Ο Χρυσαυγίτης

Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ένα δεκατετράχρονο παιδί με τόσα βάσανα. Μια οικογένεια με μεγάλα προβλήματα, η μάνα να λείπει χρόνια και να επικοινωνεί ελάχιστα, ο πατέρας άρρωστος, η φροντίδα των παιδιών σε μια άρρωστη γιαγιά αληθινή ηρωίδα. Ο μικρός-που ήταν το μεγαλύτερο παιδί και ξέφευγε ευκολότερα από τη γιαγιά-άρχισε να γυρίζει στους δρόμους, να μην πηγαίνει σχολείο κι όσες φορές πήγαινε δεν μπορούσε να μείνει στην τάξη. Ο Διευθυντής- ένας δάσκαλος με όλη τη σημασία της λέξης- αγωνιζόταν να τον κρατήσει έστω στο σχολείο, έστω και στο προαύλιο.Κινητοποίησε όσους ειδικούς μπόρεσε να βρει και μου ζήτησε να  πάρω τον μαθητή  στην τάξη μου, γιατί δεν ήθελε ο ίδιος να είναι στην ίδια τάξη με το αδερφάκι του (ήταν διετής). Κάθε μέρα ζούσαμε με την αγωνία θα έρθει δεν θα έρθει. Μια από τις φορές που έλειψε καταφέραμε να τον φέρουμε σχολείο πηγαίνοντας εκδρομή! Μόνο στις εκδρομές ερχόταν πρόθυμα.
Στην τάξη δεν με ενοχλούσε καθόλου και μερικές φορές συμμετείχε στο μάθημα. Ήταν έξυπνο και καλό παιδί. Όταν τον ρώτησα μια φορά που είχε φύγει πού ήτανε, μου απάντησε:"Κυρία, μην ανησυχείτε για μένα. Έχω έναν πολύ καλό φίλο που με προσέχει. Είναι χρυσαυγίτης και θα με μάθει μποξ." Πάγωσα αλλά δεν είπα τίποτα εκείνη τη στιγμή. Απλώς προσπαθούσαμε περισσότερο και με τη βοήθεια των συμμαθητών του να τον κρατήσουμε στο σχολείο. Μερικοί από τους καλύτερους φίλους του ήταν αλβανάκια και υπήρχε πρόσφορο έδαφος να μιλήσουμε για τη φιλία, την αλληλεγγύη, χωρίς διακρίσεις και ρατσισμό. Μια μέρα  τον ρωτάω:"Θα ήθελες κάποιος να χτυπήσει τον φίλο σου μόνο και μόνο επειδή είναι από μια ξένη χώρα;" Δεν θυμάμαι την απάντησή του. Μόνο το βλέμμα του θυμάμαι με τη γνήσια απορία: Μα τι ρωτάει τώρα αυτή;