Δολοφονώντας την έμπνευση

H Γεωργία ήταν μαθήτριά μου τον πρώτο καιρό που δίδασκα σε κάποιο αθηναϊκό φροντιστήριο. Την παρέλαβα "αποτυχούσα" στις πανελλήνιες, λόγω της έκθεσης, και την βοήθησα να περάσει στη Φιλοσοφική. Τι συνέβαινε λοιπόν με τη Γεωργία; Ποια ήταν η δυσκολία της στην έκθεση; Μάλλον το αντίθετο συνέβαινε. Η έκθεση τα είχε βρει σκούρα μαζί της,αφού ήταν ένα πληθωρικό πλάσμα, με γραφή που δεν είχε μπει ποτέ σε καλούπια εκθεσιακά, αλλά πέταγε ελεύθερη και ασύδοτη σε λογοτεχνικά και φιλοσοφικά μονοπάτια. Είδα κι έπαθα να την καλουπώσω και στο τέλος τα κατάφερα. Υπέταξα τις εκφραστικές της δυνατότητες στις απαιτήσεις των εξετάσεων, την έμαθα να λειαίνει τις γωνίες των απόψεών της, να δομεί το λόγο της κατά τα πρότυπα των έγκριτων δοκιμιογράφων και τα κατάφερα να... σκοτώσω κάθε ζωντανή πνοή μέσα στη γραφή της. Έτσι, η επιστήμη της φιλολογίας κέρδισε μια άξια θεραπαινίδα, αλλά ίσως έχασε η λογοτεχνία ένα πολλά υποσχόμενο φυντανάκι. Και η ίδια δεν μου χαρίστηκε. Σε ευχαριστήριο γράμμα της, μαζί με τις θερμές ευχαριστίες μου έβαλε και το "καρφάκι": Δεν είχε πια έμπνευση να γράψει. Το πήρα κάπως ελαφριά τότε και την πείραξα με την ίδια νεανική αναίδεια, άλλωστε λίγα χρόνια μας χώριζαν.
Στην πορεία όμως, αυτό το ατίθασο πλάσμα στοίχειωσε τις τάξεις που δίδασκα έκθεση και δεν με άφηνε να επιδοθώ απερίσπαστη στο θεάρεστο έργο μου, του καλουπώματος. Πάντα προσπαθούσα να κόβω λιγότερα ζωτικά στοιχεία του λόγου των μαθητών μου, για να τους προσαρμόσω στην προκρούστεια κλίνη της μεθοδολογίας μου. Έμαθα σιγά σιγά να επιτρέπω στη δική τους σκέψη, στο δικό τους λόγο, στη δική τους δομή, να ανθίζουν και όπου αυτό δεν ήταν συμβατό με τις προδιαγραφές των εξετάσεων, τουλάχιστον είχα τύψεις για το...αίμα που έρρεε.
Άραγε πού να βρίσκεται τώρα η Γεωργία; Ξαναβρήκε την έμπνευσή της; Κατάφερε έστω να προφυλάξει τους δικούς της μαθητές από το ίδιο έγκλημα;