Η...προγραμματίστρια που ανακάλυψε κάποτε το πρόγραμμα.

Αυτή η μαθήτρια ήταν αυτό που λέμε αστέρι στα μαθηματικά και στη φυσική. Τα είχε για παιχνίδι, έλυνε ασκήσεις όπως άλλοι παίζουν τελίτσες ή τρίλιζα. Τη ρώταγες τι διαβάζει και σου έλεγε δε διαβάζω, μιλάω με τις συναρτήσεις. Προτού σε τρελάνει και σένα και αρχίσεις να μιλάς με τους αρχαίους και τις χρονικές αντικαταστάσεις, απομακρυνόσουν από το πεδίο βολής της με ελαφρά πηδηματάκια.
Τώρα πώς γίνεται αυτό το μαθηματικόσκυλο, που λάτρευε τον προγραμματισμό ως επιστήμη και ετοιμάζοταν να τον σπουδάσει, να μην έχει ιδέα τι σημαίνει προγραμματίζω σε καθημερινό πρακτικό επίπεδο;
Δεν το είχα καταλάβει, ειλικρινά.
Τη συμβούλευα πάντα να κάνει πρόγραμμα, υποτίθεται ότι το έκανε και μέχρι την τρίτη λυκείου δεν έδειχνε να δυσκολεύεται στη δουλειά της. Θεωρούσα ότι οι καθηγητές της στα θετικά μαθήματα την είχαν προϊδεάσει σχετικά και δεν περίμενα την έκρηξη που συνέβη μια μέρα στην αρχή της χρονιάς. Βουτηγμένη στα δάκρυα μου λέει: "ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ! Δεν μπορώ να καταλάβω πώς προλαβαίνουν οι άλλοι κι εμένα δεν με φτάνει η μέρα. Έχω μείνει πίσω, δεν θα τα καταφέρω!"
Προσπαθώντας να την ηρεμήσω τη ρωτάω μεταξύ άλλων: "Κοριτσάκι μου, τι σου λέει το πρόγραμμά σου, πού έχεις μείνει πίσω, έλα να κάνουμε μια αναπροσαρμογή!"
Και έρχεται η βόμβα: -Έεε...το πρόγραμμα...δεν ξέρω...-Τι δεν ξέρεις, παιδί μου, πού έχεις το πρόγραμμα;-Δεν ξέρω να κάνω πρόγραμμα! Φτιάχνω εκεί ένα, αλλά δεν μου κάνει δεν το τηρώ, δεν εφαρμόζεται!
Ήταν ένα πολύ ανεξάρτητο παιδί και δεν ήθελε παρεμβάσεις και υποδείξεις στον τρόπο δουλειάς του, αλλά τώρα είχε παραδοθεί στην απελπισία! "Θα μου κάνεις εσύ πρόγραμμα;"
Θα σου δείξω πώς το κάνουμε, είπα, χωρίς να δείξω πόσο έκπληκτη ήμουν, και καθίσαμε κοντά εγώ και το...πρωτάκι μου το δεκαοχτάχρονο.
Πήραμε πολύχρωμους μαρκαδόρους, κόλλες, το σχολικό της πρόγραμμα, του φροντιστηρίου και την ύλη των μαθημάτων των πανελλαδικών.
Πρώτα φτιάξαμε το εβδομαδιαίο πρόγραμμα: Η κάθε μέρα είχε μπλε ώρες για το σχολείο, κόκκινες για το φροντιστήριο, πράσινες για το διάβασμα στο σπίτι, ροζ για λίγη τηλεόραση ή μουσική ή τηλεφωνήματα ή υπολογιστή, πορτοκαλί για μια έξοδο τη βδομάδα (αδιαπραγμάτευτη σε όλη τη χρονιά), μέχρι υπνάκο το μεσημέρι πρόβλεπε. Μετά βάλαμε κάτω τα μαθήματα, τις σελίδες, πόση ώρα μπορούσε να διαβάζει τη μέρα το καθένα, με τι σειρά, πότε να βγει η ύλη, πότε οι επαναλήψεις, με βάση και το φροντιστήριό της.
Μπήκαν όλα σε σειρά, πολύχρωμα, συμμαζεμένα, σαν το δωμάτιο ενός τακτικού παιδιού (άλλου παιδιού).
Θυμάμαι την ευγνωμοσύνη που φώτιζε τα μάτια της και...τον ανυπόκριτο θαυμασμό της για το...επίτευγμα. Μα πώς το έκανες αυτό; Πω πω, τι ωραίο! Τώρα μου έφυγε όλο το άγχος. Μέχρι την αγαπημένη μου εκπομπή θα βλέπω!
Και με αναγόρευσε σε διάνοια, αυτή που με κατατρόπωσε από την πρώτη δημοτικού, όταν δεν μπορούσα να διακρίνω τις πλευρές που ανήκαν σε ορθογώνιο ή σε τετράγωνο και τις μέτραγα με το χαρακάκι! Από τότε είχε να με θαυμάσει τόσο!
Τελειώνοντας, της είπα ότι το πρόγραμμα δεν είναι ευαγγέλιο, είναι για να μας διευκολύνει, όχι να μας αγχώνει, γι' αυτό αν κάπου μας πιέζει το χαλαρώνουμε και το μαζεύουμε αλλού. Όλη τη χρονιά την έβγαλε χωρίς άγχος, με χρόνο για ψώνια, για καφέ, σε σημείο παρεξηγήσεως, αφού οι καθηγητές που την έβλεπαν να μπαίνει στην τάξη φρέσκια και περιποιημένη, απορούσαν και πίστευαν ότι δεν διαβάζει όσο τα διαλυμένα από το ξενύχτι υπόλοιπα παιδιά. Τελικά αυτό το αουτσάιντερ πρώτευσε στις εξετάσεις και μπήκε πρώτη στη σχολή της πρώτης της προτίμησης, ενώ αρκετοί συμμαθητές της, όπως εκείνη παραδέχεται, καλύτεροί της, δεν απέδωσαν ανάλογα με τις δυνατότητές τους ή ακόμα χειρότερα, παραλίγο να καταρρεύσουν ψυχικά και σωματικά στο παρά πέντε.

Αυτές τις μέρες που οι μαθητές μας μπαίνουν στη γραμμή της εκκίνησης για τις πανελλαδικές, δεν πρέπει εμείς οι δάσκαλοί τους να θεωρούμε αυτονόητο ότι ξέρουν τι σημαίνει πρόγραμμα, ακόμα και οι πιο... υπεράνω υποψίας από αυτούς.