Λίγες μέρες μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου,το 1973, είχε έρθει στο νησί μας ένας ανώτατος ιερωμένος και είχαμε πάει όλοι στην εκκλησία να τον τιμήσουμε. Τον θυμάμαι μεγαλοπρεπή και χρυσοποίκιλτο να καταφέρεται εναντίον των φοιτητών, των μακρυμάλληδων γιεγιέδων, των αλητών, όπως τους αποκαλούσε. Δεν είχαμε ιδέα για Πολυτεχνείο και χούντα, ακούγαμε όμως έναν ιεράρχη να μιλάει με θυμό και μίσος εναντίον κάποιων νέων και ενδόμυχα παίρναμε το μέρος τους. Ήταν η πρώτη μας πολιτική συνειδητοποίηση. Η πρώτη προσωποποιημένη σύγκρουση δικαίου και αδίκου. Ήταν η πρώτη φορά που ο άμβωνας χρησιμοποιήθηκε για αλλότριους σκοπούς, αταίριαστους με το χώρο και την περίσταση.
Ελπίζαμε να είναι και η τελευταία...
4 σχόλια:
Πιστεύεις, φιλαράκι, πως θα τελειώσουν όλα αυτά τα νοσηρά φαινόμενα; ΔΕν το ελπίζω, δυστυχώς.
Ούτε κι εγώ το ελπίζω πια. Ψάξε την ανακοίνωσή μας στο alfavita για να καταλάβεις περισσότερα.
Δώσε μου το λινκ, γιατί δεν τη βρίσκω, Αναστασία.
Είναι κακό να είσαι προφήτης? Τι απέγινε αυτή η γενιά του Πολυτεχνείου (λέγε με Μαρία Δαμανάκη)? Έλεος πια με αυτόν τον αντικληρικαλισμό!
Δημοσίευση σχολίου