το μονοθέσιο

Στο "δάσκαλό" μου, τον Τσαρομανόλη

Πόσοι αλήθεια αδιόριστοι εκπαιδευτικοί δεν ονειρεύονται την τοποθέτησή τους σε ένα σχολείο, έστω μονοθέσιο, προκειμένου να υλοποιήσουν τα όνειρά τους να βοηθήσουν τα μικρά χωριατόπαιδα να γνωρίσουν τον κόσμο και τον πολιτισμό; Και πραγματικά πολλοί από αυτούς προσφέρουν αφειδώς τον καλύτερο εαυτό τους και σημαδεύουν με το έργο τους τα μικρά κλωσσόπουλα των δημοτικών σχολείων της επαρχίας.
Υπάρχουν όμως και οι αντίθετες περιπτώσεις. Οι περιπτώσεις των δασκάλων, του δασκάλου συγκεκριμένα που είχε ένα μαθητή και έπρεπε να διαπαιδαγωγήσει και να μορφώσει αυτόν τον ένα μαθητή. Μπορεί να φανταστεί κανείς πόσο τυχερός είναι ένας τέτοιος μαθητής μέσα στην ατυχία του βεβαίως να είναι μόνος στο σχολείο, χωρίς συμμαθητές για παιχνίδι, διάλογο κτλ.
Κι όμως στην περίπτωση του χωριού μας ο δάσκαλος, γιος του πρώην προέδρου της κοινότητας και αδελφός του τελευταίου προέδρου, κατόρθωσε να αφήσει το Γιαννάκη εντελώς αμόρφωτο. Έξι χρόνια δεν κατόρθωσε να του μεταδώσει τίποτε άλλο πέρα από την απέχθεια προς το σχολείο και το μίσος προς τους δασκάλους.
Να πώς: Πρωί πρωί ο δάσκαλος ερχόταν στο χωριό από τη Χώρα, πήγαινε στο καφενείο να πιει τον καφέ του και έπειτα στο σχολείο με το Γιαννάκη. Έβαζε το μικρό να μαζέψει κανένα χορταρικό κι εκείνος άρχιζε τα τηλεφωνήματα στην Αθήνα και οπουδήποτε αλλού είχε συγγενείς ή φίλους.
Σε δυο ώρες, όταν τέλειωνε τα τηλεφωνήματα, το σχολείο σχόλαγε και ο Γιαννάκης παρέδιδε τα χόρτα, τις ντομάτες ή τα κολοκυθάκια και έφευγε ανακουφισμένος για το σπίτι του ή για την πλάτσα.
Η μόνη αμοιβή που πήρε αυτός ο αχαρακτήριστος δάσκαλος ήταν ότι κατόρθωσε να καταργηθεί το μονοθέσιο και το σχολικό κτίριο να χρησιμοποιείται πλέον μια φορά το χρόνο για τον ετήσιο χορό του Συλλόγου των εν Αθήναις συγχωριανών.
Πόσα άλλα μονοθέσια άραγε θα κλείσουν έτσι άδοξα; Πόσα παιδιά θα μείνουν αφώτιστα; Πόσα χωριά θα δουν τα νιάτα τους να ξενιτεύονται από τα μικρά τους χρόνια για να σπουδάσουν;