Οι άνθρωποι γύρω μου απορούν πώς δεν κουράζομαι, ενώ δουλεύω τόσες ώρες. Τόσες σημαίνει πολλές, πάρα πολλές. Σήμερα θα σας εξηγήσω το γιατί.
Δίδασκα τη Χίμαιρα χρόνια πολλά. Ναι, μη με βλέπετε παράξενα. Έχω διδάξει τη Χίμαιρα και την Αυγούλα. Μια βραδιά ανοιξιάτικη, βγαίνοντας από την ουρανομήκη κατοικία όπου βρίσκεται το ενδιαίτημα της Αυγούλας -πώς αλλιώς θα ξεπρόβαλλε κάθε πρωί να μας φωτίσει- συναντώ το γνωστό χαμογελαστό δίδυμο, την Ε. και την Κ.
Μαθήτριές μου δεν υπήρξαν ποτέ. Όμως είχα διακρίνει στο προαύλιο την ευγένεια και την καλοσύνη που εξέπεμπαν κάθε στιγμή. Ο καθένας βέβαια θα διέκρινε τέτοια χαρακτηριστικά στα δυο αυτά παιδιά. Ή σχεδόν ο καθένας. Γιατί υπάρχουν πάντα και ... τιμητικές εξαιρέσεις. (Ενδεικτικά αναφέρω πως η Κ., στην οποία θα εμπιστευόμουν ό,τι ιερότερο έχω, να το φυλάξει, τιμωρήθηκε με διήμερη ή τριήμερη αποβολή, γιατί ζήτησε από την κυρία καθηγήτρια να μη φωνάζει ακριβώς πάνω από το αφτί της.)
Χαμόγελα, χειραψίες, σύντομη ανταλλαγή των νέων μας, ερωτήσεις για την αγαπημένη τους καθηγήτρια (την οποία "έθαψα" παρεμπιπτόντως) και μια φωτογραφία, για να τις δείξω στη δασκάλα τους.
Φέτος τις βλέπω μερικές φορές μέσα στο άγχος των εξετάσεων. Ελληνικά εξαιρετικά, σχεδόν αλάνθαστα, χαμόγελο επίμονο παρά το στρες και την άθλια πραγματικότητα που τις περιβάλλει. Δίψα για μάθηση ακόρεστη, επιθυμία για σπουδές μεγάλη (το μόνο εξασφαλισμένο είναι οι σπουδές) αλλά και προβληματισμός.
Προβληματισμός για την ταυτότητά τους. Τα δυο χαμόγελα δεν ξέρουν πού ανήκουν. Δεν ξέρουν πού να θελήσουν να ανήκουν. Εδώ αντιμετώπισαν περιορισμένο -αλλά βαθιά προσβλητικό- ρατσισμό για την καταγωγή τους. Στη χώρα καταγωγής τους τις φωνάζουν Ελληνίδες και τις θεωρούν ξένες. Μου εκμυστηρεύονται πως δε νιώθουν ούτε Ελληνίδες ούτε Αλβανίδες, γιατί και οι δυο τόποι τις έχουν πληγώσει. Αυτό το συναίσθημα μου θυμίζει τον πατέρα μου (από Κωνσταντινούπολη, Ανατολική Θράκη και Τραπεζούντα) που νήπιο ήρθε εδώ και το ξεβρίδι του ήταν Τουρκόσπορος.
Ως δάσκαλος βλέπω πως, αν κατορθώσει αυτός ο λεηλατημένος από τους Έλληνες τόπος να ενσωματώσει αγκαλιάζοντας αυτά τα ανθρώπινα στολίδια και πολλά παρόμοια που μεγαλώνουν εδώ, ίσως στο μέλλον μπορέσει να ξαναχαμογελάσει.
Πολύ φοβάμαι, όμως, πως η Αμερική, η Αγγλία, η Γαλλία θα απαγάγουν αυτά τα στολίδια και θα τα κάνουν δικά τους αφήνοντας εμάς στη μιζέρια που βαλτώνει την καθημερινή μας άθλια πραγματικότητα.
4 σχόλια:
παρεμπιμπτόντως;
Θερσίτη,
Με προβληματισμό μεγάλο και σκέψεις μηνών (όχι δηλαδή ότι ασχολήθηκα χρόνια με το θέμα) και με αφορμή τις πάμπολλες αναρτήσεις για το θέμα του ρατσισμού ή μη ρατσισμού ,απλώς διαχωρισμού σε Έλληνες και αλλοδαπούς κατέληξα σε κάποια συμπεράσματα :
1. Yπάρχουν φόβοι στους Έλληνες ως προς το πως θα εκμεταλλευθούν κάποιες ξένες, και με εχθρικές βλέψεις , χώρες τα πολιτικα δικαιώματα των ομοεθνών τους που θα τους δοθούν από τη χώρα μας.
2. Υπάρχει κοινωνική αδικία ,όπως και σε άλλους τομείς, παρέχοντας σε κάποιους ανθρώπους - αλλοδαπούς οικονομικά προνόμια, π.χ. χαμηλότοκα δάνεια κ.α. ,σε σχέση με αυτά που δίνονται στους Έλληνες.
3. Υπάρχει κοινωνική αδικία σε βάρος των αλλοδαπών που δεν τυγχάνουν ίσων ευκαιριών (όχι σε όλα τα επίπεδα) λόγω καταγωγής !!
και εάν συνεχίσω υπάρχουν πολλά άλλα προβλήματα.
Εδώ θα συμφωνήσω με τον Μεγα Αλέξανδρο .πως ο καλύτερος τρόπος για να ξεπεράσουμε τα "ψυχολογικά" μας προβλήματα είναι να αρχίσουμε να "μπερδευόμαστε" μεταξύ μας. Να παντρεύονται τα νέα παιδιά μεταξύ τους.
Θα μου πεις εύκολο το έχεις; Με τη προκατάληψη που υπάρχει;
Τίποτε δεν είναι εύκολο και τίποτε δύσκολο.
Παιδεια και πάλι παιδεία.
Για μένα χίλιες φορές να αγαπήσει το παιδί μου ένα καλό παιδί ,εργατικό μορφωμένο και με τρόπους παρά ένα τεμπέλη,που περιμένει τα πάντα στα χέρια του και το παίζει Έλληνας/αφέντης.
και όσο για τα δύο χαμόγελα ,που είπες, θα χαμογελούν ακόμη περισσότερο,γιατί σε λίγα χρόνια λόγω της καλής τους συμπεριφοράς , της μορφωσής τους αλλά και των σκληρών καταστάσεων που αντιμετώπισαν από τα πρώτα χρόνια που έζησαν στην χώρα μας,θα διαπρέψουν οπωσδήποτε.
Κανείς δεν χάνεται όταν πραγματικά δουλέψει σκληρά για να πετύχει το στόχο που έχει βάλει στη ζωή του.
Ωραίος τρόπος να παίρνεις δυνάμεις. Τα χαμόγελα των...στολιδιών. Το έχω πάρει κι εγώ αυτό το δυναμωτικό!
Κρατώ, Ανώνυμε, το "παιδεία και πάλι παιδεία" σου. Αυτό είναι το γιατροσόφι για όλα.
Γυριστρούλα, οι αμοιβές κοινές και μεγάλες για όλους εμάς τους δασκάλους.
Δημοσίευση σχολίου