Το μαγείρεμα

Η τάξη αυτή ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες που έχω γνωρίσει. Μια μικρή παρέα κοριτσιών σε ένα ΤΕΕ, στο τμήμα πληροφορικής. Η μια καλύτερη από την άλλη, όλες απόφοιτες γενικού λυκείου και γι' αυτές το ΤΕΕ ήταν σχολείο δεύτερης ευκαιρίας. Σ' αυτή την τάξη ένιωθα ότι έχω να κάνω με φοιτήτριες πανεπιστημίου. Υψηλότατο επίπεδο, μεγάλο ενδιαφέρον για το μάθημα, ωριμότητα, δημιουργικότητα. Είπαμε να βγάλουμε ένα περιοδικό. Τότε δεν ήξερα σχεδόν τίποτα από υπολογιστές, μόνο να μπαίνω στο ίντερνετ και να γράφω κουτσά στραβά στο Word ήξερα. Βασίστηκα λοιπόν σ' αυτές, ό,τι ζητούσα το πετύχαιναν με ευκολία: σύνταξη κειμένων, ιδέες, επιλογή εικόνων, σελιδοποίηση, εκτύπωση, αναζήτηση υλικού και πηγών. Καθόμασταν σε ώρες εκτός μαθημάτων και το χαιρόμασταν πολύ.
Μια από τις μαθήτριες, ένα ιδιαίτερα προικισμένο πλάσμα, αλλά και πολύ σκληρό καρύδι, όταν την είχα στο λύκειο, μας έφερε ένα άρθρο για τα ναρκωτικά, που δεν μου άρεσε. Μίλαγε για διαχωρισμό μαλακών και σκληρών και είχα την αίσθηση ότι θα μπορούσε και να θεωρηθεί...επιρρεπές στην κουλτούρα της ανοχής, με την οποία διαφωνούσα και διαφωνώ απόλυτα.
Δεν είχα εγώ όμως την αρχισυνταξία, τις είχα αφήσει να αποφασίζουν ως συντακτική ομάδα και δεν ήθελα σ' αυτά τα παιδιά να εφαρμόσω το "αποφασίζομεν και διατάσσομεν".
Στην επόμενη λοιπόν σύσκεψη, έβαλα τα δυνατά μου και κατάφερα πολύ τεχνηέντως να κριθεί το άρθρο μη δημοσιεύσιμο, χωρίς να φανεί ότι είναι δική μου απόφαση. Η αρθρογράφος υπερασπίστηκε σθεναρά το κείμενό της, αλλά αποδέχτηκε την ήττα και...ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Έτσι νόμιζα.
Μόλις τελειώσαμε με πλησίασε και με ύφος συγκαταβατικό μου είπε: "Μα πώς τα καταφέρατε έτσι; Πώς το μαγειρέψατε; Ακόμα κι εγώ σας θαύμασα!"
Δεν τόλμησα να απαντήσω, αλλά ένιωθα σαν μαθήτρια που την έπιασε να αντιγράφει ένας επιεικής και συγκαταβατικός δάσκαλος.