Η Ειρήνη ήταν μια μέτρια μαθήτρια. Η φιλόλογος την είχε για τρίτη χρονιά στο λύκειο, στην έκθεση, και ποτέ δεν έγραψε κάτι που να αξίζει πάνω από 16. Συνήθως στην έκθεση οι αλλαγές προς το καλύτερο γίνονται αργά, βασανιστικά αργά, αν γίνουν και ποτέ εξ ολοκλήρου. Έτσι εκείνη τη μέρα που η Ειρήνη έφερε από το σπίτι μια έκθεση τουλάχιστον για 18, η καθηγήτρια της έγραψε από κάτω ένα κομψό: "ξένης χειρός όζει" και δεν μπήκε στον κόπο να το διορθώσει, χωρίς όμως να δώσει και συνέχεια. Όταν όμως η Ειρήνη ζήτησε το λόγο και επέμενε ότι ήταν δικό της, η φιλόλογος ξέχασε την κομψή διατύπωση και έγινε έξαλλη: "Δεν φτάνει, που εκμεταλλεύτηκες την εμπιστοσύνη μου, που σας αφήνω να γράφετε σπίτι, για να μπορώ εδώ να αξιοποιώ το χρόνο για μάθημα, αλλά έχεις και το θράσος να επιμένεις! Λες και δεν είμαι σε θέση να καταλάβω ότι αυτό δεν είναι δικό σου, μετά από 2 χρόνια που διαβάζω τις εκθέσεις σου!"
Η Ειρήνη ήταν ένα έντιμο πλάσμα, θα έπρεπε να την είχε πιστέψει, έστω να της δώσει το τεκμήριο της αμφιβολίας, και η εν λόγω καθηγήτρια δεν ήταν και το άκρον άωτον της στενοκεφαλιάς, αλλά εκείνη τη στιγμή, θα έβαζε το χέρι της στη φωτιά πως δεν ήταν το χέρι της Ειρήνης που έγραψε την έκθεση ή μάλλον το μυαλό της. Γιατί;
Γιατί όλη αυτή την ώρα που διαπληκτίζονταν, το τέρας είχε ένα τόσο ευτυχισμένο χαμόγελο, λες και είχε κερδίσει το λότο. "Κυρία, με αδικείτε" Κι ήταν σαν να έλεγε "Κυρία, ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια"
Στην πορεία αποδείχτηκε πέρα για πέρα ότι την είχε αδικήσει. Οι εκθέσεις της δεν έπεσαν κάτω από 18 όλη την υπόλοιπη χρονιά και η Ειρήνη κατάφερε να περάσει με άνεση στη σχολή που ήθελε και μάλιστα χωρίς φροντιστήριο, που έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε εκεί.
Με τη δεύτερη καλή έκθεση που έδωσε, στο σχολείο αυτή τη φορά, η καθηγήτρια την κάλεσε και της ζήτησε συγνώμη, συνειδητοποιώντας, όπως έλεγαν οι φιλόσοφοι του διαλεκτικού υλισμού, ότι οι ποιοτικές μεταβολές συντελούνται πολλές φορές ξαφνικά, αφού έχουν "συσσωρευτεί" μακροχρόνιες ποσοτικές μεταβολές. Δεν τα είπε αυτά στο παιδί που δέχτηκε τη συγνώμη της με το ίδιο θριαμβευτικό χαμόγελο. "Μα, βρε κορίτσι μου, φταις κι εσύ, εγώ ήμουν έξαλλη, σου έλεγα τα χειρότερα κι εσύ χαμογελούσες σαν να με κορόιδευες!"
"Δεν σας κορόιδευα, κυρία, είχα τρελαθεί από τη χαρά μου, που δεν με πιστεύατε, ήταν η καλύτερη απόδειξη ότι είχα γράψει καλά!"
3 σχόλια:
Πόσο ανίσχυροι είμαστε εμείς οι φιλόλογοι, όταν οχυρωνόμαστε πίσω από τις ρετσέτες και δεν μπορούμε να δούμε ότι τα παιδιά -έστω ορισμένα παιδιά- έχουν το δικό τους τρόπο, τη δική τους προσωπικότητα και τελικά το δικό τους ρυθμό ωρίμανσης. Γι' αυτό καταλήγουμε πως η δική μας δουλειά είναι δουλεία, θυσία στο τυπωμένο χαρτί, αφοσίωση στην τέχνη. Άμποτε να το καταλάβουν κάμποσοι ακόμη φιλόλογοι.
Είμαστε άνθρωποι όμως, θερσίτη, κάνουμε κι εμείς λάθη, μα ακόμα και το χειρότερο λάθος, όταν γίνεται με αγάπη, προκαλεί λιγότερο κακό.
Το έχω δει και εγώ να συμβαίνει αυτό. Σε ένα διαγωνισμό στο γυμνάσιο, ήθελε να δηλώσει μέρος ένας μαθητής, η αλήθεια είναι όχι και πολύ καλός στην τάξη. Και με το που το είπε, λέει η καθηγήτρια "Εντάξει βρε Χ, είπαμε όποιος θέλει δηλώνει, αλλά όχι κι έτσι". Τελικά το παιδί αυτό, αγαθό η αλήθεια, επέμενε με κέφι, και η καηγήτρια δεν μπορούσε να το αρνηθεί φυσικά. Στο τέλος, το παιδί κατάφερε να τα πάει καλά στο διαγωισμό όσο λίγοι στην Ελλάδα, και όλοι απόρησαν!
Μου άρεσε η αμηχανία και η ντροπή που διαγράφηκε στο πρόσωπο της καθηγήτριας όταν ο Χ της είπε με το αθώο του χαμόγελο "έιδατε κυρία, που μου λέγατε να μην πάω"... :)
Δημοσίευση σχολίου