Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

ποίηση από συνάδελφο

Παραθέτω ένα αυθεντικό μαργαριτάρι ποίησης γραμμένο από το συνάδελφο Στάθη Κουτσούνη, διευθυντή μεγάλου ιδιωτικού σχολείου στα βόρεια προάστια. Απολαύστε το. Το παραθέτω αυτούσιο, παρμένο από ποιητικό κόμβο.

ΕΝΟΡΑΜΑ
Αποβραδίς στον ύπνο της η αγελάδα
είδε όνειρο να χτυπά η πόρτα του στάβλου
και να μπαίνει ο Χασάπης
σε θέλω της είπε αποφασισμένος
και της πρόσφερε ανθοδέσμη από τριφύλλι
αυτή ξαφνιάστηκε
μισό λεπτό καθίστε ψέλλισε
κι έσπευσε στο λουτρό κολακευμένη
για να βάλει λίγο κραγιόν
αμέσως έπειτα τον άκουσε να λέει
λόγια τρυφερά και παθιασμένα
για την ξεχωριστή περπατησιά της
το συνεσταλμένο βλέμμα της
για το χνότο της που ονειρευόταν μήνες
να τον ζεσταίνει τις νύχτες του χειμώνα
της εξομολογήθηκε πως γούσταρε
ν’ αρμέγει με το στόμα τα μαστάρια της
πως λύσσαγε να γλείφει σαν λουκούμι
τα πλούσια πισινά και τα λαγόνια της
ή να ρουφάει από τα πόδια της το κότσι
προς τα χαράματα την είχε καταφέρει
έπεσαν και παλέψανε άγρια στον αχυρώνα
λιγωμένη εκείνη από τη γλύκα της γλώσσας
σε λίγο ένιωσε μέσα της το μόριο του
μαχαίρι ακονισμένο να τρυγάει τα σωθικά της
να την κόβει αλύπητα ως το κόκαλο
όταν ξημέρωσε κρεμόταν κομματιασμένη
στη βιτρίνα του κρεοπωλείου
και στο βάθος του αίματός της
άκουγε τον Χασάπη να την κολακεύει ακόμη
στους λιμασμένους του πελάτες
(Παραλλαγές του μαύρου, 1998)

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

Οι εξαιρέσεις

Μετά από 20 χρόνια σε δυσπρόσιτα σχολεία, όπου έβλεπα κάθε χρόνο και νεότερους συναδέλφους, βρέθηκα σε μεγάλο σχολείο της Αθήνας, που για πρώτη φορά σχεδόν, μετά από 20 χρόνια, δεν ήμουν η παλαιότερη και μεγαλύτερη. Βρήκα συναδέλφους και 15 χρόνια μεγαλύτερους, κοντά στη σύνταξη, με μεγάλα παιδιά, εγγόνια, γέρους γονείς. Περίμενα ότι θα βρω πολύ κουρασμένους, πολύ δημοσιο-υπαλληλοποιημένους συναδέλφους. Σε μια από τις συνεδριάσεις ήρθε η πρώτη διάψευση: Ήταν παραμονή αργίας, θα πηγαίναμε στην εκκλησία και μετά θα γυρίζαμε, θα κάναμε ένα δίωρο και θα φεύγαμε. Συνηθισμένη πρακτική. Αυτή ήταν και η πρόταση του διευθυντή μας. Τότε παίρνει το λόγο μια από τις πιο παλιές φιλολόγους. "Γιατί να κάνουμε μόνο ένα δίωρο; Μπορούμε να κάνουμε τουλάχιστον ένα τετράωρο. Ας μην χάνουμε μάθημα, χωρίς λόγο!" Περίμενα αντιδράσεις κρατώντας την αναπνοή μου. Οι αντιδράσεις ήταν η...φυσιολογική αποδοχή του αιτήματος. Χωρίς δυσφορία, χωρίς τυμπανοκρουσίες, σαν να ήταν το πιο συνηθισμένο θέμα!
Μα πού είχα έρθει!
Έβλεπα κάθε χρόνο πολλούς ανθρώπους νέους, χωρίς υποχρεώσεις, να κρατάνε ένα ρολόι και μια ζυγαριά. Μέλημά τους πώς θα δουλέψουν λιγότερο, πώς θα φύγουν γρηγορότερα. Υπήρχαν βέβαια και οι πολλές εξαιρέσεις, μα τέτοια εξαίρεση, δεν είχα ξαναδεί.

Από τότε αυτές οι εξαιρέσεις που πίστευα τότε έγιναν ο κανόνας.
Υπευθυνότητα, μεράκι, αγάπη για τα παιδιά, συναδελφικότητα, νοιάξιμο για το σχολείο, σεβασμός στο διάλογο, στις διαφορετικές απόψεις, άψογη συνεργασία.
Όχι, δεν κατάφερα να τα θεωρήσω δεδομένα όλα αυτά. Να συνηθίσω. Στην ιδέα ότι θα αναγκαστώ να τα στερηθώ γρήγορα, έχω ήδη μελαγχολήσει.

Ευτυχώς όμως θα μου μείνει η ελπίδα για την επόμενη εξαίρεση. Θα την περιμένω...

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008

Οι τουρίστες και τα κορόιδα

Σε σχολεία απομακρυσμένα νησιωτικών περιοχών, κάποτε καταφθάνουν ορισμένοι καθηγητές- τουρίστες. Ο βίος και η πολιτεία τους δεν διαφέρουν από αυτά των κανονικών τουριστών του θέρους, μόνο που γίνονται μέσα στο καταχείμωνο και με "έξοδα" άλλων.
Το σχολείο γι' αυτούς είναι απλώς το εμπόδιο στη νυχτερινή ζωή, η δυσάρεστη παρεμβολή στο ατελείωτο χάζεμα στις καφετέριες και στα μπαράκια. Οι μαθητές μπροστά τους είναι σκληρά εργαζόμενοι, ακόμα και οι πιο αμελείς.
Μια φορά μας ήρθε ένας τέτοιος τύπος. Πού τον έχανες, πού τον εύρισκες, στις ντισκοτέκ, στα μπαρ, στις βόλτες, στις παραλίες, όποτε το επέτρεπε ο καιρός. Αν και είχε ειδικότητα πολύτιμη για τα παιδιά του λυκείου (φυσικός), δεν ασχολούνταν καθόλου με το μάθημά του, μια φορά μάλιστα είχαμε βρει στο καλάθι των αχρήστων πεταμένα τεστ αδιόρθωτα. Στο σχολείο έρχονταν πότε πότε, όποτε του το επέτρεπε η βάρδια του στα κλαμπ. Είδε κι απόειδε ο διευθυντής, κι αφού δεν έπαιρνε από παραινέσεις, παρατηρήσεις, επιπλήξεις, αγρίεμα, τον είχε έτοιμο για αναφορά. Τότε, ήρθε σοβαρός σοβαρός, μας μάζεψε όλους και τι μας ξεφούρνισε! Ο φίλος του και συνεταίρος του στη νυχτερινή ζωή ήταν βαριά άρρωστος, με καρκίνο του στομάχου! Κι έπρεπε να τον διασκεδάσει τους τελευταίους μήνες που ήταν στα πόδια του.
Αν εξαιρέσουμε κάποιους εύπιστους συναδέλφους, όλοι είχαμε τις αμφιβολίες μας, αλλά ποτέ δεν ξέρεις... Του έδωσε παράταση ο διευθυντής, τον καλύπταμε όσο μπορούσαμε κι εμείς και κόντευε να τελειώσει η ρημάδα η χρονιά.
Και εκεί προς το τέλος, κάποιος από την παρέα μάς το σκάει το μυστικό: "Παραμύθι όλα και η αρρώστια κι ο καρκίνος, πρόσχημα, για να τη βγάλουν καθαρή τα δυο... καλόπαιδα."
Δεν θυμάμαι πώς αντιδράσαμε, τι του είπαμε, τι μας είπε. Θυμάμαι μόνο ότι έφυγε άσπιλος και αμόλυντος υπηρεσιακά και από τότε κάποιοι ταλαίπωροι τον χαίρονται. Ποιος τη χάρη τους!

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2008

το εγώ της αυτής

Εγώ στο 1ο ανέβαζα παραστάσεις, ανέβαζα Αισχύλο!
Εγώ στο 1ο αγόρασα πιάνο!
Εγώ έστησα αυτό το σχολείο!
Εγώ καταδιώκομαι από συνδικαλιστές και διευθυντές άλλων σχολείων!
Εγώ διοικώ και κατευθύνω το σχολείο!
Εγώ είμαι το σχολείο!
Εγώ ανήκω στη δεξιά! Είμαι και μέλος της Τοπικής Επιτροπής του Ψυχικού!
Εγώ πιστεύω στο θεό!

Γι' αυτό τώρα τελευταία φοβάται ο δύσμοιρος να πάρει θέση σε όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, τη χώρα του. Φοβάται μη συγχρωτιστεί με τα εγώ σου.