Μεταξύ χαράς και λύπης

Με το φευγιό του '12 είπα να κρατήσω τις πιο σημαντικές στιγμές που έζησα ως δάσκαλος σε αυτόν το χρόνο. Να τες σε λίγες αράδες.
Είναι πολύ λίγες στιγμές που έζησα μα και τόσο αποκαλυπτικές για μένα, που όσο να 'ναι θα έπρεπε να μη με αιφνιδιάζουν πια. Ωστόσο αιφνιδιάστηκα. Ευτυχώς τόσο ευχάριστα, αν και οι αυθεντικές αυτές στιγμές δεν ήταν μόνο γεμάτες χαρά αλλά περιείχαν και πόνο, προσδοκία, ελπίδα μαζί με λύπη.
Ως δάσκαλος, όταν βλέπω τους μαθητές μου ευτυχισμένους, αποσύρομαι διακριτικά. Όταν όμως λυπούνται, τρέχω κοντά τους, γιατί τότε με χρειάζονται.
Σκηνή 1η: Ανεβαίνουμε στα Γυάλινα Γιάννενα του Γκανά με την τρίτη μας τάξη. Το εξωστρεφές και άκρως εκδηλωτικό πειραχτήρι του σχολείου μας με ...απειλεί για το επικείμενο ντέρμπι. Του απαντώ αναλόγως. Συζητάμε πολύ, μου ανοίγει την καρδιά του, μου μιλά για το διάβασμα που κάνει φέτος, για τα όνειρά του, για την οικογένεια, για τη χαρά που έρχεται στην εκδρομή (χαρά ασύνορη, μικρού παιδιού). Μου μιλά για τα προσωπικά του, για τον καημό του που κρύβει μέσα του. Δείχνει πόσο σεμνό, ευαίσθητο, αξιόλογο παιδί είναι. Αυτό δεν μπορείς εύκολα να το κερδίσεις στη σκληρή και αγχώδη καθημερινότητα του σχολείου.
Σκηνή 2η: Άλλη αδικημένη ψυχούλα, μαθητής που αδικήθηκε από τον εαυτό του, τις κοινωνικές συνθήκες και από το εκπαιδευτικό μας σύστημα, βγαίνοντας από έναν χώρο μαζικής διασκέδασης, μένει παράμερα. Έχει θυμηθεί και έχει πιει παραπάνω. Χωρίς ιδιαίτερα απρόοπτα φτάνουμε στο κατάλυμά μας και οι συμμαθητές του τον φροντίζουν πολύ, μη επιτρέποντας σε μας να ενδιαφερθούμε περισσότερο. Το επόμενο πρωινό ο μαθητής μας, πολύ ευαισθητοποιημένος και αρκετά ένοχος για ό,τι έγινε, έδειξε πως το μάθημα το έδωσε και το πήρε ο ίδιος, χωρίς να παρέμβουμε εμείς, οι δάσκαλοί του.
Σκηνή 3η: Ανεβαίνουμε στην κάτασπρη φύση, στο χιονισμένο Μονοδένδρι του κεντρικού Ζαγορίου. Πεζοπορία στα χιόνια, κούραση, φωτογραφίες με φόντο την κοιλάδα του Βίκου κι έπειτα επιστροφή σε ένα ζεστό εστιατόριο για να γευματίσουμε μόνο εμείς, οι δάσκαλοι και οι μαθητές. Τι σπουδαίες εικόνες αυτά τα τραπέζια με τις ευτυχισμένες παρέες! Τα χαμόγελα εκείνου του άσπρου μεσημεριού δεν μπορεί να τα αναπληρώσει καμιά αμοιβή, κανένα αντάλλαγμα.
Σκηνή 4η: Την τελευταία βραδιά επιβάλαμε διά ψηφοφορίας μιαν επιλογή ποιότητας. Μια ταβερνούλα στο κέντρο των Ιωαννίνων με ελαφρύ φαγητό όπου δυο σπουδαίες φοιτήτριες (της Φιλολογίας παρακαλώ!) τραγούδησαν μόνο για μας υπέροχα τραγούδια με κοινό παρονομαστή το έντεχνο. Τα παιδιά μας διασκέδασαν, χόρεψαν, χάρηκαν, δέθηκαν ακόμη περισσότερο μεταξύ τους αλλά και με τους δασκάλους τους. Προσέχοντας διακρίνω πως μια ψυχούλα ευαίσθητη και πολύ ποιοτική έλειπε. Βγήκα έξω. Κρύο αρκετό. Στεκόταν σε ένα καγκελάκι διαχωριστικό του δήμου. Ο Βάκχος και οι Μούσες τού είχαν ανοίξει την καρδιά και είχαν βγάλει τον πόνο που έκρυβε μέσα του. Δεν έκανα τίποτε. Διακριτικά κοντά του, δίπλα του, όσο χρειάστηκε για να συνέλθει.

Αυτές είναι λίγες στιγμές που κρατώ ως περιουσία στην ψυχή μου και μακαρίζω εκείνη τη στιγμή στο λύκειο που αποφάσισα να ακολουθήσω αυτήν την επαγγελματική διαδρομή.
Καλή δύναμη στους μαθητές μας και σε όλους τους μαθητές του κόσμου, πλούσιους και φτωχούς, ιδίως σε αυτούς, ελληνάκια και ξενάκια που ζουν στον τόπο μας.
Σας αγαπάμε όλα με όλη μας την ψυχή εξίσου και αδιαίρετα, χωρίς διακρίσεις πλην της περισσότερης αγάπης που έχουμε για τους μαθητές μας που αδίκησε η ζωή.