Τον θυμάμαι συμμαθητή στο δημοτικό σχολείο. Ο Μιχάλης ήταν συμμαθητής όλων ανεξαρτήτως ηλικίας. Έμενε 2 χρόνια σε κάθε τάξη, στην Έκτη πια ήταν κοτζάμ άνδρας, ξεχώριζε σαν γίγαντας μέσα σε νάνους. Ένας γίγαντας βασανισμένος σαν τον Ιησού Χριστό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το μαρτύριό του. Μόλις του έλεγε ο δάσκαλος να διαβάσει και άρχιζε να συλλαβίζει σαν πρωτάκι, άρχιζε και το ξύλο με το χάρακα. Οι δάσκαλοι εκείνοι, παπάς και παπαδιά, δεν περιορίζονταν σ' αυτό το ξύλο το...κλασικό. Ασκούσαν στα μικρά κορμάκια κάθε σωματική κακοποίηση που θα τη ζήλευαν και οι γκεσταπίτες. Ξύλο στο επάνω μέρος του χεριού, ξύλο στις γυμνές πατούσες (φάλαγγα), σήκωμα από τις φαβορίτες στον αέρα, μέχρι φτύσιμο μέσα στο στόμα είχαν κάνει σε παιδιά. Ο Μιχάλης πρέπει να είχε υποστεί την πιο άγρια κακοποίηση απ' όλους γιατί έμεινε περισσότερο στα νύχια τους. Σήμερα σίγουρα θα είχε διαγνωστεί ως δυσλεξικός, γιατί η μόνη του δυσκολία ήταν στην ανάγνωση και τη γραφή, κατά τα άλλα ήταν ένα απολύτως φυσιολογικό παιδί. Θυμάμαι πόσο υπέφερα εγώ ένα προνομιούχο παιδί (κορίτσι και καλή μαθήτρια, ιδανικός συνδυασμός) να τον βλέπω έτσι. Να σφίγγεται το στομάχι μου, να θέλω να φωνάξω, να κλάψω κι όχι μόνο να μην τολμώ, αλλά να μην ξέρω αν αυτό ήταν σωστό, αφού οι δάσκαλοι ακόμα δεν είχαν ξεπέσει στα μάτια μου.
Ο Μιχάλης μόλις τέλειωσε το δημοτικό, έφυγε στην Αμερική και χάθηκε. Ποτέ δεν τον ξαναείδα. Ποτέ δεν ξαναήρθε στο νησί. Άραγε κατάφερε να ξεπεράσει την οδυνηρή αυτή σχολική εμπειρία; Μπόρεσε να γίνει ένας κανονικός άνθρωπος, να δουλέψει, να δημιουργήσει, να αγαπήσει;
Μακάρι να μπορούσε να μάθει ότι κάποιος πήρε εκδίκηση. Κάποιος μικρούλης, μια σταλιά παιδάκι, αδύνατο και νευρικό. Μια μέρα με φώναξαν στην τάξη του (είχε δασκάλα την παπαδιά, που δίδασκε τις πρώτες τάξεις) να τον δω που θα τιμωρούνταν, γιατί ήταν αδιάβαστος. Ήταν μια "τιμωρία" για τη μεγάλη του αδελφή να δει το αδερφάκι της να το δέρνουν, για να συμμορφωθούν οικογενειακώς. Βγήκα από την τάξη μου και τον βρήκα στο διάδρομο να τον σέρνει από τις μασχάλες εκείνη, για να τον φέρει στον παπά, που ήταν πιο χειροδύναμος, γιατί κουράζονταν να δέρνει μόνη της.
Και τότε της ξεφεύγει, γυρνάει και με όλη του τη δύναμη (την είχα υποστεί κι εγώ στους καυγάδες μας), άρχισε να την κλωτσάει στην κοιλιά! Πολλές φορές! Θυμάμαι τον πανικό μου. Πάει! Τώρα θα τον διώξουν από το σχολείο, θα τον κλείσουν φυλακή.
Τίποτε απ' αυτά!
Σαν να μην έγινε τίποτα!
Τον άφησαν στην ησυχία του όλα τα υπόλοιπα χρόνια κι ας μην άνοιγε βιβλίο.
Ακόμα μου φαίνεται απίστευτο.
Αχ, να το ήξερε ο Μιχάλης, πόσο πόνο θα είχε γλιτώσει!
6 σχόλια:
Διάβασα με σφιγμένο στομάχι το post σου, ανασύροντας αντίστοιχες μνήμες απ το δικό μου δημοτικό, στη Φιλοθέη (για φαντάσου, στο "βόρειο προάστιο"!!) και ...πώς, αχ πώς ανακουφίστηκα με τις τελευταίες γραμμές όπου ήρθε η κάθαρση!! Μακάρι έτσι ν' απαλλαγόμασταν απ' ότι δυναστεύει τη ζωή!
Πράγματι, Χριστίνα, με εκπλήσσεις. Πώς είναι δυνατόν να συνέβαιναν αυτά στη Φιλοθέη; Νόμιζα πως μόνο σε απομονωμένα μέρη και σε γονείς χαμηλού μορφωτικού επιπέδου μπορούσαν να συμβούν τέτοια ακραία περιστατικά σχολικής βίας.
Συμφωνώ απόλυτα με την ευχή σου. Άμποτε!
Τι να πω για την ιστορία σου; Ότι με συγκίνησε; Ότι με εξόργισε; Ότι με πείσμωσε ως εκπαιδευτικό; Ισχύουν όλα. Και ισχύει επίσης ότι ακόμη ζούμε την ανθρώπινη προϊστορία. Κάποτε ο πολιτισμός θα φανεί και θα φωτίσει κι αυτά τα άξεστα ανθρωπάρια που μάχονται την παιδική αθωότητα και κτηνωδούν χωρίς περίσκεψιν χωρίς αιδώ. Και σχεδόν πάντα εν ονόματι του Πετρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Σήμερα είναι σπάνια τα παρόμοια περιστατικά, αλλά δε λείπουν κι αυτά.
Έρρωσο, πλάνης (=γυριστρούλα δα!)
Ξέρεις πώς τη θυμήθηκα; Με ένα βιωματικό παιχνίδι που κάναμε στα σεμινάρια να ανακαλέσουμε αρνητικές εμπειρίες της σχολικής ζωής.
Αυτό που έμαθα επίσης, δια στόματος σχολικής συμβούλου της Πρωτοβάθμιας, ότι περίπου 90 δάσκαλοι στην Α Αθήνας είναι εντελώς ακατάλληλοι να μπαίνουν σε τάξη, αλλά η υπηρεσία αδυνατεί να το αντιμετωπίσει, δείχνει ότι μπορεί να μη δέρνουμε πια τα παιδιά, αλλά τα κακοποιούμε με άλλους πιο...πολιτισμένους τρόπους.
Έπεσα στα χέρια ειδικών που με απροσανατόλισαν και με ξεπουπούλιασαν οικονομικά.
Έχω μια κόρη 14 ετών που έχει μαθησιακές δυσκολίες. Δεν γράφει στραβά ή ανάποδα, διαβάζει κανονικά, δεν μπορεί να μάθει/ αποστηθίσει/ συλλέξει σημαντικά στοιχεία/ συνοψίσει/ επιλέξει κυριότερά του (ο,τιδήποτε φανταστείτε) μπροστά σε μια σελίδα βιβλίου του σχολείου, κυρίως ιστορίας ή γεωγραφίας.
Λόγω της δυσκολίας της σε κάθε σχολείο επιλέγει να κάνει παρέα μόνο με προβληματικά/ παραβατικά παιδιά και μας φέρνει πάντα μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα που μας σπρώχνουν σε απελπισμένες πράξεις (αλλαγή σχολείου, αλλαγή "ειδικών" κλπ). Ότι χαρίσματα έχει φροντίζει με κάθε τρόπο να τα εξαφανίσει, προκειμένου να μη διαφέρει στην προβληματική φίλη της (φρόντισε να ξεχάσει τα πορτογαλικά της, αποπειράται να κάνει το ίδιο στα γαλλικά της, στράβωσε τα μπροστινά της δόντια για να βάλει σιδεράκια όπως η φίλη της, καθόταν με τα γόνατα να συγκλίνουν προς τα μέσα και να ενώνονται ώστε να στραβώσουν ενώ η ίδια παλιάέτρεχε με τα δυνατά πόδια της σαν δρομέας, προσπαθεί σε πάρτυ να τρώει τούρτα ενώ τη σιχαίνεται κλπ).
Έχει μεγάλη κλιση στο μπαλέτο και στο πιάνο (όπου μαθαίνει και προετοιμάζει περισσότερα από ότι της δίνεται κλπ) Μακάρι να υπήρχε ένας κόσμος που να μπορούσε να αξιοποιήσει αυτά τα ταλέντα χωρίς να χρειάζονται και οι λοιπές γνώσεις. Δυστυχώς έχω παρακολουθήσει προφορικές εξετάσεις του ΑΣΕΠ για πρόσληψη καθαριστριών από το δημόσιο και για λόγους συναγωνισμού τις ρώταγαν τι γνωρίζουν για τη Συνθήκη της Λωζάνης.
Οι θεραπευτικές εισηγήσεις των ειδικών στα χέρια των οποίων έπεσα και με αφαίμαξαν ήσαν (δεν είναι όλες οι απόψεις του ίδιου ατόμου):
- Δεν έχει δυσλεξία (Λες και υπάρχει ένας διαχρονικά ισχύων ορισμός της δυσλεξίας.Και εγώ είχα δυσλεξία τα χρόνια μου και την αντιμετώπισαν με το ξύλο και τον εξευτελισμό).
- Θα ασχοληθούμε με την προσωπικότητά της μόνο. (Δεν μου απαντάνε όμως στο ερώτημά μου "Δέστε δημοσίευμα της Καθημερινής υπάρχουν ορισμένες μέθοδοι για να μαθαίνουν τα δυσλεκτικά παιδιά. Γιατί αυτές τις μεθόδους να τις ανακαλύψουμε εμείς -μαζί με τους κατάλληλους ειδικούς - όταν η κόρη μου θα είναι 26 ετών και όχι τώρα;
- Αφήστε τη να μείνει στην ίδια τάξη. Καλό θα της κάνει( Όμως εγώ έχει διαβάσει διάφορα βιβλία και άρθρα για τη δυσλεξία, και πουθενά δεν λέει ότι θεραπεύεται με το να μείνει το παιδί στην ίδια τάξη).
- Πηγαίνετε στον τάδε που είναι ειδικός στο να προετοιμάζει δυσλεκτικά παιδιά στο σχολείο και στο τέλος τους περνάει η δυσλεξία. Πήγα και πέρασα τη χρονιά με άθλιες συνθήκες. Ο ειδικός κάθε φορά απήύδηζε προσπαθώντας να της μάθει κάτι, δεν τα κατάφερνε, έλεγε ότι η κόρη μου κουράστηκε και "έχει κατεβάσει τα ρολλά" και μου έδινε μερικές σελίδες γεμάτες με κείμενο το οποίο εγώ ο μή ειδικός θα αναλάμβανα να της τα περάσω στο μυαλό -σαν να ήταν ένα φάξ - προτού κοιμηθεί το βράδυ.
- Να κάνετε οικογενειακή θεραπεία. Εσείς η κόρη σας και η γυναίκα σας. Θα είμαι εγώ και ένας άλλος συντονιστής. Γιατί ο άλλος (ο μπακαλόγατος); Γιατί έτσι γίνεται η ομαδική θεραπεία. Μπορείτε κυρία μου να μου δείξετε σε ένα από τα βιβλία της ομαδικής θεραπείας που έχετε στη βιβλιοθήκη σας να αναφέρει ότι θα υπάρχει και δεύτερος θεραπευτής; Έτσι γίνεται στην Ελλάδα. Και τι με αυτό; Και στη Βραζιλία σε ορισμένες περιοχές κάνουν βουντού. Πόσο θα κοστίσει; 140 η συνεδρία (70 αυτή και 70 ο ειδικευόμενος μπακαλόγατος). Τι λέτε κυρία μου;(Και η θεραπεύτρια καπνίζει σαν φουγάρο μπροστά στην κόρη μου χωρίς να ζητάει συγγνώμη ή άδεια, παρόλο που απαγορεύεται από το Υπουργείο Υγείας. Σκέψου να προστεθεί και ο μπακαλόγατος που να καπνίζει τσιμπούκι!)
- (στη γυναίκα μου) Να μετάσχετε σε ομαδική θεραπεία (σε ένα κατερειπωμένο σπίτι). Θα είναι γονείς παιδιών; Όχι αποκλειστικά, μπορεί μερικοί να είναι γονείς αλλά μπορεί και να μην είναι. Θα το σκεφτώ. Προτού φύγετε, παρακαλώ να με πληρώσετε. 150 Ευρώ. Θα σας ετοιμάσουμε την απόδειξη την επόμενη βδομάδα, να τη ζητήσετε από την κυρία Βάνα.
- Δεν έχει μαθησιακά προβλήματα. Είναι ιδιοφυϊα η κόρη σας. Εσείς οι γονείς έχετε πρόβλημα. Θα πρέπει να κάνετε ατομικές θεραπείες ο καθένας σας. Και η κόρη μας; Η κόρη σας δεν έχει τίποτα. 120 Ευρώ. Θα μου δώσετε απόδειξη; Όχι, δεν δίνω αποδείξεις, είμαι πανεπιστημιακός. τότε και εγώ δεν πληρώνω. Μα μου φάγατε την ώρα.. Λυπάμαι. Ωραία θα σας δώσω απόδειξη για 30 ευρώ. Τότε και εγώ θα σας πληρώσω 30 ευρώ.
Σας παρακαλώ, μπορείτε να μου δώσετε κάποια κατεύθυνση ως προς το τι να κάνω; Η κόρη μου με τόσες επισκέψεις και τέτοια παραπληροφόρηση δεν ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει. Ακόμα και αν είμαστε φοβεροί εγκληματίες η γυναίκα μου και εγώ (φανταστείτε με να είμαι σαν τον Αυστριακό!), πάλι υπάρχει υποχρέωση των ειδικών να τη βοηθήσουν σήμερα και όχι όταν γίνει 26 ετών. Οι ειδικοι της έχουν βάλει στο μυαλό ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στις σχέσεις μας και γι' αυτό εκείνη δεν μπορεί να μάθει τη μετάφραση των Αρχαίων.
Φυσικά (στην Ελλάδα πάντα έχουμε συμβουλές και επιχειρήματα) μπορεί να πεί κανείς «γιατί δεν πάτε σε κάποιο ειδικό κέντρο του δημοσίου για τα παιδιά που έχουν μαθησιακά προβλήματα;» Σε αυτούς τους φορείς αν δοκιμάσετε να τηλεφωνήσετε για να κλείσετε ραντεβού, θα πάρετε την απάντηση ότι έχετε σειρά προτεραιότητας για να σας δουν μετά από ένα χρόνο. Δοκιμάστε!
Αν προσφύγετε στο Συνήγορο του Πολίτη σας απαντούν ότι α) "ναι μεν η ιατρική περίθαλψη είναι συνταγματικό σας δικαίωμα, αλλά εδώ υπάρχει αντικειμενική αδυναμία, όπως δηλώνουν οι συγκεκριμένοι φορείς", β)"μπορείτε να κάνετε αγωγή αποζημίωσης κατά του δημοσίου για παραλείψεις των οργάνων του, με βάση το άρθρο 105 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα εάν θεμελιώσετε τη βλάβη που υπέστη η κόρη σας από την παράλειψη...
Η αγωγή εκδικάζεται μετά από 3 1/2 με 4 χρόνια και αν υπολογίσουμε ότι στην καλύτερη περίπτωση κερδίσετε, το δημόσιο θα κάνει έφεση και αναίρεση οπότε μπορείτε να έχετε την απόφαση που θα σας δικαιώνει τελεσίδικη μετά από 7-8 περίπου χρόνια.
Βέβαια δεν είναι εύκολο να έκτέλέσετε απόφαση κατά του δημοσίου, οπότε μπορείτε να προσφύγετε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Στρασβούργο), αλλά θα πρέπει να προσέξετε να ασκήσετε την προσφυγή εντός 6 μηνών από την έκδοση της τελεσίδικης απόφασης (μετά από αναίρεση κλπ). Η εκκρεμοδικία κρατάει περίπου 8-10 χρόνια και μάλλον θα κερδίσετε την υπόθεση με μια συμβολική αποζημίωση, εκτός αν στο μεταξύ ο αρμόδιος φορέας αποφασίσει να καλέσει την κόρη σας για εξέταση..".
Χωρίς να θέλω να κομίσω το οποιοδήποτε ελαφρυντικό γι' αυτά τα δύο κτήνη και τις στρατιές των ομοίων τους που έχουν βασανίσει άπειρες γενιές μαθητών, θέλω να σας επισημάνω ότι σε κάθε τι υπάρχει και μία φωτεινή πλευρά, ή έστω λιγότερο σκοτεινή.
Από ανθρώπους γύρω στα εξήντα σήμερα, σε ένα μικρό χωριό όπου όλοι συναντιούνται καθημερινά όλη τους τη ζωή, είχα ακούσει ανάλογες ιστορίες για τους δασκάλους τους. Και τους ρώτησα το εξής εύλογο: καλά, και μετά που αποφοιτήσατε, και μεγαλώσατε, πώς τον αντικρίζατε αυτό τον άνθρωπο; Με τρόμο, με μίσος, με τάσεις εκδίκησης; Και μου είπαν όχι! Τότε ήταν έτσι τα πράγματα, λέει. Περασμένα ξεχασμένα. Καλός άνθρωπος ήταν κι αυτός, τη δουλειά του έκανε.
Φυσικά και δεν ήταν καλός άνθρωπος, λέω εγώ. Αλλά συγχωρέθηκε!
Δημοσίευση σχολίου