Ο Χ είχε χάσει τη μητέρα του. Λένε πως τα παιδιά ορφανεύουν κυρίως από μάνα και για τον Χ ίσχυε απόλυτα. Είχε μια μόνιμη θλίψη στο πρόσωπό του, ακόμα κι όταν χαμογελούσε, ήταν πάντα λιγομίλητος και ξεχώριζε από τα υπόλοιπα παιδιά, γιατί ήταν αφύσικα ήσυχος και υπάκουος. Όλοι οι καθηγητές του τον είχαν "υιοθετήσει" κατά κάποιον τρόπο και, χωρίς να συνεννοηθούν, ο καθένας με τον τρόπο του, προσπαθούσαν να του δώσουν χαρά, να τον βγάλουν από τη θλίψη του.
Εκείνη τη μέρα τα είχαν καταφέρει. Ο Χ είχε τον κεντρικό ρόλο σε μια πολύ επιτυχημένη σχολική παράσταση. Ήταν απίστευτα καλός. Η αίθουσα εκδηλώσεων γεμάτη κόσμο και το ζεστό χειροκρότημα τον είχε κάνει να λάμπει πάνω στη σκηνή.
Φαίνεται όμως πως τίποτε δεν είναι τέλειο. Ένας καθηγητής που δεν είχε μπει καν στον κόπο να έρθει στη σχολική παράσταση, μπήκε στην αίθουσα λίγο πριν αποχωρήσουν οι ηθοποιοί από τη σκηνή και άρχισε να φωνάζει έξαλλος στον Χ: "Κλέφτη, γιατί μου έκλεψες την καλαμαριέρα; Το ξέρω εσύ την πήρες μην το αρνείσαι!" Κι άλλα παρόμοια. Ο Χ κατάχλωμος να προσπαθεί να ψελλίσει ένα: "Μα, δεν πήρα τίποτα κύριε" Όλοι οι υπόλοιποι στήλες άλατος. Σαν να είχαν μαρμαρώσει από το άγγιγμα της Μέδουσας!
Σε λίγο στα παρασκήνια ο Χ να κλαίει σαν μωρό, 18 χρονών παλικάρι, και να λέει στην υπεύθυνη της παράστασης: "Κυρία, δεν με έχει πει κανένας κλέφτη μέχρι τώρα, δεν είμαι κλέφτης!" Και η υπεύθυνη της παράστασης να βγαίνει στο δρόμο, να διαγράφει μονοκοντυλιά όποια αγωγή διέθετε και να ξεστομίζει στο δράστη βρισιές, που δεν ήξερε καν ότι γνώριζε, για πρώτη φορά στη ζωή της.
Αυτή ήταν η δεύτερη παράσταση, του δρόμου και είχε σχεδόν τους ίδιους θεατές.
Ο επίλογος γράφτηκε με τον δράστη να πηγαίνει στο σπίτι του μαθητή, για να ψάξει, να ανακαλύπτει ότι τελικά δεν του έκλεψε κανείς την καλαμαριέρα, αλλά την είχε παρασύρει παρακάτω η θάλασσα και να γλιτώνει τη μήνυση από τον συνετό πατέρα του παιδιού, παρόλο που προσφέρθηκαν πολλοί για μάρτυρες κατηγορίας.
Ακόμα όμως αυτή η παράσταση έχει μείνει αδικαίωτη. Αυτό το χειροκρότημα που κλάπηκε ζήτησε και πήρε εκδίκηση μ' αυτή την καταγραφή.
1 σχόλιο:
Ειλικρινά σκέφτομαι με φρίκη πόσα εγκλήματα κατά της παιδικής ψυχής διαπράττουμε εμείς οι ...παιδαγωγοί με την αυθεντία μας, με τη δοκησισοφία μας, με τις προειλημμένες κρίσεις και τις προσχηματισμένες απόψεις για τους μαθητές μας. Αν όλα τα κρίματά μας τα συγκεντρώναμε, κανείς Ιορδάνης δε θα μας ξέπλενε. Ούτε ο Αμαζόνιος.
Δημοσίευση σχολίου