Το τηλεφώνημα

Στη Μαρίνα

Το έχω ξαναπεί και το έχω ξαναγράψει. Χαίρομαι για όλα τα παιδιά μου, για τη ζωή κοντά τους, για τις επιτυχίες τους, για τις σπουδές τους. Καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι -από μέσα μου βεβαίως- και συγκινούμαι πολύ, όταν τους βλέπω να ωριμάζουν και να γίνονται όμορφοι άνθρωποι και αξιόλογοι εκπαιδευτικοί, υπάλληλοι, μηχανικοί, φαρμακοποιοί κτλ.
Όμως το μεγαλύτερο μέρος του μυαλού μου το απασχολούν εκείνα τα παιδιά μου που αντιμετωπίζουν στη ζωή τους δυσκολίες. Οικογενειακές, προσωπικές, οικονομικές, υγείας κά. Και ασφαλώς οι πιο αγαπημένοι μου μαθητές είναι εκείνοι που έχουν τις χειρότερες επιδόσεις. Βέβαια δεν είναι οι χειρότεροι μαθητές, γιατί χειρότερος μαθητής δεν υπάρχει, αφού δεν υπάρχει κακός μαθητής. Ούτε ένας. Ενώ από καθηγητές...... Χρειάζεται ο ικανός δάσκαλος να βρει τις ευαισθησίες, τις ιδιαιτερότητες κάθε μαθητή και να τον βοηθήσει να τις αναδείξει.

Μια τέτοια περίπτωση είναι το Μαρινάκι. Την είχα στην τάξη και στο σχολείο που αγάπησα πολύ. Παιδί δυο τίμιων ανθρώπων, αργασμένων από τα πάθια της ζωής, κουρασμένων τόσο που το έβλεπες στο βλέμμα τους. Δυο γονιών από δυο διαφορετικές ηπείρους, που ενώθηκαν κάποτε και έπλασαν τη Μαρίνα βάζοντας κυρίως το χρυσάφι της ψυχής τους, γιατί οι σπουδές τους ήταν πολύ φτωχικές.
Η Μαρίνα αργούσε πολλές μέρες και στο πρώτο τετράμηνο έλειπε αρκετές μέρες έχοντας συγκεντρώσει πολλές απουσίες. Είχε λοιπόν τις συσσωρευμένες απουσίες, πήγαινε και στην τεχνολογική κατεύθυνση, όπου δεν τη βοηθούσε το μυαλό της (μαθηματικά, φυσική κτλ.), με αποτέλεσμα να χάσει το ενδιαφέρον της για το σχολείο και τα μαθήματα.
Μόνο στην έκθεση και στη λογοτεχνία ανασταινόταν. Στην έκθεση εξέφραζε τις ευαισθησίες της, τις ανησυχίες της και την αυστηρότητα που ήθελε να διέπει τη ζωή των νέων, για να μην εξοκέλλουν προς δρόμους που ματώνουν.
Στη λογοτεχνία, όμως, ήταν η αποκάλυψη. Τα ποιήματα και τα κείμενα τα διαβάζω πάντα στην τάξη εγώ προκειμένου να μη χαθεί ο ειρμός και να μην αλλοιωθεί το ποίημα, αν και δε χαρακτηρίζομαι από καμιά ικανότητα απαγγελίας. Κάποτε όμως ζήτησα να το διαβάσει και ένας μαθητής. Τότε σήκωσε το χέρι της η Μαρίνα και το διάβασε με μια φωνή που παλλόταν και συντονιζόταν με τις μελωδίες που έκρυβαν οι λέξεις κάτω από τις συλλαβές. Ήταν η απαγγελία ίσως μια επαρκέστατη ερμηνεία του ποιηματος.
Από τότε στο συγκεκριμένο τμήμα η Μαρίνα διάβαζε πάντα τα κείμενα, ιδίως τα ποιητικά, καθηλώνοντας τους συμμαθητές της. Την αναγορεύσαμε και σε μόνιμη αφηγήτρια των εκδηλώσεων του σχολείου. Το καλοκαίρι αποφάσισε να πάει στη θεωρητική κατεύθυνση.
Στο τέλος της χρονιάς είδα πως οι απουσίες της είχαν υπερβεί το όριο λόγω εκείνης της πρώτης περιόδου διαρκών απουσιών. Έσβησα κάμποσες απουσίες, πράξη συνήθης αλλά που σφόδρα δυσαρέστησε τη διεύθυνση.
Πέρασε η χρονιά. Έφυγα από το σχολείο και το μεθεπόμενο καλοκαίρι δέχομαι ένα τηλεφώνημα αργά το μεσημέρι στο κινητό. Ήταν η Μαρίνα. Από τη Μεγαλόπολη όπου ζει πλέον.
-Κύριε, τι κάνετε;
-Κεριά και λιβάνια! Δε σου έχω πει να μη με λες "κύριο";
-Είμαι στη Μεγαλόπολη. Εδώ ζω. Σήμερα γίνομαι δεκαοχτώ χρονών και σκέφτηκα εσάς. Να μιλήσω μαζί σας. Να μάθω τι κάνετε, να σας ακούσω.

Ευλογημένη να 'σαι, Μαρινάκι. Είμαι στο σχολείο μας. Έλα να τα πούμε. Ως ενήλικοι πια.