Οι δυο χρυσές συμβουλές

(Αφιερωμένο στη Θεοδώρα, που μας τιμά με το ερευνητικό ενδιαφέρον της για τα θρανία.)


Ήταν κάποτε ένα κοριτσάκι ξένο στο σχολείο του. Είχε έρθει από αλλού και στην αρχή δεν τα πήγαινε και τόσο καλά με τους συμμαθητές του. Τα κορίτσια την απέφευγαν και τα αγόρια την πείραζαν κι αυτή τα χτύπαγε, με αποτέλεσμα να τη δέρνουν κι αυτά και να γυρνάει στο σπίτι δαρμένη κι απογοητευμένη. Η καλή της μαμά τότε της έδωσε δυο συμβουλές να τη βοηθήσει.
Πρώτα για τα κορίτσια η συμβουλή της ήταν: Βρες τον αδύναμο κρίκο. Κάποιο από αυτά σίγουρα δεν είναι τόσο δημοφιλές και δεν ανήκει στην παρέα τους. Βρες το και κάνε παρέα μαζί του, αλλά με τρόπο που να περνάτε πιο ωραία από τις άλλες, χωρίς να επιδιώξετε τη συντροφιά τους. Έτσι κι έγινε. Βρέθηκε ο αποδιοπομπαίος τράγος στο πρόσωπο μιας μικρούλας συμμαθήτριας, που κάθοταν μόνη και δεν της έδιναν σημασία. Έγιναν κολλητές και πέρναγαν τόσο ωραία που μία μία οι υπόλοιπες τις πλησίασαν και έγιναν όλες μια παρέα.
Με τα αγόρια η συμβουλή ήταν διαφορετική: Στα αγόρια αρέσει να είναι χρήσιμα, να τα χρειάζονται τα κορίτσια και να τους ζητάνε τη βοήθειά τους. Δώσε τους την ευκαιρία λοιπόν να φανούν χρήσιμα και μη το παίζεις Ράμπο, γιατί εσύ θα χάσεις.
Αυτό ήτανε! Την επόμενη μέρα η μικρή ερχόταν σπίτι με τη συνοδεία του πιο σκληρού της διώκτη, μόνο που τώρα αυτός της κράταγε τη σάκα και ήταν τρισευτυχισμένος.
Ελπίζω να μην ξεφεύγουν πολύ αυτές οι συμβουλές από την πολιτική και παιδαγωγική ορθότητα, γιατί αλλιώς θα αναγκαστώ να απαντήσω με τη γνωστή μαοϊκή φράση:
Μαύρη γάτα άσπρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια!