ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΠΕΙΣ!

Με αφορμή την ανάρτηση του ανεμόμυλου, "Συμβαίνει και στις καλύτερες τάξεις", θα σας διηγηθώ μια πολύ διδακτική ιστορία, που συνέβη σε ΤΕΕ του νησιού μου, πριν από αρκετά χρόνια. Την ίδια ιστορία αφηγήθηκα και στους μαθητές μου, για να τους δείξω πόσο εύκολο είναι να κατηγορήσουν άδικα έναν άνθρωπο, μόνο με βάση αστήρικτες υποψίες.
Ήρθε λοιπόν στο ΤΕΕ αυτό που δίδασκα κι εγώ για λίγες ώρες, ένας νεαρός μηχανολόγος από τη βόρειο Ελλάδα. Είχε όρεξη να κάνει καλή δουλειά, να αλλάξει το κλίμα στα εργαστηριακά μαθήματα, που όλοι τα έβλεπαν ως συνεργείο, μούντζα και χαλαρότητα. Επέβαλε να φέρνουν όργανα σχεδίου, να παρακολουθούν κανονικά, να κάνουν εργασίες. Οι μαθητές του ήταν όμως μεγάλοι σε ηλικία, μερικοί είχαν πάει φαντάροι, δούλευαν σε συνεργεία, είχαν μηχανές και δεν ήταν καθόλου πρόθυμοι, φαίνεται, να...συμμορφωθούν στα μαθήματα που θεωρούσαν του χεριού τους ή μάλλον του κατσαβιδιού τους.
Μια μέρα ένας από αυτούς τους μαθητές πήγε στην τάξη χωρίς όργανα και ο καθηγητής του ζήτησε να φύγει με απουσία, όπως είχε προειδοποιήσει. Αυτός είχε αντιρρήσεις, αντιμίλησε άσχημα στον καθηγητή του και έφυγε μέσα στην τσαντίλα. Την άλλη μέρα πρωί πρωί, βρέθηκε σπασμένο το αυτοκίνητο του συναδέλφου.
Στο γραφείο επικρατούσε πανικός. Ο καθηγητής απειλούσε θεούς και δαίμονες σε έξαλλη κατάσταση, όχι αδικαιολόγητα. Ήταν σίγουρος ότι ο μαθητής τον εκδικήθηκε και ετοιμαζόταν να ζητήσει την κεφαλή του επί πίνακι. Τον φωνάζουμε στο γραφείο και βλέπω ένα παιδί κίτρινο να αρνείται τα πάντα και να μην τον ακούει κανείς. Τον ήξερα, ήταν τσαμπουκάς, αλλά έντιμος και εξηγημένος, μπορεί να έκανε το πιο ακραίο πράγμα φανερά μέσα στα νεύρα του, αλλά δεν θα κτύπαγε πισώπλατα.
Τόλμησα τότε να πω στο συνάδελφο ιδιαιτέρως: "Γιώργο, εδώ λέμε ποτέ μην πεις και εννοούμε ποτέ να μην είσαι σίγουρος ότι φταίει κάποιος, αν δεν έχεις αποδείξεις."
Καταλαβαίνετε ότι εξέλαβε την παρέμβασή μου ως υπεράσπιση και μου φώναξε: "Ναι, ναι, κάτι τέτοια λέτε και τους κακομαθαίνετε! Σιγά μην έχω αμφιβολία!"
Πήγα στην τάξη σκασμένη. Δεν είχα όρεξη για μάθημα. Ήταν ένα τμήμα της Πρώτης ΤΕΕ, που δεν τον είχαν καν καθηγητή το Γιώργο. Είπα στα παιδιά πόσο χάλια νιώθω, πόσο ντρέπομαι που ήρθε ένας άνθρωπος από την άλλη άκρη της Ελλάδας στο νησί μας, να τους μάθει μηχανολογία κι όχι απλώς να περάσει την ώρα του και, επειδή θέλει να κάνει καλά τη δουλειά του, του σπάσαμε το αυτοκίνητο. Και ξέρουμε όλοι πόσο δύσκολο είναι σήμερα ένας μισθωτός να αγοράσει αυτοκίνητο. Κι όσο τα έλεγα αυτά, βλέπω ένα παιδάκι(που ήταν ορφανό από πατέρα) να σουρώνει και να βάζει τα κλάματα: "Κυρία, εγώ το έκανα! Εγώ το έσπασα το αυτοκίνητο!"
Είχα ακούσει καλά; "Γιατί, παιδί μου, εσύ ούτε τον ξέρεις τον άνθρωπο!"
"Γιατί έτσι μου ήρθε, ήθελα κι εγώ να έχω αυτοκίνητο να πάω μια βόλτα και δεν είχα!"
Τον πηγαίνω στο γραφείο και ομολογεί τα ίδια.
Και τότε φάνηκε η ποιότητα του βορειοελλαδίτη συναδέλφου. Όχι μόνο δεν ζήτησε να τιμωρηθεί το παιδί ή να του πληρώσει τα σπασμένα, αλλά από τότε το έβαζε στο αυτοκίνητο και πήγαιναν βόλτες σαν καλά φιλαράκια ή μάλλον σαν πατέρας και γιος.
Να είναι καλά και οι δυο τους, όπου και να βρίσκονται, και ο τρίτος που είχε κατηγορηθεί άδικα.
Αυτή ήταν τελικά μια πολύ χρήσιμη εμπειρία για όλους μας.