κτηνωδία και ανθρωπιά

«Είσαι απ’ τους καλύτερους μαθητές της θεωρητικής.

Σου εύχομαι να γίνεις γιατρός!»

Ζώμεν αναντιρρήτως ασπαίροντες βίον θάλλοντα και γέμοντα ευωδών ανθέων. Ο λόγος γίγνεται περί διδασκόντων τινών -και διδασκουσών βεβαίως. Παλινδρομούντες ούν επανακάμπτομεν εις τον παμμεγέθη λειμώνα μαργαρίτων τε και λοιπών ανθέων όντινα παρέχει ημίν αφειδώς η υψηλοτάτη καθηγήτρια, ήτις δηλοί ταπεινώ τω τρόπω: -Εγώ άπαντα γιγνώσκω. Ταύτης έστιν και η προκειμένη ωσεί προμετωπίς ρήσις, ήντινα εξεστόμισεν αφόβως εις μαθητήν τινά ουδόλως πταίσαντα κατά τι.

Κάποτε ο ας πούμε Αντρέας, Αλβανός την καταγωγή και με πολλά οικογενειακά προβλήματα μαθητής, επανελάμβανε για δεύτερη ή τρίτη φορά την τρίτη γυμνασίου. Όπως γίνεται αντιληπτό, είχε όλες τις ατυχίες μαζεμένες πάνω του. Οι μαθητές του σχολείου βέβαια -και περισσότερο οι μαθήτριες- τον εξέλεξαν στο 15μελές και εξελέγη και πρόεδρος του 15μελούς. Τα εγκεφαλικά επεισόδια δεν άργησαν να εμφανιστούν στη συμπαθή τάξη των κυρίων διδασκόντων:

-Ακούς εκεί! Ένας Αλβανός, πρόεδρος στο 15μελές και μάλιστα ο Αντρέας! Πού ζούμε, κύριοι συνάδελφοι; Στην Αλβανία;

Μπήκε λοιπόν ακόμη περισσότερο στο μάτι του ευαγούς ιδρύματος ο Αντρέας. Οι ωριαίες αποβολές ρίχνονταν στην κεφαλή του για οτιδήποτε γινόταν ή δε γινόταν μέσα στην τάξη του και στο σχολείο. Και όχι μόνο.

Κάποια μέρα ωρυόμενη η πάνσοφος διδάσκουσα εισέβαλε στο χώρο του γυμνασίου κραυγάζουσα:

-Ο βρωμοαλβανός ο Αντρέας είναι έξω από το σχολείο και καπνίζει προκλητικά! Να τιμωρηθεί αμέσως!

Ήταν ο πρώτος ή ο τελευταίος μαθητής που καθημερινά καπνίζει στο σχολείο; σκέφτηκα κουνώντας το κεφάλι.

Πήγα να τον βρω, για να απολογηθεί, αλλά και για να τον επιπλήξω κατά μόνας, γιατί αν και πρόεδρος του 15μελούς φέρθηκε με τρόπο που προκάλεσε πρόβλημα. Το όποιο πρόβλημα. Τον βρήκα αμέριμνο να μιλά με τους συμμαθητές του στην αυλή και του μετέφερα το συμβάν, όπως το είχα ακούσει.

Ο Αντρέας έμεινε άλαλος για λίγο και έπειτα μου είπε:

-Μα, δάσκαλε, εγώ είμαι αθλητής. Δεν έχω βάλει στο στόμα μου ποτέ τσιγάρο. Τι είναι αυτά που λέτε;

Το συμβάν έληξε χωρί τιμωρία. Το κυνηγητό όμως κατά του Αντρέα συνεχίστηκε με ομόθυμη διάθεση από την πλειοψηφία των καθηγητών. Βοηθούντος και ενός σοβαρού προβλήματος από το σπίτι άρχισε να απουσιάζει συχνά, μέχρι που ξεπέρασε τις απουσίες που δικαιούνταν χωρίς συνέπειες.

Συνέχισε να έρχεται στο σχολείο αραιά πλέον. Προσπάθησα να τον πείσω ότι έπρεπε να συνεχίσει, παρ' όλο που δεν τον είχα ποτέ μαθητή σε δική μου τάξη. Μόνο στα διαλείμματα του μιλούσα. Πάντα μου μιλούσε με εξαιρετική ευγένεια και με σεβασμό που θα τον ζήλευε ο καθένας. Μετά από ένα μεγάλο διάστημα απουσίας επανέκαμψε και αμέσως τον πλησίασα, για να τον επιπλήξω για την εξαφάνισή του. Τότε μου είπε και με έκανε να ντραπώ και να νιώσω υπερήφανος ταυτόχρονα:

-Κύριε, αν δεν ήσασταν εσείς και η κ. Π. στο σχολείο, δε θα ξαναρχόμουν. Για σας τους δύο έρχομαι ακόμη.

Έπειτα από δύο χρόνια τον συνάντησα ένα βράδυ στην περιοχή. Το χαμόγελό του και τα λόγια του ήταν για μένα η καλύτερη αμοιβή για ό,τι προσπαθώ να προσφέρω. Έχει ακολουθήσει νυχτερινό τεχνικό λύκειο και δουλεύει τα πρωινά.

Ο Αντρέας έχει βρει το δρόμο του. Παρά τις λυσασμένες προσπάθειες να χαθεί και να καταστραφεί. Ποιων; Αυτών που θα έπρεπε να τον στηρίζουν.