Η ...κυρία από την Αθήνα

Το λαχείο του διορισμού για έναν δημόσιο εκπαιδευτικό μπορεί να είναι -σπανίως- τυχερό ή -πολύ συνηθέστερα- η αρχή μιας μικρής ή μεγάλης περιπέτειας. Έτσι το έβλεπα μέχρι πρόσφατα, όταν συναδέλφισσα μου αφηγήθηκε τη σχετική της εμπειρία.
Στο ορεινό χωριό της ακριτικής επαρχίας ο ερχομός ενός πρωτευουσιάνου δεν είναι εξορία ή δεν είναι απλώς εξορία. Είναι αρκετές φορές και μια μεγάλη ευκαιρία για τα παιδιά αυτά να έρθουν σε επαφή με την αθηναϊκή ή τη θεσσαλονικιώτικη πηγή πολιτισμού μέσω ενός ζωντανού ...αντιπροσώπου.
Έτσι και η ευλογημένη συναδέλφισσα άκουσε το διορισμό της στο ορεινό χωριό της λεβεντογέννας με μεγάλο φόβο. Σκέφτηκε τη δυσκολία μετακίνησης, εγκατάστασης και συγχρωτισμού με αυτά τα παιδιά της ακριτικής περιοχής.
Ωστόσο η εμπειρία της υπήρξε συγκινητική. Τα παιδιά αντιμετώπιζαν τους ...ξένους και ιδίως τις ξένες καθηγήτριες με απέραντη ευγένεια και καλοσύνη. Η συμπεριφορά τους άκρως συγκινητική για τους δασκάλους, που πολύ γρήγορα άρχισαν να δένονται με τα παιδιά και να τα αγαπάνε όπως μόνο οι δάσκαλοι ξέρουν. Καλύτερα και από τα ίδια τους τα παιδιά.
Κάθε που η δασκάλα τους πήγαινε στην Αθήνα, για να επισκεφτεί την οικογένειά της, γυρίζοντας διηγιόταν στους μαθητές ότι πήγε στο θέατρο, είδε μια ταινία στον κινηματογράφο και τα παιδιά ρωτούσαν με απέραντη διάθεση να μάθουν, να γευτούν τα νάματα του ...αθηναϊκού πολιτισμού από την αγαπημένη τους δασκάλα.
Τότε άρχισε να συνειδητοποιεί η δάσκάλα τους την πελώρια ευθύνη που αναλάμβανε στους ώμους της. Γιατί δεν ήταν μια απλή δημόσια υπάλληλος, δεν ήταν μια απλή καθηγήτρια. Ήταν η επαφή των αγαπημένων της μαθητών με τον πολιτισμό και την τύρβη του άστεως.
Στη λήξη της χρονιάς οι μαθητές οργάνωσαν ένα τραπέζι για τους δασκάλους τους πάνω στο βουνό, σε ένα μιτάτο, εκεί που περνούσαν εργαζόμενοι τα απογέματά τους. Υπέροχα φαγητά, φροντίδα για την άνεση των δασκάλων, μέχρι και προστασία από τη βροχή προέβλεψαν για τους δασκάλους και διαμεσολαβητές τους με τον πολιτισμό.
Αυτά όλα τα όμορφα που έζησε η δασκάλα στο κρητικό βουνό το χιλιοτραγουδισμένο έκαναν τα μάτια της να υγραίνονται όταν έφευγε με μετάθεση από τη λεβεντογέννα.
Τα συναισθήματά της για τους μαθητές της της Κρήτης ακόμη ολοζώντανα.
Γι' αυτό άλλωστε τα μάθκια της ογράθηκαν πάλε, όταν αναθίβανε και διηγιόταν τα χρόνια της στση Κρήτης τα βουνά.