Η ντροπή για την καταγωγή μας και το παράπονο του πατέρα

Ο φίλος είναι μετανάστης στην Ελλάδα, ζει πολλά χρόνια εδώ και τα παιδιά του γεννήθηκαν εδώ και

Αργυρόκαστρο, η πατρίδα του Ι. Καποδίστρια

μεγάλωσαν εδώ. Είναι ένας πολύ άξιος σε όλα του επαγγελματίας, φτωχός αλλά χωρίς καμιά διάθεση να εκμεταλλευτεί τον πελάτη που μπάινει στο μαγαζί του. Το παιδί του με πολλές θυσίες του ίδιου και της συζυγου του μπήκε σε πανεπιστημιακή σχολή της επαρχίας. Πληρώνει λοιπόν αγόγγυστα έξοδα διαμονής, διατροφής και γενικότερα τα έξοδα για να είναι το παιδί του χωρίς καμιά έλλειψη, ώστε να σπουδάσει όπως δεν κατάφερε ο ίδιος και η γυναίκα του.
Πήγε λοιπόν στην επαρχιακή πόλη, να καμαρώσει το παιδί του στον τόπο σπουδών του. Εκείνο τρομοκρατημένο τού απαγόρευσε να κυκλοφορήσει στην πόλη, να συναναστρέφεται τους συμφοιτητές του και κυρίως να μιλάει αλβανικά. Γιατί το παιδί του ντρέπεται που είναι Αλβανάκι και μάλλον το έχει κρύψει από τους συμφοιτητές του.
Ο φτωχός εργαζόμενος κλαίγοντας παραπονιέται στο φίλο του και ρωτά αν έχει κάνει κάτι για το οποίο ντρέπεται το παιδί του.
Πιτσιρικα, πρέπει να μάθεις να τιμάς τους γονείς σου ιδίως αν κάνουν τόσες θυσίες για σένα. Πρέπει ακόμη να μάθεις να τιμάς την πατρίδα σου, την καταγωγή σου και να είσαι υπερήφανος/η γι' αυτήν. Δεν είναι ντροπή να είσαι Αλβανός ή Βούλγαρος ή Τούρκος. Ούτε είναι λόγος περηφάνιας και έπαρσης η εθνική καταγωγή του καθενός μας.
Καθένας από εμάς χρειάζεται να πετυχαίνει στη ζωή του σπουδαία έργα με τον κόπο του. Για αυτά μπορεί να είναι περήφανος. Και για τους γονείς που με στερήσεις και αγωνίες μάς μεγάλωσαν και μας σπούδασαν.