Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

Τα παιδιά που με δίδαξαν πολλά


Τούτες τις γιορτινές μέρες ο νους του καθενός μας ταξιδεύει σε ωραίες στιγμές, σε αγαπημένα πρόσωπα, σε αναμνήσεις που τον διαμόρφωσαν είτε θετικά είτε αρνητικά. Εγώ θα αφηγηθώ την ιστορία μιας τάξης μου. Της τάξης μου.
Είναι τα παιδιά που με ανάγκασαν να μάθω πολλά, τα παιδιά που με έκαναν συνειδητοποιημένο δάσκαλο, ή που με βοήθησαν να συνειδητοποιηθώ πάρα πολύ. Έζησα μαζί τους μια χρονιά ως δάσκαλος τάξης και ζω μαζί τους όλα τα υπόλοιπα χρόνια ως δάσκαλος, φίλος, σύμβουλος και πατέρας.
Με τον καθένα και την καθεμιά έχω αναμνήσεις ξεχωριστές, συγκινητικές, πολύ δυνατές και οπωσδήποτε αληθινές. Πολλές τις έχω ήδη αφηγηθεί στα θρανία. Το τηλεφώνημα της Μαρίνας, τις ατέλειωτες ψυχαναλύσεις και συμβουλές στην Παναγιώτα, τη συνεργασία με τον χουζουρο-Ανέστη, την επαγγελματική συνεργασία (και περηφάνια μου για) τη Μαρία, την ανησυχία μου για τη Βάλια, το όνειρο της Βάσως να γίνει κομμώτρια (αν και σπουδάζει φιλόλογος) κτλ.
Θυμάμαι το ευγενικό χαμόγελο της Μαρίας, τα πολύ τιμητικά για μένα λόγια της Ειρήνης ("Κϋριε, όποτε κάνουμε μάθημα, θέλω να γίνω καθηγήτρια"), την επαναστατικότητα του Κωνσταντίνου, την ωραία μαγκιά του Δημήτρη, την άκρα αλλά συμπαθητική σπατάλη χρόνου του Παναγιώτη, το υπέροχο παραμύθι της Νικολέτας, τους έρωτές τους, ευτυχισμένους και μη, τη στενόχωρη ψυχή και το όμορφο πρόσωπο της Νίκης, την άφατη ευγένεια και επαγγελματική τελειότητα στο διάβασμα της Ακριβής.
Αναπολώ τη λατρεία της Γαβριέλας για τους ρεμπέτες και το ρεμπέτικο, την αγγελική Χριστίνα με το βιτριολικό χιούμορ, το Θανάση με τα μαγικά χέρια και την αφιέρωση που μου έκανε στο γκράφιτι του σχολείου ο αχρείος, τη θεατρίνα μας τη Μιράντα, που ζητούσε βιβλία και θα μας κάνει περήφανους αύριο στο παλκοσένικο, την Πόπη που ήταν αδελφή και μάνα του μικρού της αδελφού, τη Νάνσυ με τις ανασφάλειές της και τη δίψα για μάθηση.
Γνώρισα ακόμη, αν και δεν τους είχα μαθητές, τον Τόλη με το μηχανάκι του και τη Γιώτα με το λαμπερό χαμόγελο, που ήρθαν στην Τρίτη τάξη, όταν είχα φύγει από το σχολείο.
Όλα αυτά τα παιδιά, μαζί με τα άλλα, της τότε πρώτης, στα οποία δεν έκανα μάθημα, αλλά επίσης αγάπησα πολύ, με δίδαξαν πολλά. Κυρίως με βοήθησαν να καταλάβω πως είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο, γιατί δίνοντας ελάχιστη φροντίδα εισέπραξα απέραντη αγάπη και ευτυχία.
Σε όλους αυτούς στέλνω τις ευχαριστίες μου και μια απειλή:
Τα φετινά παιδιά δεν υστερούν καθόλου σε σχέση με εσάς. Είναι από την ίδια πάστα με εσάς.
Δημιουργική χρονιά, παίδες!

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Natasha's Tennis Club

Όλα άρχισαν στην ηλικία της αθωότητος, εκεί στις αρχές του '80, όταν στις ανέμελες, αλλά καθόλου αθώες, όπως αποδείχθηκε, φοιτητικές συντροφιές, έκανα το λάθος να αποκαλύψω ότι στο χωριό μου μικρή έπαιζα τένις, εννοώντας ρακέτες, αφού έτσι τις λέγαμε τότε τις ρακέτες, οι... κατοικούντες την Μικράν Αγγλίαν. Κάποια ψυχή που το άκουσε δεν το ξέχασε ποτέ και επί 20 χρόνια το διατυμπάνιζε σε όποια παρέα βρισκόμασταν μαζί: "Μη τη βλέπετε έτσι, έπαιζε τένις μικρή στο χωριό της."
Είχε δεν είχε, το ξεφούρνισε και σε μια παρέα συναδέλφων, που συναγωνίζονταν ο ένας τον άλλον σε πλάκες και φάρσες. Ε...κι εγώ δεν υστερούσα καθόλου, είχα κάνει από μία... μικρή φαρσούλα στους δύο ιθύνοντες αρχιφαρσέρ και μου το κράταγαν μανιάτικο.
Ένα πρωί λοιπόν έρχεται η μάνα μου στο σπίτι και μου λέει: "Μα τι ταμπέλες έχει στο δρόμο, ανοίγει κανένα μαγαζί;" Βγαίνω έξω και πέφτω απάνω στην πρώτη πινακίδα...επαγγελματικού επιπέδου (ήταν και καλλιτέχνης στην παρέα) "Natasha's Tennis club" και ένα βέλος να δείχνει καρσί στο σπίτι μου. Λίγο παρακάτω πάλι το ίδιο με ένδειξη απόστασης και με το ίδιο θανατηφόρο βέλος. Ευτυχώς προλάβαμε να κρατήσουμε τη μία για ενθύμιο, την άλλη την πρόλαβαν οι φαρσέρ. Και φαίνεται είχε μεγάλη επιτυχία η καμπάνια, γιατί τόσα χρόνια μετά, ακόμη μας ρωτάνε αν άνοιξε εκείνο το μαγαζί στη γειτονιά μας.
Η "εκδίκησή" όμως ήρθε με ένα μεγάλο γήπεδο, το μοναδικό της περιοχής, που κοσμεί το ταπεινό χωριουδάκι της... τενίστριας. Της το όφειλε ο φίλος της, ηθικός αυτουργός της φάρσας και νυν δημοτικός άρχων, μετά από τόσα χρόνια καζούρας.