Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

Αλβανός σημαιοφόρος

Το σχολείο ήταν ένα επαρχιακό ΤΕΕ. Οι μαθητές από μέτριοι σε επίδοση έως πολύ αδύνατοι, με μόνο ενδιαφέρον την ειδικότητά τους και μάλιστα στην πρακτική της εφαρμογή (εργαστήριο ηλεκτρολογικό, μηχανολογικό, υδραυλικό). Αντιμετώπίζαν τα θεωρητικά μαθήματα, στην καλύτερη περίπτωση, με ευγενική ανοχή και στη χειρότερη, με πανηγυρική αδιαφορία. Στο μάθημα της ιστορίας το μόνο που κατάφερε να τους συγκινήσει ήταν η ιστορία της μηχανής και γενικά των εφευρέσεων. Εκεί, καταλάβαιναν περισσότερα από τη διδάσκουσα και της τα εξηγούσαν κιόλας, καθότι αδαής περί τα τεχνολογικά.
Ένας μαθητής όμως ξεχώριζε. Ήταν ένα παιδί από την Αλβανία, που έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για την ιστορία, παρακολουθούσε προσεκτικά, κρατούσε σημειώσεις, διάβαζε στο σπίτι και σιγά σιγά κατάφερε να συμμετέχει ουσιαστικά στο μάθημα.
Φαίνεται ότι ήταν εξίσου επιμελής και στα υπόλοιπα, γι' αυτό την επόμενη χρονιά αναδείχθηκε σε πρώτο μαθητή της τελευταίας τάξης, άρα σημαιοφόρο.
Όταν μαθεύτηκε αυτό στο σχολείο από τις πρόβες για την παρέλαση, άρχισε ο ψίθυρος: "Αλβανός σημαιοφόρος;", "Δεν θα πατήσει κανείς μας στην παρέλαση, ας παρελάσει μόνος του"
Έφτασαν και στα αυτιά της φιλολόγου οι ψίθυροι. Δεν είπε τίποτε, ούτε καν έδειξε να έχει καταλάβει κάτι. Στο επόμενο μάθημα της ιστορίας, τους αιφνιδίασε: "Επανάληψη της ύλης της προηγούμενης τάξης, να δούμε τι θυμόσαστε από την αρχαία και τη βυζαντινή ιστορία. "
Δεν θυμόνταν και πολλά, άσε που βαριόνταν να θυμηθούν...
Ένας μόνο θυμόνταν τα πάντα! Ο Αλβανός. Η συνέχεια ήταν μόνο μεταξύ εκείνου και της καθηγήτριας. Οι άλλοι απλοί παρατηρητές.
Τελειώνοντας, τους κοίταξε έτσι μουδιασμένους όπως ήταν και περίμεναν κατσάδα και τους ρώτησε: "Αν έρχονταν τώρα ένας ξένος στην τάξη και του ζητούσαμε να μας πει ποιος είναι σίγουρα Έλληνας εδώ μέσα, ποιον νομίζετε ότι θα έδειχνε;"
Δεν χρειάστηκε να απαντήσουν ούτε σ' αυτή την ερώτηση και ήλθαν όλοι στην παρέλαση.