Οι εξαιρέσεις

Μετά από 20 χρόνια σε δυσπρόσιτα σχολεία, όπου έβλεπα κάθε χρόνο και νεότερους συναδέλφους, βρέθηκα σε μεγάλο σχολείο της Αθήνας, που για πρώτη φορά σχεδόν, μετά από 20 χρόνια, δεν ήμουν η παλαιότερη και μεγαλύτερη. Βρήκα συναδέλφους και 15 χρόνια μεγαλύτερους, κοντά στη σύνταξη, με μεγάλα παιδιά, εγγόνια, γέρους γονείς. Περίμενα ότι θα βρω πολύ κουρασμένους, πολύ δημοσιο-υπαλληλοποιημένους συναδέλφους. Σε μια από τις συνεδριάσεις ήρθε η πρώτη διάψευση: Ήταν παραμονή αργίας, θα πηγαίναμε στην εκκλησία και μετά θα γυρίζαμε, θα κάναμε ένα δίωρο και θα φεύγαμε. Συνηθισμένη πρακτική. Αυτή ήταν και η πρόταση του διευθυντή μας. Τότε παίρνει το λόγο μια από τις πιο παλιές φιλολόγους. "Γιατί να κάνουμε μόνο ένα δίωρο; Μπορούμε να κάνουμε τουλάχιστον ένα τετράωρο. Ας μην χάνουμε μάθημα, χωρίς λόγο!" Περίμενα αντιδράσεις κρατώντας την αναπνοή μου. Οι αντιδράσεις ήταν η...φυσιολογική αποδοχή του αιτήματος. Χωρίς δυσφορία, χωρίς τυμπανοκρουσίες, σαν να ήταν το πιο συνηθισμένο θέμα!
Μα πού είχα έρθει!
Έβλεπα κάθε χρόνο πολλούς ανθρώπους νέους, χωρίς υποχρεώσεις, να κρατάνε ένα ρολόι και μια ζυγαριά. Μέλημά τους πώς θα δουλέψουν λιγότερο, πώς θα φύγουν γρηγορότερα. Υπήρχαν βέβαια και οι πολλές εξαιρέσεις, μα τέτοια εξαίρεση, δεν είχα ξαναδεί.

Από τότε αυτές οι εξαιρέσεις που πίστευα τότε έγιναν ο κανόνας.
Υπευθυνότητα, μεράκι, αγάπη για τα παιδιά, συναδελφικότητα, νοιάξιμο για το σχολείο, σεβασμός στο διάλογο, στις διαφορετικές απόψεις, άψογη συνεργασία.
Όχι, δεν κατάφερα να τα θεωρήσω δεδομένα όλα αυτά. Να συνηθίσω. Στην ιδέα ότι θα αναγκαστώ να τα στερηθώ γρήγορα, έχω ήδη μελαγχολήσει.

Ευτυχώς όμως θα μου μείνει η ελπίδα για την επόμενη εξαίρεση. Θα την περιμένω...