η μπέμπα και το ρόλεξ

Θα σας μιλήσω για τον εαυτό μου. Το φανταστικό εαυτό μου.
Είμαι ένας επιστήμονας, κραταιός επιστήμων, θα ομολογούσα με υπερηφάνεια. Ξέρω την επιστήμη μου σε βάθος, ή έτσι νομίζω τουλάχιστον. Διδάσκω -τι υποβάθμιση, θεέ μου!- σε ένα σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Και ακόμη χειρότερα για την κορυφαία προσωπικότητά μου, σε μια υποβαθμισμένη λαϊκή γειτονιά της πρωτεύουσας. Τι κατάντια για το κύρος μου!
Είμαι πολύ δυστυχισμένος, μα πολύ δυστυχισμένος. Να γιατί:
Σταθμεύω την 300άρα μερτσέντες μου απέξω από το σχολείο πάντα λαμπερή και απαστράπτουσα. Πόσοι όμως από τους κακομαθημένους μαθητές μου μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνουν τα xigt που συνοδεύουν το μοντέλο της; Πόσοι κατανοούν ότι είναι ειδική παραγγελία στο Ντίσελντορφ;
Είμαι δυστυχισμένος και για άλλο λόγο. Φορώ ένα ολόχρυσο ρόλεξ 2500 ευρώ στο χέρι μου και κανείς δεν μπορεί να καταλάβει την αξία του. Τι μίζεροι κι αυτοί οι εκπαιδευτικοί; Συνάδελφοι να σου πετύχουν; Ούτε την ολόχρυση αλυσίδα που στολίζει το δεξιό μου καρπό δεν προσέχουν. Κι όσοι την προσέχουν δεν την επαινούν, δεν τη θαυμάζουν. Μάλλον δεν ξέρουν την αξία της οι μίζεροι και παρίες συνάδελφοι.
Να πω για τα επώνυμα ρούχα που φορώ καθημερινά; Τίποτε. Ούτε αυτά τους συγκινούν.
Γι' αυτό κι εγώ αναγκάζομαι να επαινώ τις αλυσίδες ή τα δαχτυλίδια που φορούν οι συναδέλφισσες, για να τους πω και πόσο αξίζουν τα δικά μου. Τι ανιαρή που είναι η ζωή σε αυτό το φτωχικό σχολείο της λαϊκής συνοικίας!
Κι αναγκάζομαι να μπαίνω στις απεριποίητες αίθουσες, για να διδάξω το λόγο του Κυρίου, γιατί -μάλλον ξέχασα να σας πω ότι- είμαι θεολόγος και διδάσκω την εγκράτεια.