Παρασκευή 18 Απριλίου 2008

Μη κρίνετε ίνα μη...

Ο Σύλλογος αυτός ήταν μια ευτυχής συγκυρία. Πολλοί νέοι άνθρωποι,γεμάτοι αγάπη για τους μαθητές τους, με όρεξη για δουλειά, με ιδέες ωραίες και πρωτοβουλίες. Το σχολείο έγινε ένας χώρος δημιουργίας, μάθησης, χαράς. Κανένας από όσους το έζησαν δεν το "ξεπέρασε" ποτέ και πάντα, όταν βρεθούν μαθητές και καθηγητές, πέφτουν σε... βαριά νοσταλγία των ευτυχισμένων εκείνων ημερών.
Με μόνο μία...παραφωνία.
Το μαύρο προβατάκι μας τότε ήταν μια νεαρή φιλόλογος, που δεν φαίνονταν να ταιριάζει με το κλίμα. Ούτε στις συζητήσεις λάβαινε μέρος, ούτε στις προωθημένες παιδαγωγικές καινοτομίες, ούτε ακούσαμε ποτέ από αυτήν κάτι ενδιαφέρον. Έμοιαζε να την αφορά πιο πολύ η μόδα και η διασκέδαση από το σχολείο. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι μια φορά που ξιφουλκούσα κατά της παπαγαλίας γύρισε και μου είπε: "Εγώ τι να πω; Με παπαγαλία μπήκα στο πανεπιστήμιο, με παπαγαλία τέλειωσα και τώρα παπαγαλίζω για να κάνω μάθημα!"
Την συμπαθούσα πολύ, ήταν πολύ ζεστός άνθρωπος, αλλά δεν την είχα σε καμία υπόληψη ως συνάδελφο, ομολογώ.
Πέρασαν πολλά χρόνια, πάνω από δέκα.
Μια μέρα καθόμουν με μια μαθήτρια εκείνου του καιρού, με την οποία πια είχαμε γίνει φίλες, αφού δεν είχαμε και μεγάλη διαφορά ηλικίας, και λέγαμε για τα παλιά. Τι μου είπε λοιπόν; "Όσοι μπαίνατε τότε στην τάξη μας ήσασταν πολύ καλοί καθηγητές, ο ένας καλύτερος από τον άλλο, αλλά μία ξεχώριζε. Η τάδε!" Έμεινα έκπληκτη, μόνο αυτό το όνομα δεν περίμενα να ακούσω. Το μαύρο προβατάκι μας έπαιρνε την εκδίκησή του δέκα χρόνια μετά.
"Ναι, ήταν η καλύτερη. Κρεμόμασταν από τα χείλη της. Διηγούνταν υπέροχα, μας εξηγούσε και τα πιο δύσκολα, μας άκουγε με προσοχή, δεν θέλαμε να τελειώσει το μάθημα!"
Ποτέ δεν θα το φανταζόμουν αυτό και σίγουρα κανένας δεν θα μπορούσε. Έξω από το "χορό" της τάξης πολλά τραγούδια ξέρουμε όλοι. Τελικά κανένας δεν ξέρει τι συμβαίνει εκεί, αν δεν μπει να "χορέψει". Μεγάλο μάθημα και μεγάλο συγνώμη για την άξια συνάδελφο, έστω και με τόση καθυστέρηση.

Σάββατο 5 Απριλίου 2008

Το πιο βαρύ φορτίο

Σε μέρη μικρά και απομακρυσμένα, το σχολείο δεν είναι μόνο φορέας εκπαίδευσης και παιδείας, αλλά κυρίως και πρώτιστα, χώρος κοινωνικοποίησης και αποτρεπτικό της απομόνωσης και της περιθωριοποίησης για τα νέα παιδιά, που ζουν πολλές φορές μακριά από τις κωμοπόλεις, μόνα τους σε ένα χωριουδάκι.
Αυτή ήταν η περίπτωση της Μ. Ζούσε σε ένα ορεινό χωριουδάκι, το πιο απομακρυσμένο της περιοχής, είχε τελειώσει μονοθέσιο δημοτικό και μας ήρθε στο Γυμνάσιο σε απελπιστική κατάσταση. Τώρα πια μπορούμε να το ορίσουμε ως κοινωνική καθυστέρηση, τότε όμως μόνο το ουσιαστικό ξέραμε, όχι τον επιθετικό προσδιορισμό.
Τελοσπάντων, με τα χίλια ζόρια και με πολλή αγάπη και υποστήριξη, κατάφερε κάποια στιγμή να τελειώσει το γυμνάσιο η Μ. Επειδή ήμασταν γυμνάσιο με λυκειακές τάξεις, συνέχιζαν οι μαθητές μας να είναι μαζί μας και στο λύκειο.
Μόλις πήρε το απολυτήριο, η μαμά της λοιπόν μας βρήκε όλους στο γραφείο και μας είπε: "Η Μ θέλει να έρθει και στο λύκειο. Σας αγαπάει όλους πολύ."
Λες και έπεσε βόμβα! Σχεδόν εν χορώ της απαντήσαμε όλοι: "Μα, πώς θα γίνει αυτό; Εδώ ξέρετε τι αγώνας έγινε για να τελειώσει το γυμνάσιο. Τι θα κάνει στο λύκειο, που είναι δύσκολα και εμείς προχωράμε με πιο εντατικό ρυθμό; Καλύτερα να μάθει μια τέχνη, να πάει σε μια επαγγελματική σχολή!"
Είχαμε την πετριά του νεοφώτιστου...φροντιστή όλοι. Πώς θα ετοιμάσουμε τα αλογάκια μας για την κούρσα των πανελληνίων, πώς θα δικαιωθούμε ως καλοί καθηγητές. Τώρα, ένα αλογάκι κουτσό μας ήτανε εμπόδιο, όσο να πεις.
Κανείς εχέφρων δεν βρέθηκε να μας πει, "αφήστε την να είναι μαζί σας 3 χρόνια ακόμη, τι θα σας κάνει με την παρουσία της; Θα πέσει έξω η Μεγάλη του Γένους Σχολή;"
Η Μ δεν ήρθε κι εμείς βαυκαλιζόμασταν με την ιδέα ότι την πήγαν στην Αθήνα σε καμιά σχολή, οι φτωχοί αγρότες γονείς της. Κούνια που μας κούναγε!
Την είδα σε λίγους μήνες στην κωμόπολη. Ήταν τουλάχιστον 10 κιλά πιο παχιά, με κατεβασμένο κεφάλι, ατημέλητη, με χαμένο βλέμμα.
Φαίνονταν σχεδόν να μη με γνωρίζει, μου μίλησε μουδιασμένα.
Εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι αυτό θα με συνοδεύει ασήκωτο σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Το απιθώνω για λίγο εδώ, αλλά μόνο για λίγο.