Για το συνάδελφο που με δίδαξε πολλαπλώς...

 Συνάδελφε Νίκο, σκέφτομαι μέρες να γράψω ένα σημείωμα με το οποίο θα προτείνω στους νεότερους εκπαιδευτικούς ένα άξιο υπόδειγμα συναδέλφου, εσένα. Και καθώς το κλωθογύριζα στο νου μου,  έρχονταν διαρκώς στο νου μου οι καβαφικές "Θερμοπύλες".
Ναι, χρειάζεται τιμή να αποδώσουμε σε σένα, γιατί επέλεξες να αγωνίζεσαι τόσα χρόνια τον αγώνα τον καλό του δασκάλου από όποια θέση κι αν πήρες. Από τη θέση του διευθυντή αλλά κι από τη θέση του απλού δασκάλου, την πιο σπουδαία θαρρώ θέση που μας εμπιστεύεται η πολιτεία, για να καλλιεργήσουμε τα παιδιά του ελληνικού λαού. Κι εσύ, συνάδελφε Νίκο, αγόγγυστα και με τον νεανικό σου ενθουσιασμό, έμεινες να φυλάγεις Θερμοπύλες στα σχολειά που υπηρέτησες και υπηρετείς.
Πάντοτε και σταθερά προσηλωμένος στο χρέος, ποτέ από το χρέος μη κινών, όπως και οι καβαφικοί τριακόσιοι.
Και πράγματι δίκαιος και ίσιος σε όλες σου τις πράξεις, ακόμη κι όταν αυτές σημαίνουν βάρος και συνέπειες, ατρόμητα στάθηκες σπουδαίο παράδειγμα για μας τους λίγο ή πολύ νεότερους, Με θάρρος που ταιριάζει σε σπουδαίο δάσκαλο δήλωσες παρών στην προσπάθεια να βοηθηθεί το σχολείο, για να βγει από το τέλμα.
Και όπως υπογραμμίζει ο Καβάφης, με λύπη και με ευσπλαχνία, πάντοτε την αλήθεια ομιλών, πλην χωρίς μίσος για τους ψευδόμενους και τους ανάξιους.
Θα θυμάμαι τις αφηγήσεις σου για τους νεοέλληνες συγγραφείς που γνώρισες, τις αναφορές σου στα κακώς κείμενα που πάντα στηλίτευες και κυρίως το μεγαλείο της ψυχής σου να βοηθήσεις στη δημόσια στηλίτευση των κακώς κειμένων αυτόβουλα, χωρίς καμιά πίεση, αλλά με πολύ θάρρος και πολλή τόλμη.
Συν-άδελφε Νικόλα, σε ευγνωμονούμε γιατί είσαι ο δάσκαλος που fece il gran rifiuto στην απαξίωση του δημόσιου σχολείου και δίδαξες ήθος.
Έρρωσο, δάσκαλε! Τιμή μου που υπήρξα συνάδελφός σου στο ίδιο σχολείο!
Σου αφιερώνω τις Θερμοπύλες, γιατί εσύ μου τις θυμίζεις διαρκώς αυτές τις μέρες. Ελπίζω πως ο Εφιάλτης θα είναι οσονούπω παρελθόν.

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.