θυμάμαι, άλλους περισσότερο κι άλλους λιγότερο. Ελπίζω να με θυμούνται κι εκείνοι κάπως.
Μερικοί ωστόσο μαθητές παίρνουν μια ξεχωριστή θέση στη μνήμη μας για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Να ένας από αυτούς.
Ήταν πιο μεγάλος από εμένα. 5-10 χρόνια μεγαλύτερος. Ήρθε στο φροντιστήριο και ζήτησε να ξεκινήσει μαθήματα για τη φιλοσοφική σχολή. Μου είπε πως δούλευε καθαρίζοντας προθήκες στους κεντρικούς δρόμους του Πειραιά.
Ξεκινήσαμε λοιπόν και την επόμενη εβδομάδα μού παρέδωσε την πρώτη του έκθεση. Ήταν ένα άκρως ενδιαφέρον κείμενο με πολύ συναισθηματισμό, πολλές ιδιαίτερες απόψεις, ένα βαθιά χωνεμένο θρησκευτικό συναίσθημα και γλώσσα πλούσια αλλά αναρχική σε ύφος, σύνταξη, ακομη και λεξιλόγιο. Του παρουσίασα λοιπόν κατά τη διόρθωση τα αδύνατα σημεία του γραπτού του, του εξήγησα πόσο αμφίβολη είναι η επιτυχία του, αν δεν αποβάλει τα πιο χτυπητά τουλάχιστον από τα σημεία αυτά του ιδιαίτερου, του προσωπικού ύφους και τρόπου γραφής και τον οδήγησα -δυστυχώς- στην απόφαση να εγκαταλείψει την προσπάθεια.
-Δεν μπορώ, δάσκαλε, να μπω σε τέτοια καλούπια. Δεν μπορώ να μη γράφω λεύτερα.
Αυτά είναι τα έργα μας, δυστυχώς, ημών των φιλολόγων και εν γένει των εκπαιδευτικών.
3 σχόλια:
Ο δικός σου ήταν πιο ατίθασος, δεν κάθισε να τον καλουπώσεις. Η δική μου, ίσως γιατί ήταν πολύ μικρότερη ή επειδή ήθελε περισσότερο να περάσει στο Πανεπιστήμιο, συμμορφώθηκε με "τας υποδείξεις" και μου κληροδότησε μεγαλύτερη ενοχή. Τι να γίνονται άραγε; (Εγώ έψαξα το όνομά της στο ίντερνετ και ίσως να βρίσκεται σε σχολείο του Καναδά.)
καλά και δεν με είχες μαθήτρια Αντώνη
θα τραβούσες τα μαλλιά της κεφαλής σου
Ευτυχώς λέω τώρα, γυριστρούλα. Μέριλ, αν σε είχα μαθήτρια, θα ήμουν ο πιο ένθερμος θαυμαστής των γραπτών σου.
Δημοσίευση σχολίου