Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

Δημήτρης Ζάννες

Σήμερα θέλω να σας συστήσω το Δημήτρη το Ζάννε, μαθητή μου από τα παλιά. Τον θυμάμαι για πρώτη φορά στη Δευτέρα γυμνασίου, ένα κοκκινομάλλικο αγόρι ντροπαλό και ευγενικό, αλλά και με μια έφεση στο καλό χιούμορ, που με τα χρόνια την έχει απογειώσει. Μόλις είχε χάσει τη μάνα του τότε και είχε μια θλίψη στα μάτια, που με τα χρόνια εξελίχθηκε σε περίσκεψη, ανθρωπιά. Ήταν καλός μαθητής, συνεπής, αλλά δεν ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για σπουδές. Τον είχε κερδίσει η θάλασσα. Έγινε καλός επαγγελματίας ψαράς, έκανε μια όμορφη οικογένεια, αλλά δεν έμεινε εκεί. Δραστηριοποιήθηκε στο συνδικαλισμό των ψαράδων, ασχολήθηκε με την τοπική αυτοδιοίκηση και τώρα ως μέλος της Γκρίνπις παλεύει να σώσει ό τι μπορεί από την αγαπημένη του θάλασσα. Τον τελευταίο καιρό πρωτοστατεί στις προσπάθειες του Δήμου μας για τη δημιουργία θαλάσσιου πάρκου στο νησί μας.
Πρόσφατα του είπα πόσο υπερήφανη νιώθω γι' αυτόν όταν διαβάζω κείμενά του στον τύπο για περιβαλλοντικά θέματα. "Ε, μάθαμε κι εμείς κάποια γράμματα!" μου είπε με κείνο το συνωμοτικό του χαμόγελο.
Είναι ωραίο να εμπιστεύεσαι τη θάλασσά σου σε τόσο καλά χέρια. Ευχαριστώ, Δημήτρη.