H βιντεοκάμερα ήταν το νέο μας απόκτημα, εκεί στα τέλη του '80, και ο μαθηματικός μας και νυν δήμαρχος, την έβαλε επ' ώμου και τριγύρναγε στις τάξεις, γράφοντας τους μαθητές, που μόλις τον έβλεπαν, έκαναν σαν θαυμαστές του Έλβις, φώναζαν, στρίγκλιζαν, ούρλιαζαν, σπρώχνονταν για μια θέση στο φακό, πόζαραν σαν ντίβες και ζεν πρεμιέ του Χόλιγουντ. Και οι καθηγητές όλο και έπαιρναν την πόζα τους, μην κρυβόμαστε...
Κι όμως...
Μπήκε και στη Δευτέρα γυμνασίου, την ώρα της Ιλιάδας. Μια ομάδα μαθητών έκανε παρουσίαση και οι άλλοι, επίσης χωρισμένοι σε ομάδες, παρακολουθούσαν και σημείωναν, περιμένοντας τη σειρά τους, για να ρωτήσουν, να σχολιάσουν και να παρουσιάσουν επίσης. Ούτε την καθηγήτρια πρόσεχαν, που κάθοταν σιωπηρή σαν ντροπαλή μαθήτρια στο τελευταίο θρανίο, ούτε, προπαντός ούτε, την κάμερα πρόσεξαν που μπήκε. Της έριξαν ένα αδιάφορο βλέμμα, κάτι σαν "τι θες εσύ εδώ;", και συνέχισαν τη δουλειά τους.
Η καθηγήτρια, πάλι, θα ήθελε πολύ να υπάρχει αυτή η θριαμβευτική στιγμή της παιδείας αποτυπωμένη σε ένα φιλμ και να μην είναι μόνο στη μνήμη της.
6 σχόλια:
Εσύ ήσουν gyristroula2 η ντροπαλή καθηγήτρια;
χαίρεσαι που τόσο συνεπήρε το μάθημα τα παιδιά που δεν παρατήρησαν την κάμερα;(κι εγώ στη θέση σου θα χαιρόμουν ...)
δεν μας περιέγραψες ,όμως,την απογοήτευση του νυν δημάρχου και πρώην διευθυντή του σχολείου που κοτζαμάν βιντεοκάμερα κουβαλούσε ο άνθρωπος και πάλι απαρατήρητος πέρασε !!!
τελικά γιατί αυτή τη στιγμή δεν την κατέγραψε η κάμερα του διευθυντού; επειδή δεν είχε οπαδούς;
Υ.Γ. Εάν θυμάμαι καλά οι τότε βιντεοκάμερες ήταν σαν τις νυν επαγγελματικές.. τεράστιες και υπέρβαρες !!
Ααα, ανώνυμε, συνάδελφος πρέπει να είσαι! Ναι, χάρηκα γιατί το μάθημα που έκαναν μόνα τους ήταν πιο συναρπαστικό από την κάμερα. Ο δήμαρχος δεν υπήρξε ποτέ διευθυντής του σχολείου, υπήρξε όμως, και είναι ακόμα, εμπνευσμένος δάσκαλος...οπότε κάτι τέτοια τα χαίροταν κι ο ίδιος. Η ταινία τραβήχτηκε, αλλά ούτε ξέρω τι έχει γίνει. Δεν την είδα ποτέ.
Ευτυχισμένοι που είμαστε κάτι τέτοιες στιγμές εμείς οι τυχεροί που είμαστε δάσκαλοι.
Βρε, μανία, να γραφεί στη μνήμη της κάμερας η στιγμή! Εδώ, ρε γυριστρούλα, εγγράφηκε στη μνήμη των τόσων παιδιών, τη μνήμη της κάμερας επιζητάς;
Ευτυχής ει, η ντροπαλή, η παραγκωνισμένη, η εμπνευσμένη κινητήρια (άλλου είδους) μηχανή..
Αυτά είναι που δίνουν αξία και νόημα σε όσα πέρασες τις τελευταίες μέρες, φιλαράκι.
Να σου πω την αμαρτία μου, διονύση, θα μου άρεσε τώρα να το έβλεπα. Τότε ούτε που ζήτησα να το δω, ούτε που ξέρω τι απέγινε η βιντεοκασέτα.
Πώς το λένε, τότε ζούσαμε δεν βλέπαμε πώς ζούμε.
Δημοσίευση σχολίου