Η καινούρια καθηγήτρια δίδασκε ως αναπληρώτρια σε ένα σχολείο της Αθήνας. Τρίτη γυμνασίου ιστορία. Δυνατό τμήμα, μεγάλο ενδιαφέρον για το μάθημα, όρεξη για δουλειά όλων των παιδιών. Από την άλλη όλος ο ζήλος και το μεράκι της νεοφώτιστης. Ήρθαν αυτά τα δυο και έδεσαν και έγινε ένα μικρό εργαστήρι γνώσης η τάξη, ένα μικρό θέατρο διαλόγου, μα και μια παιδική χαρά, αφού η γνώση, αν δεν σου παρέχεται σαν κινίνο, είναι υπέροχο παιχνίδι.
Η καθηγήτρια είχε ψηλώσει δέκα πόντους. "Στο άλογο καβάλα" πήγαινε. Δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος να...ιππεύσει γενικώς, όταν εισπράττει τόσο θετική ανταπόκριση και είναι 23 χρονών και στην αρχή της δουλειάς του.
Ώσπου χρειάστηκε να γίνει μια ανακατανομή στο πρόγραμμα, λόγω επιστροφής αδειούχου, και η καθηγήτρια θα έπαιρνε άλλο μάθημα σε άλλο τμήμα και θα έδινε την ιστορία σε μια θεολόγο, μεγάλη σε ηλικία και μόνιμη πολλά χρόνια στο σχολείο.
Της είπε η διευθύντρια να το πει στα παιδιά και μπήκε περίλυπη στην τάξη. Ποιος ξέρει πώς θα αντιδράσουν, σκέφτονταν. Ίσως ξεσηκωθούν κιόλας, για να μην την χάσουν!
Κούνια που την κούναγε!
Μόλις το είπε, έγινε σεισμός!
Φωνές, ζητωκραυγές, αλαλαγμοί, τσάντες στον αέρα!
Θα έχουμε την κυρία Τάδε! Ζήτωωωω!
Είχε βουλιάξει στην πιο μεγάλη απογοήτευση της ζωής της. Αυτό ήταν λοιπόν; Τόσο μέτραγε; Τι έκανε τόσο καιρό μ' αυτά τα παιδιά; Πού είχε κάνει λάθος;
Ένα αγόρι την πρόσεξε που είχε τα χάλια της και της είπε με χαμόγελο: "Μη στενοχωριέστε, κυρία, κάνετε πολύ καλό μάθημα, μα η κυρία Τάδε μας λέει συνεχώς ανέκδοτα και μας βάζει δεκαεννιάρια!"
Περνώντας τα χρόνια, αξιολόγησε αυτό το γεγονός ως την πιο θετική εμπειρία και το καλύτερο φάρμακο για την έπαρση και τη μεγαλομανία εν τη γενέσει τους. Πολύ πικρή γεύση όμως, ακόμα κρατάει!
8 σχόλια:
Γυριστρούλα, χαιρετώ και δηλώνω προκαταβολικά ότι ζηλεύω το Αιγαίο.
Αυτό που παρουσιάζεις είναι τόσο μα τόσο γνωστό στους εκπαιδευτικούς. Αν θέλαμε να το ονοματίζουμε, θα το λέγαμε καθηγητικός λαϊκισμός. Και είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο λαϊκισμός είναι κατ' εξοχήν αντιδραστική ιδεολογία και εν προκειμένω αντιπαιδαγωγική όσο καμιά άλλη. Ακόμη κι ο παιδαγωγικός αυταρχισμός είναι προτιμότερος του λαϊκισμού. Το χάιδεμα των αφτιών δε διώχνει τις ψείρες. Απλώς τις αερίζει.
Το Αιγαίο μας μου είπε πως δεν σου κρατάει κακία που δεν ήρθες, θα το βρεις εδώ, λέει, και το καλοκαίρι. Και τα βιολιά επίσης.
Στο συγκεκριμένο γεγονός όμως εκτός από τον λαϊκισμό, έπαιξε και η έπαρση και ο κρυφός ανταγωνισμός, είναι κι αυτά στην παθολογία της εκπαίδευσης.
Σιγά ρε παιδιά, και τι έγινε; Όλοι μας, και η καινούργια φιλόλογος και η παλιά θεολόγος και εσείς και εγώ ξέρουμε πολύ καλά ποιαν θα θυμούνται σε βάθος χρόνου τα παιδιά. Κι αν δε θυμούνται την ίδια, το έργο της θα είναι ζωντανό στην ψυχή τους. Τα χειροκροτήματα ας πάνε σε κείνους που τα ζητούν. Όταν κάνεις αυτά που έκανε η μικρούλα, δεν τα κάνεις για να αποκτήσεις δημοτικότητα.
Υ.Γ. Περαιτέρω σχόλια, σχετικά με το ίδιο θέμα, έχω στείλει και στην ιστορία "Γλυκειά συνωμοσία", που είναι επίσης σχετική με το ίδιο θέμα.
Σε ευχαριστούμε και πάλι, πεπε, πρώτε μας σχολιαστή, (σου απάντησα και στη γλυκειά συνωμοσία). Αυτά πια εμείς τα βλέπουμε, τόσο μεγάλοι που γίναμε, η 23χρονη όμως έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της.
Πολύ καλή,απλή και αληθινή ιστορία. Είναι ένα από τα "καλά" της δουλειάς του εκπαιδευτικού: οι νέοι σε προσγειώνουν στη νέα πραγματικότητα
Αλοιμονο αν εχασε την "Επαρση" και τη "Μεγαλομανια" της...
Ανοιξα το λεξικο και διαβασα ΕΠΑΡΣΗ ειναι: η αμεση επικοινωνια, η δημιουργικη μεταδοτικοτητα και η αγαπη για την προσφορα στα παιδια μας ....
ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΙΑ ειναι:η εμμονη στα ιδανικα της διδασκαλιας, η μεγαλη μανια της γνωσης, η μεγαλυτερη διψα της ησυχης συνειδησης....
Να γιατι ψαχνουμε για λυσεις στην παιδεια, γιατι μερικοι καθηγητες στερουνται "επαρσης" και "μεγαλομανιας"...
vagnes, καμιά φορά και η ανώμαλη προσγείωση βοηθάει, αν γίνει έγκαιρα.
Όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους κι όχι με πράγματα, πρέπει να μην είσαι ποτέ απόλυτος ούτε με τον εαυτό σου ούτε με τους άλλους. Υπάρχουν πάντα αθέατες πλευρές, σύνθετες καταστάσεις, πολυπαραγοντικά αίτια για αυτήν ή την άλλη συμπεριφορά. Και στην περίπτωσή μας η νεαρή καθηγήτρια έπρεπε να λέει και κανένα ανέκδοτο πότε πότε! (χαχαχαχα!)
πέρα για πέρα αληθινή, simeonidis, σε ευχαριστούμε και καλώς όρισες στη γειτονιά μας.
Δημοσίευση σχολίου