Κάποτε έγινε μια πολύ διαφορετική γιορτή για το Πολυτεχνείο. Οι θεατές της βρέθηκαν ξαφνικά να παρακολουθούν την τελευταία συνέλευση πριν την κατάληψη, να φωνάζουν συνθήματα, να τραγουδάνε μαζί με τους ηθοποιούς που ήταν κρυμμένοι ανάμεσά τους με κιθάρες στα χέρια από το πουθενά. Ένα τραγούδι απ' αυτά ήταν το Imagine του Λένον, που οι υπεύθυνοι της γιορτής είχαν τη φαεινή ιδέα να το μεταφράσουν και να το βάλουν στο πρόγραμμα. Τι το 'θελαν; Έπεσε στα χέρια ενός ακραιφνούς πατριώτου και ορθοδόξου Έλληνος και μας πήρε και μας σήκωσε! Ο εν λόγω συνάδελφος, ένιωσε να θίγονται τα ιερά και τα όσια με τους κατάπτυστους στίχους του τραγουδιού, ακούς εκεί να μην υπάρχουν πατρίδες και σύνορα και θρησκείες, να μην υπάρχει τίποτε να πεθάνεις και να σκοτώσεις γι' αυτό; Η υπόθεση εξελίχθηκε σε ιδεολογική αντιπαράθεση αρχικά, σκυλοκαυγά στη συνέχεια. Και μια και οι περισσότεροι δεν θίγονταν από το τραγούδι, ο συνάδελφος κατέφυγε στο Υπουργείο, για να βρει συμπαραστάτη και αρωγό. Ευτυχώς εκεί δεν συμμερίστηκαν ακριβώς τις ευαισθησίες του, αλλά μας ζήτησαν να βρούμε μια φόρμουλα συμβιβασμού και κατευνασμού πνευμάτων. Και τότε έγινε ένα αμίμητο πρακτικό, που αξίζει να το φέρει στο φως ο μέλλων ιστορικός της εκπαίδευσης ως προϊόν ιστορικού συμβιβασμού , στο οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ δηλώνονταν ότι το οικουμενικό όραμα ειρήνης δεν είναι αντίθετο στις πατρίδες και τις θρησκείες, αλλά ίσα ίσα αποτελεί προϋπόθεση για την ύπαρξή τους.
Και ζήσανε αυτοί καλά...κι ο Λένον παραλίγο να αναστηθεί από το...στριφογύρισμα στον τάφο του.
1 σχόλιο:
Θα ήταν οξύθυμος λόγω του πένθους της μέρας... Οι μαθητές για αυτούς τους ανθρώπους είναι, όπως λες κάτι παρόμοιο και αλλού, αποθήκες για να διαιωνίζουν τις απόψεις τους.
Δημοσίευση σχολίου