Το φασιστάκι

Τον τελευταίο καιρό με τα επεισόδια στους Αμπελοκήπους, που αποκάλυψαν τη γνωστή σε μας τους παρεπιδημούντες δράση φασιστικών ομάδων από νεαρά άτομα, γύρω και μέσα στα σχολεία, θυμήθηκα έναν παλιό μου μαθητή από τον καιρό που δούλευα σε φροντιστήριο, πριν ακόμα διοριστώ. Ήταν ένα παράξενο πλάσμα, ευγενικό, σοβαρό, ντροπαλό, και...ακροδεξιό. Γιος στρατιωτικού, συμμετείχε σε κάποιες ομάδες που δρούσαν τότε στις παρυφές της ΕΠΕΝ και των Κενταύρων ή όπως αλλιώς λέγονταν οι ομάδες κρούσης της ΟΝΝΕΔ εκείνη την εποχή. Μια μέρα άνοιξε ένα βαλιτσάκι στην τάξη. Και τι δεν είχε μέσα: αφίσες του Καραμανλή μαζί με κασέτες του Παπαδόπουλου και εικόνες του τέως. Όλα τα είχε ο μπαχτσές. Α...και κάτι βραχιολάκια με καρφιά, κάτι σιδηρογροθιές. Τρελάθηκα. Δεν το χώραγε το μυαλό μου. Αυτό το παιδί που του μιλούσα και κοκκίνιζε, που δεν χρειάστηκε ποτέ να του υψώσω τη φωνή, να είναι φασιστάκι; Δεν μου κόλλαγε η εικόνα αυτή με τίποτα.
Τον ρώτησα, θυμάμαι, τι θα μου έκανες εμένα που είμαι αριστερή, αν ερχόσουν στην εξουσία;
Α, κυρία, θα σας έστελνα στη Γυάρο, φυσικά, αλλά επειδή είστε καλή, θα σας έδινα και μια σεζλόγκ μαζί να μην ταλαιπωρηθείτε.
Η υπόλοιπη χρονιά πέρασε προσπαθώντας να χρησιμοποιήσω τα καλά στοιχεία που είχε μέσα του, την ευγένεια, το φιλότιμο, την ανθρωπιά και να τα φέρω σε σύγκρουση με αυτές τις ιδέες που παπαγάλιζε, χωρίς στ' αλήθεια να τον έχουν διαβρώσει.
Και μου έρχεται μια μέρα με μαυρισμένη την πλάτη από το ξύλο.
Είδατε τι έπαθα εξαιτίας σας;
Τι έπαθες; Ποιος σε έδειρε;
Πήγα στη συγκέντρωση και με αυτά που μου λέτε δεν μπορούσα να δείρω και με δείρανε οι κνίτες!
Ούτε το όνομά σου δεν θυμάμαι πια, μα ελπίζω να έγινες αυτό που ήσουν στ' αλήθεια, ένας καλός άνθρωπος.