Αφορμή γι'αυτή την ανάρτηση, μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μεταξύ συναδέλφων, σε ένα φιλόξενο wiki, για την ομαδική μέθοδο διδασκαλίας.
Ήτανε λοιπόν μια φορά μια τάξη, Β΄Γυμνασίου- τώρα αυτά τα παιδιά έχουν αρχίσει να κάνουν δικά τους παιδιά- που τους άρεσε να δουλεύουν με ομάδες την Ιλιάδα. Ήταν η πιο ξεκούραστη χρονιά μου γιατί παρακολουθούσα πολύ ωραία μαθήματα και έμαθα πολλά πράγματα. Εκείνη την εποχή αποκτήσαμε ως σχολείο με δωρεά μια βιντεοκάμερα. Την πήρε λοιπόν ένας συνάδελφος και άρχισε να παίζει. Έμπαινε στις τάξεις και βιντεοσκοπούσε. Μόλις τον έβλεπαν οι μαθητές ξεσηκώνονταν, φώναζαν, έπαιρναν πόζες. Πλήρης διάλυση. Μπαίνει και στη Β΄ Γυμνασίου, την ώρα που παρουσίαζε μια ομάδα και οι άλλες παρακολουθούσαν. Σαν να μην είχε μπει! Του έριξαν μια ματιά και γύρισαν στην παρουσίαση. Σχεδόν ως ενόχληση τον είδαν. Αν είχε σωθεί αυτό το βίντεο, δεν θα είχαμε χρεία άλλων μαρτύρων για την αξία της ομαδικής διδασκαλίας.
Το άλλο γεγονός συνέβη σε ένα σχολείο της Αθήνας, στο μάθημα της ιστορίας της Γ΄ Γυμνασίου. Εκεί με ένα τμήμα είχαμε δουλέψει με ομάδες πολύ καλά για αρκετό καιρό, ώσπου ξέσπασε μια... επανάσταση. Ήρθαν και με βρήκαν κάποιοι καλοί μαθητές αγανακτισμένοι: "Κυρία, δεν θέλουμε να συνεχίσουμε με ομάδες. Κάποιοι δεν δουλεύουν καθόλου και μας κρεμάνε. Εμείς έτσι κι αλλιώς βγάζουμε όλη τη δουλειά." Τι να κάνω κι εγώ, μπαίνω στην τάξη και ανακοινώνω ότι δεν θα συνεχίσουμε με ομάδες, γιατί δεν συμφωνούν όλοι οι μαθητές. Σηκώνεται τότε ένας μαθητής, ένας από τους καλύτερους της τάξης, και παίρνει το λόγο: "Γιατί να σταματήσουμε; Είναι κακό να βοηθάμε τους πιο αδύνατους; Πρέπει να κοιτάμε μόνο την πάρτη μας και να κυνηγάμε βαθμούς; Δεν είναι ωραίο να συνεργαζόμαστε αντί να είναι ο καθένας στον κόσμο του;" Πραγματικός ηγέτης. Τους έπεισε χωρίς να παρέμβω καθόλου! Αυτή η τάξη έκανε στο τέλος ένα εκπληκτικό πρότζεκτ για την παιδική εργασία στη βιομηχανική επανάσταση, μεταφράζοντας πηγές από τα αγγλικά, ακόμα και τραγουδώντας τραγούδια της εποχής, ενώ το σχολείο δεν διέθετε ούτε βιβλιοθήκη, ούτε λάπτοπ, ούτε πρόσβαση στο εργαστήριο πληροφορικής. Νομίζω ότι η δυναμική των ομάδων πολλές φορές ξεπερνάει και τις πιο αισιόδοξες προοπτικές, αφού γι' αυτά τα υπέροχα παιδιά, όπως μπορώ να μαθαίνω χάρη στο facebook, συνεχίζεται με την ίδια ποιότητα και στα φοιτητικά τους χρόνια.
Ήτανε λοιπόν μια φορά μια τάξη, Β΄Γυμνασίου- τώρα αυτά τα παιδιά έχουν αρχίσει να κάνουν δικά τους παιδιά- που τους άρεσε να δουλεύουν με ομάδες την Ιλιάδα. Ήταν η πιο ξεκούραστη χρονιά μου γιατί παρακολουθούσα πολύ ωραία μαθήματα και έμαθα πολλά πράγματα. Εκείνη την εποχή αποκτήσαμε ως σχολείο με δωρεά μια βιντεοκάμερα. Την πήρε λοιπόν ένας συνάδελφος και άρχισε να παίζει. Έμπαινε στις τάξεις και βιντεοσκοπούσε. Μόλις τον έβλεπαν οι μαθητές ξεσηκώνονταν, φώναζαν, έπαιρναν πόζες. Πλήρης διάλυση. Μπαίνει και στη Β΄ Γυμνασίου, την ώρα που παρουσίαζε μια ομάδα και οι άλλες παρακολουθούσαν. Σαν να μην είχε μπει! Του έριξαν μια ματιά και γύρισαν στην παρουσίαση. Σχεδόν ως ενόχληση τον είδαν. Αν είχε σωθεί αυτό το βίντεο, δεν θα είχαμε χρεία άλλων μαρτύρων για την αξία της ομαδικής διδασκαλίας.
Το άλλο γεγονός συνέβη σε ένα σχολείο της Αθήνας, στο μάθημα της ιστορίας της Γ΄ Γυμνασίου. Εκεί με ένα τμήμα είχαμε δουλέψει με ομάδες πολύ καλά για αρκετό καιρό, ώσπου ξέσπασε μια... επανάσταση. Ήρθαν και με βρήκαν κάποιοι καλοί μαθητές αγανακτισμένοι: "Κυρία, δεν θέλουμε να συνεχίσουμε με ομάδες. Κάποιοι δεν δουλεύουν καθόλου και μας κρεμάνε. Εμείς έτσι κι αλλιώς βγάζουμε όλη τη δουλειά." Τι να κάνω κι εγώ, μπαίνω στην τάξη και ανακοινώνω ότι δεν θα συνεχίσουμε με ομάδες, γιατί δεν συμφωνούν όλοι οι μαθητές. Σηκώνεται τότε ένας μαθητής, ένας από τους καλύτερους της τάξης, και παίρνει το λόγο: "Γιατί να σταματήσουμε; Είναι κακό να βοηθάμε τους πιο αδύνατους; Πρέπει να κοιτάμε μόνο την πάρτη μας και να κυνηγάμε βαθμούς; Δεν είναι ωραίο να συνεργαζόμαστε αντί να είναι ο καθένας στον κόσμο του;" Πραγματικός ηγέτης. Τους έπεισε χωρίς να παρέμβω καθόλου! Αυτή η τάξη έκανε στο τέλος ένα εκπληκτικό πρότζεκτ για την παιδική εργασία στη βιομηχανική επανάσταση, μεταφράζοντας πηγές από τα αγγλικά, ακόμα και τραγουδώντας τραγούδια της εποχής, ενώ το σχολείο δεν διέθετε ούτε βιβλιοθήκη, ούτε λάπτοπ, ούτε πρόσβαση στο εργαστήριο πληροφορικής. Νομίζω ότι η δυναμική των ομάδων πολλές φορές ξεπερνάει και τις πιο αισιόδοξες προοπτικές, αφού γι' αυτά τα υπέροχα παιδιά, όπως μπορώ να μαθαίνω χάρη στο facebook, συνεχίζεται με την ίδια ποιότητα και στα φοιτητικά τους χρόνια.
4 σχόλια:
Πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες, Αναστασια μου, και πολύ χαρακτηριστικές και αληθινές για το πώς νιώθουν τα παιδιά όταν εργάζονται σε ομάδες!
Είδες, Αγάθη, πόσο προκλητικό και για τη μνήμη γίνεται το wiki σου; Σου οφείλουμε πολλά.
Η Αναστασία είναι σπουδαία δασκάλα. Αν διαβάσεις, Αγάθη, τις αφηγήσεις της εδώ, θα καταλάβεις πολλά.
Μπα, είναι φίλος μου αυτός, Αγάθη, και δεν θα σου πει ποτέ ότι τα τελευταία μόλις χρόνια έμαθα λίγο να είμαι δασκάλα. Παλιά ήμουν καλός φροντιστής και μέτριος φιλόλογος. Αλλά βρήκα κι εγώ ένα δάσκαλο...
Δημοσίευση σχολίου