Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Ραδιοφωνική εκπομπή

Τον βρήκα μετεξεταστέο το Σεπτέμβριο. Πολύ αδύνατος μαθητής, με μαθησιακές δυσκολίες παραμελημένες και γι' αυτό πολύ προχωρημένες. Επιπλέον, ένα παιδί με ιδιαιτερότητες συμπεριφοράς σε βαθμό ανησυχητικό και με οικογενειακό περιβάλλον εξίσου...ανησυχητικό.
Η έκπληξη ήρθε στην τάξη. Από την πρώτη μέρα, το πρώτο μάθημα. Ζωντανό, έξυπνο, ευαίσθητο πλάσμα. Ικανό να αναπτύξει λόγο κριτικό, να προσαρμοστεί στις αυστηρά προδιαγεγραμμένες αρχές λειτουργίας της τάξης, περισσότερο από τον καθένα: Συμμετοχή με σεβασμό στους άλλους, όχι άκαιρες παρεμβάσεις, όχι αναμάσημα "έτοιμων" εργασιών, όχι περιορισμός στο βιβλίο και στο μάθημα, ενδιαφέρον για συμμετοχή ακόμα και του πιο λιγομίλητου και αδιάφορου παιδιού,τακτικότατος επισκέπτης της σχολικής βιβλιοθήκης. Ζήτημα αν του έκανα μια παρατήρηση το μήνα, επειδή έδειξε υπερβάλλοντα ζήλο και πετάχθηκε σε λάθος στιγμή.
Και το αποκορύφωμα: Η ραδιοφωνική εκπομπή.
Μια λύση- κίνητρο για την ανάπτυξη λόγου, τη συγγραφή κειμένων, το άνοιγμα του σχολείου στον έξω κόσμο. Προθυμοποιήθηκε να συμμετάσχει διαβάζοντας εργασία συμμαθητή του για ένα εκπαιδευτικό θέμα. Διάβαζε συλλαβιστά, με λάθη. Απελπίστηκα. Το γύρισα σε διάλογο στον αέρα. Έλαμψε με το θάρρος του, τον ωραίο λόγο, την ετοιμότητα, τον προβληματισμό του πάνω σε θέματα ουσίας της εκπαίδευσης.
Τελικά,τίποτε δεν είναι αρκετό, για να πούμε ότι τα χρησιμοποιήσαμε όλα σ' αυτή τη δύσκολη κι ωραία μάχη της παιδείας. Ακόμα και το ραδιόφωνο, μπορεί να αναδείξει κρυμμένες εφεδρείες.

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

Ο διάλογος στα αγγλικά

Είχα μια τάξη κάποτε στο λύκειο που δεν τράβαγε καθόλου. Τους δίδασκα νέα ελληνικά και δεν κατάφερνα να τους κάνω να συμμετέχουν σε έναν στοιχειώδη διάλογο. Οι περισσότεροι αδυνατούσαν να εκφραστούν σε συνεχή λόγο, απαντούσαν στις ερωτήσεις σχεδόν μονολεκτικά.
Τα γραπτά τους απογοητευτικά, η διάθεσή τους για οτιδήποτε ξέφευγε από το τυπικό μάθημα, περίπου ανύπαρκτη. Είχα σχεδόν παραιτηθεί, όταν μια συνάδελφος των αγγλικών μου λέει: "έλα να παρακολουθήσεις", σε ένα κενό που δεν είχα τι να κάνω. Είχε τη συγκεκριμένη τάξη, Α΄λυκείου, και σκεπτόμουν: " σκέψου τι αφασία θα υπάρχει στα αγγλικά, αφού δεν αρθρώνουν λόγο στη μητρική τους γλώσσα".
Και τότε συνέβη...
Βρέθηκα να παρακολουθώ ένα θαύμα. Τα άλαλα του δικού μου μαθήματος έγιναν λαλίστατα στην ξένη γλώσσα. Επικοινωνούσαν κανονικά, έστω και με λάθη, και μάλιστα εκφράστηκαν πολύ θετικά για μένα στα αγγλικά!
Πόσο ντράπηκα, δε λέγεται.
Δεν θυμάμαι αν βρήκα το θάρρος να πω σε κείνη τη συνάδελφο πόσο ζήλεψα τη δουλειά της, πόσο μειονεκτικά ένιωσα απέναντί της.
Ήταν ένα από τα καλύτερα μαθήματα που πήρα στην πορεία μου ως καθηγήτρια και δεν το ξέχασα ποτέ.
Κι από τότε, ειλικρινά, δεν μου ξαναέτυχε τάξη που να μην μπορεί να συνομιλήσει.