Ο κόπος

Ήταν εποχή διαγωνισμάτων, καλή ώρα...
Στη Δευτέρα λυκείου έγραφαν έκθεση με θέμα την οικογένεια, αλλά στο πολύ πιο σύνθετο και μπερδεμένο. Ο φουκαράς ο Αντώνης δεν κατέβαζε καμιά ιδέα, άσε που βαριόταν να σκεφθεί οτιδήποτε. Σε μια στιγμή λοιπόν θυμήθηκε ότι κάτι παρόμοιο έγραφε το βιβλίο των θρησκευτικών. Φτου να πάρει και δεν είχαν θρησκευτικά εκείνη τη μέρα! Δεν το έβαλε κάτω. Πήρε άδεια να πάει στην τουαλέτα, πηγαίνει στο γραφείο, ζητάει με μια δικαιολογία τα κλειδιά της αποθήκης, βρίσκει το βιβλίο, το διπλώνει στην επίμαχη σελίδα και το βάζει κάτω από το πουλόβερ του. Γυρίζει στην τάξη, η καθηγήτρια στον κόσμο της, σιγά μην υποψιαστεί ότι κάποιος θα αντιγράψει στην έκθεση. Με την άνεσή του αντιγράφει το σχετικό απόσπασμα για την οικογένεια, παραδίδει το γραπτό του και βγαίνει έξω ευτυχής. Όταν τους έφερε τα διαγωνίσματα, πίστευε ότι θα είχε πάρει τον καλύτερο βαθμό του και θα γλίτωνε τις παρατηρήσεις και τη γκρίνια της καθηγήτριας, αν κι επίτηδες έκανε κάποια λάθη, για να μην τον υποψιαστεί. Κι όμως... ένα 01 φαρδύ πλατύ πάνω στην κόλλα! 01! - Μα γιατί, κυρία!- Δεν ξέρω πού το βρήκες αυτό, Αντώνη, αλλά είναι εντελώς εκτός θέματος, δεν έκανες καν τον κόπο να διαβάσεις το θέμα; Και τότε ξέσπασε η δίκαιη αγανάκτηση: -Μα εγώ έκανα τόσο κόπο να το βρω να το φέρω να το αντιγράψω...Κρίμα στον κόπο μου!
Αχ, καλέ μου Αντώνη, καλή σου ώρα όπου και να 'σαι, συγνώμη μωρέ που δεν σε ευχαρίστησα τουλάχιστον για τον κόπο σου. Και για το γέλιο που μου χάρισες...