Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Στα παιδιά μου

Μέσα στις βαριές μέρες που ζούμε ως χώρα, ως εργαζόμενοι, ως σκεπτόμενοι άνθρωποι, μέρες που δε μας αφήνουν να χαμογελάσουμε ούτε για μια στιγμή, δέχτηκα ένα βραβείο από τα παιδιά μου, από ένα τμήμα αγαπημένων παιδιών. Ήταν μια από τις πρώτες ώρες που δίδασκα λογοτεχνία και 3-4 παιδιά σιγομιλούσαν το ένα στο άλλο. Τότε τους εξήγησα τι κάνουμε την ώρα της λογοτεχνίας και πιο συγκεκριμένα τα λίγα λεπτά που διαβάζω για πρώτη φορά ένα λογοτεχνικό κείμενο. Τους είπα λοιπόν περίπου τα εξής:

Την ώρα που πρωτοδιαβάζουμε ένα κείμενο το μόνο που επιτρέπεται να γίνει χωρίς αναβολή είναι να πεθάνει κανείς. Όλα τα άλλα αναβάλλονται. Και όταν χρειάστηκε να επανέλθω μια φορά, για να τους επιστήσω την προσοχή, τους είπα: Εμένα την ώρα του μαθήματος μπορείτε να μη με σέβεστε. Το λογοτεχνικό κείμενο όμως όχι.
Αυτή η φράση θεωρήθηκε άξια βράβευσης. Νομίζω πως με το βραβείο βραβεύτηκε η λογοτεχνία, ο πολιτισμός αυτού του κακοπαθημένου τόπου.
Εκ μέρους των πνευματικών ανθρώπων αυτού του τόπου απευθύνω στα παιδιά μου αυτό που πρέπει:
Ευχαριστώ, παίδες!

6 σχόλια:

Pvt.Drossos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
gyristroula2 είπε...

Ε,ναι, επιτέλους, χάρη στα παιδιά βγαίνει ο αληθινός θερσίτης εδώ μέσα!
Συμπλέω με τους μαθητές σου ολόψυχα!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Δεχτείτε, παρακαλώ, παιδιά της βράβευσης και βραβευμένη φράση, τη βράβευση ενός χαμάλη της λογοτεχνίας, για το σεβασμό και την ευαισθησία που δέιχνετυε απέναντί της..

Ανώνυμος είπε...

Τα παιδιά αυτά είναι άξιοι του δασκάλου τους, μου φαίνεται, Θερσίτη.

Eleni P. είπε...

για αυτό πάντα θα ζηλεύω εσάς τους εκπαιδευτικούς που διδάσκετε σε σχολεία. για τέτοιες, ανθρώπινα υπεράνθρωπες στιγμές προσέγγισης γενεών.
υπέροχες αναμνήσεις αυτές.

Θερσίτης είπε...

Ευχαριστώ τους συναδέλφους εκ μέρους των παιδιών. Καλωσορίζουμε και την Ελένη στην παρέα μμας.