Ο παππούς Γιωργάκης

Πώς να χωρέσει μέσα σε λέξεις η πιο αντιφατική προσωπικότητα που γνώρισα στην εκπαίδευση και ίσως η πιο συναρπαστική;
Ιδιότυπο αναρχικό χιούμορ (χαρακτηριστική φράση του για το σχόλασμα "να παιανίσουμε τα αποχωρητήρια"), σχολαστικότητα γραφειοκρατική (μήνες μου έδειχνε πώς να φτιάχνω αντίγραφα και να βάζω σφραγίδες κι αμφιβάλλω αν έμεινε ποτέ ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα), συντηρητικές πολιτικές απόψεις (λάτρευε τη Φρειδερίκη και δεν πίστευε ότι υπήρξε Πολυτεχνείο), καλλιτεχνική φύση, δημιουργούσε πάνω στα βότσαλα, σε κομμάτια μάρμαρο,σε πέτρες (ακόμα έχω στολισμένα αυτά που μου χάρισε), αυταρχικός και κολλημένος με το νόμο, αλλά όταν συγκρουστήκαμε κατά μέτωπο για ένα λόγο που δεν ήθελε να πω, ήταν ο πρώτος που μου μίλησε μετά τη...ρήξη, συνδύαζε γνώση φιλολόγου παλιάς κοπής και καλλιέργεια εκλεπτυσμένου αστού.
Σήμερα που ήρθαν τα νηπιαγωγάκια στο σχολείο τον θυμήθηκα. Του άρεσε να πηγαίνει στο νηπιαγωγείο,να βάζει το πόδι στο άνοιγμα της πόρτας και να λέει: "Παιδιά, ποιος είμαι η μαμά κατσικούλα ή ο παππούς Γιωργάκης;" Και τα μικρά να φωνάζουν όλα μαζί: "Ο παππούς Γιωργάκης, ο παππούς Γιωργάκης!" Σαν να ήθελε να το ακούει έστω κι έτσι, αφού δεν είχε ελπίδα να το ακούσει κανονικά, σαν γεροντοπαλίκαρο που ήταν. Α, και πώς επιβεβαίωσε την απόφασή του να μην παντρευτεί; Μαζί με έναν φίλο του γεροντοπαλίκαρο επίσης, ψάχνανε μια φορά σε μια γκαρνταρόμπα τα παλτά των γυναικών και σε όλα σχεδόν βρίσκανε ξηλωμένες τις θηλίτσες-κρεμασταράκια. Μόνο τα δικά τους παλτά των εργένηδων ήταν περιποιημένα, οπότε..."Καλά κάναμε, τι τις θέλουμε τις γυναίκες;"
Τι τράβηξε όμως ο δυστυχής από τον θίασό του, όπως μας έλεγε!
Διοριστήκαμε το '85 και ήμασταν όλοι από 25 μέχρι 29, μόνο ο άνδρας μιας συναδέλφου που ήρθε με συνυπηρέτηση ήταν λίγο μεγαλύτερος. Όλοι αριστερών τάσεων, μερικοί και πολύ αριστερών. Άπειροι, επίμονοι, γεμάτοι μεγαλοϊδεατισμό, ασυμβίβαστοι, απείθαρχοι. Δεν θα ξεχάσω μια μέρα που βγήκε να κάνει μια ανακοίνωση στα παιδιά με την οποία δεν συμφωνούσαμε και, όταν το πήραμε είδηση, αρχίσαμε να φωνάζουμε ότι δεν συμφωνεί ο σύλλογος, μπροστά στους μαθητές.
Γρήγορα σχετικά προσαρμόστηκε στις συνθήκες, δεν μας κοντράριζε, διατηρούσε το ανεπανάληπτο χιούμορ του σε κάθε αντιξοότητα και σιγά σιγά έγινε ένας από μας. Τον αγαπήσαμε τον παππού Γιωργάκη. Του σταθήκαμε όταν αρρώστησε, εξακολουθήσαμε να τον βλέπουμε όλοι μαζί στην Αθήνα και να του τηλεφωνούμε. Στο μαιευτήριο που ήρθε να με δει όταν γέννησα, αφού μου είπε με τη γνωστή του μεγαλοπρέπεια: "Ερζεγοβίνη, ούτε ένα γιο δεν κατάφερες να κάνεις,μωρή κακούργα!", μου φόρεσε το δαχτυλίδι του,που το έχω ακόμα, μετά, αφού τον τσίγκλησα κι εγώ κατάλληλα, άρχισε μια παράσταση πολιτικής ακρότητας, διανθισμένης με χιούμορ και λεκτικές ακροβασίες, και βρήκε πρόθυμο ακροατήριο ανάμεσα σε επισκέπτες και προσωπικό,που γέμισαν ασφυκτικά το δωμάτιό μου.
Όταν έφυγε από τη ζωή, χάσαμε το συνδετικό μας κρίκο, την κόλλα που μας κράταγε ενωμένους. Χαθήκαμε. Σκορπίσαμε. Πάντα όμως όταν βρεθούμε, τον ανασταίνουμε στις κουβέντες μας τον παππού Γιωργάκη και μας χαρίζει το ίδιο απλόχερο γέλιο που μας χάριζε μαζί με τα ζωγραφιστά του βότσαλα.
(Αν κάποιος από την παλιά φρουρά τύχει να διαβάσει αυτές τις γραμμές- Αντώνη Χαραχούση, Μαργαρίτα Ντάβαρη, Χριστίνα Κιούση, Βίκυ Πασιά, Γιάννη Μηλίγγο, Παντελή Γιασιτζόγλου, Ειρηνούλα Σώτα, Ελένη Τσενόγλου- ας αρχίσει να καταγράφει αναμνήσεις από το Γιώργο Σταματόπουλο, τον παππού Γιωργάκη, να του κάνουμε ένα αφιέρωμα, όπως του ταιριάζει)