Στα παιδιά μου

Μέσα στις βαριές μέρες που ζούμε ως χώρα, ως εργαζόμενοι, ως σκεπτόμενοι άνθρωποι, μέρες που δε μας αφήνουν να χαμογελάσουμε ούτε για μια στιγμή, δέχτηκα ένα βραβείο από τα παιδιά μου, από ένα τμήμα αγαπημένων παιδιών. Ήταν μια από τις πρώτες ώρες που δίδασκα λογοτεχνία και 3-4 παιδιά σιγομιλούσαν το ένα στο άλλο. Τότε τους εξήγησα τι κάνουμε την ώρα της λογοτεχνίας και πιο συγκεκριμένα τα λίγα λεπτά που διαβάζω για πρώτη φορά ένα λογοτεχνικό κείμενο. Τους είπα λοιπόν περίπου τα εξής:

Την ώρα που πρωτοδιαβάζουμε ένα κείμενο το μόνο που επιτρέπεται να γίνει χωρίς αναβολή είναι να πεθάνει κανείς. Όλα τα άλλα αναβάλλονται. Και όταν χρειάστηκε να επανέλθω μια φορά, για να τους επιστήσω την προσοχή, τους είπα: Εμένα την ώρα του μαθήματος μπορείτε να μη με σέβεστε. Το λογοτεχνικό κείμενο όμως όχι.
Αυτή η φράση θεωρήθηκε άξια βράβευσης. Νομίζω πως με το βραβείο βραβεύτηκε η λογοτεχνία, ο πολιτισμός αυτού του κακοπαθημένου τόπου.
Εκ μέρους των πνευματικών ανθρώπων αυτού του τόπου απευθύνω στα παιδιά μου αυτό που πρέπει:
Ευχαριστώ, παίδες!