Η εξαιρετική... εξαίρεση

Με αφορμή την προηγούμενη ανάρτηση για τη νηπιαγωγό με το κραγιόν που συζητήθηκε και αρνητικά, θυμήθηκα μια πολύ ενδιαφέρουσα δημοσίευση που είχα διαβάσει πολλά χρόνια πριν, από γνωστή παιδοψυχολόγο, που αρθρογραφούσε τότε σε μεγάλης κυκλοφορίας έντυπο. Δεν αναφέρω το όνομά της, γιατί φοβάμαι μην με προδώσει η μνήμη ως προς την ακριβή παρουσίαση των γεγονότων. Την ουσία τους όμως τη θυμάμαι πολύ καλά, γιατί μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση το άρθρο.
Αναφέροταν στο θεσμό της ανάδοχης μητέρας και συγκεκριμένα στην περίπτωση μιας εξαιρετικής γυναίκας,που έχοντας μεγαλώσει τα δικά της παιδιά, αναλάμβανε ως ανάδοχη μητέρα τις πιο δύσκολες περιπτώσεις. Της έδιναν παιδιά κακοποιημένα, σωματικά και ψυχικά, με ψυχικά προβλήματα, με δυσκολίες προσαρμογής, και είχε τον τρόπο να δρα θεραπευτικά σ' αυτές τις ψυχούλες, ξεπερνώντας τις προσδοκίες και τις προβλέψεις των ειδικών.
Όταν λοιπόν έφτασε στα χέρια των κοινωνικών υπηρεσιών ένα αγοράκι με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα λόγω κακοποίησης, το έδωσαν στη γυναίκα αυτή και, όπως γίνεται σ' αυτές τις περιπτώσεις, όρισαν μια συνάντηση μετά από ένα χρονικό διάστημα, για να παρακολουθήσουν την εξέλιξή του.
Συναντήθηκαν λοιπόν ένα επιτελείο ειδικών, παιδοψυχολόγος, παιδοψυχίατρος, κοινωνική λειτουργός, με την ανάδοχη μητέρα και το 4χρονο παιδάκι. Σχεδόν δυσκολεύτηκαν να αναγνωρίσουν στο ζωηρό και χαρούμενο παιδί, το τρομαγμένο και αμίλητο πλάσμα που είχαν παραδώσει στη γυναίκα. Εκείνο έβλεπαν και πάθαιναν να το κάνουν έστω και να τους κοιτάξει, τώρα δεν μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά τους από τα τρεχαλητά και τις ευτυχισμένες φωνούλες του μπόμπιρα. Ανέλαβε λοιπόν η μαμά να το ησυχάσει, λέγοντάς του: "Κάτσε ήσυχος, Γιώργο, μη σου κόψω το πουλάκι!" Γελώντας ο Γιώργος ασχολήθηκε λίγο πιο ήσυχα με τα παιχνίδια του, ενώ οι ειδικοί είχαν πάθει την πλάκα της ζωής τους!
Κοιτάζονταν άναυδοι, συνειδητοποιώντας ότι μόλις πριν από λίγα λεπτά η θεραπευτική μητέρα είχε χρησιμοποιήσει την πιο ανεπίτρεπτη απειλή για τη διαπαιδαγώγηση ενός αγοριού για όποιον έχει τελειώσει έστω και τον πρώτο μήνα των σπουδών του στην ψυχολογία. Και σίγουρα δεν ήταν η πρώτη φορά, αφού δεν έδειχνε καθόλου ένοχη ή προβληματισμένη!
Κι όμως αυτή η γυναίκα με την...ανορθόδοξη τακτική είχε προσφέρει βοήθεια σε παιδιά πολύ καλύτερη από πολλούς ειδήμονες. Εννοείται ότι θα δόθηκαν οι αναγκαίες συμβουλές και εξηγήσεις, αλλά σίγουρα αυτό που έμεινε από όλη αυτή την ιστορία και στην αρθρογράφο παιδοψυχολόγο ήταν το πόσο σχετικά είναι όλα όσα αφορούν τον άνθρωπο και πόσο αναγκαίο είναι όσοι τον φροντίζουν να αποφεύγουν τους αφορισμούς και τις συνταγές και να εντρυφούν με αγάπη ακόμα και στα λάθη τους.