιγόνη, πάλι αδυνατεί. Με το χαμόγελό της δείχνει και το τρακ και την ευγενική της παράκληση να την περιμένουμε.
Τότε η αίθουσα ξεσπά σε χειροκροτήματα. Ήταν μια κίνηση αυθόρμητη από τα παιδιά, από τους συμμαθητές της να της δώσουν θάρρος. Καμιά αντίθετη κίνηση. Κανένα ίχνος αποδοκιμασίας και καμιά διάθεση να χλευάσουν τη συμμαθήτρια.
Νέα απόπειρα της Αντιγόνης να ξεκινήσει, πάλι αποτυγχάνει. Τότε ένα παλικάρι από πίσω, συμμαθητής της, της φωνάζει δυνατά:
-Έλα, Αντιγόνη, το 'χεις!
Τότε σκέφτηκα για άλλη μια φορά την ποιότητα των ανθρώπων αυτού του σχολείου. Των μαθητών και βεβαίως των δασκάλων τους, γιατί οι μαθητές είναι έργο των γονιών και των δασκάλων.
Είμαι περήφανος για τα παιδιά αυτά και για αυτούς τους συναδέλφους.