Σιωπηλός μάρτυς

Υπάρχουν συμμαθητές που όταν βρεθούν δεν μοιράζονται ευχάριστες αναμνήσεις, πλάκες, κοπάνες, σκανταλιές. Στην πραγματικότητα, προσποιούνται ότι είχανε κι αυτοί κανονικά μαθητικά χρόνια, κανονικούς δασκάλους, κανονικούς συμμαθητές. Ξέρουν όμως καλά ότι τίποτα δεν ήταν κανονικό στη σχολική τους ζωή. Εικόνες άγριας κακοποίησης, ανελέητου ξυλοδαρμού, βασανιστηρίων πάνω σε αθώα παιδικά κορμιά, σκιάζουν τα πιο ξέγνοιαστα χρόνια τους. Κι αν το δικό τους σώμα τη γλίτωσε, όμως η ψυχή τους τραυματίστηκε ίσως ανεπανόρθωτα από αυτή τη φρικτή εμπειρία, να βλέπουν τους συμμαθητές τους να βασανίζονται και να μην μπορούν να μιλήσουν. Να μην ξέρουν καν αν αυτό είναι "για το καλό τους", αν έφταιξαν εκείνοι που δεν διάβαζαν ή έκαναν μια συνηθισμένη παιδική αταξία. Πόσα χρόνια χρειάστηκε για να παραδεχτούν ότι οι άνθρωποι που τους έμαθαν τα πρώτα γράμματα ήταν στυγνοί βασανιστές; Πόσο τους πήρε για να αποκαθηλώσουν από την ψυχή τους την ιερότητα του προσώπου του δασκάλου τους, χωρίς να γκρεμίσουν το λειτούργημα που διάλεξαν και οι ίδιοι να υπηρετήσουν;
Πάντως όσο χρόνο και να χρειάστηκαν για να αφήσουν πίσω τους αυτή την οδύνη, αρκεί μια συνάντηση, ένα πρόσωπο από τα παλιά, για να συνειδητοποιήσουν ότι αυτές οι οδυνηρές εμπειρίες είναι αήττητες από το χρόνο κι από τη λήθη.
Ίσως τώρα είναι καιρός να μιλήσουμε πια...