Ο Βασίλης, το "άγιο ναι"

Ζώντας μια χρονιά σε ένα σχολείο, το 2ο ΓΕΛ Γέρακα, με αξιολογότατους συναδέλφους και μετρώντας πλέον εδώ τις τελευταίες μου μέρες, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους συναδέλφους που μοιραστήκαμε τη σκόνη της κιμωλίας. Θα το κάνω εν ευθέτω χρόνω με ειδικές αναρτήσεις τις οποίες αρχίζω σήμερα. Απόψε θα μιλήσω για τον Βασίλη τον Αναστόπουλο.
Είναι η ψυχή του σχολείου, είναι ο άνθρωπος που συντηρεί και ενημερώνει την ιστοσελίδα του σχολείου. Είναι ο άνθρωπος που σε κάθε εκδήλωση καταγράφει σε βίντεο και σε φωτογραφίες τους μαθητές και τα έργα τους.
Είναι ο υπεύθυνος μαζί με το Στάθη για την ηλεκτρονική επικοινωνία του σχολείου.
Είναι ο συνάδελφος που θα σου στήσει την προβολή, για να δείξεις στο μάθημά σου.
Είναι ο πολύτεκνος οικογενειάρχης που δεν ζήτησε ποτέ τίποτε από το σχολείο.
Είναι το διαρκές χαμόγελο, που αγωνίζεται να ικανοποιήσει τρεις ή πέντε συναδέλφους ταυτόχρονα.
Είναι το "άγιο ναι", ο δάσκαλος, ο επιστήμονας, ο συνάδελφος που όλοι θα θέλαμε να έχουμε δίπλα μας. Εμείς φέτος ήμαστε τυχεροί και τον είχαμε δίπλα μας.
Πάνω σε τέτοιους δασκάλους χτίζονται τα σχολεία.
Αν έχεις αρκετούς τέτοιους, τα παιδιά καλλιεργούνται, γιατί μαζί με το δάσκαλο αγαπούν και τη μόρφωση, την καλλιέργεια, την προκοπή.
Βασιλάκη, συν-άδελφε, πάντα υγιής και πάντα παράδειγμα για εμάς γύρω σου.
Και για τους μαθητές σου, που τόσο έχουν ανάγκη τα πρότυπα.