Κάποτε βρέθηκα επιτηρήτρια στο μάθημα των θρησκευτικών σε μια τάξη λυκείου. Μαζί μου συνεπιτηρούσε μια συνάδελφος της ίδιας ειδικότητας με μένα, που διακρίνοταν για την ευαισθησία της και την αγάπη της για τα παιδιά. Αφιέρωνε τον ελεύθερο χρόνο της με απλοχεριά για να διοργανώσει εκδηλώσεις, δραστηριότητες εξωσχολικές, να στηρίξει μαθητές με προβλήματα.
Έτσι, όταν έφυγε ο εισηγητής θεολόγος και την είδα να σκύβει και να μιλάει ψιθυριστά σε μαθητές που τη ρωτούσαν, ένιωσα αμηχανία. Της είπα ιδιαιτέρως-λες και δεν το ήξερε- ότι δεν είναι σωστό να λύνουμε απορίες κατ' ιδίαν και μάλιστα άλλου μαθήματος. Μου είπε ότι δεν έχουν σχέση οι απορίες με το περιεχόμενο του μαθήματος, είναι λεξιλογικές και συνέχισε το ίδιο βιολί. Μετά, είπα δυνατά: "Παρακαλώ, οι απορίες να λέγονται δυνατά και να φωνάξουμε τον κ. Τάδε να τις απαντήσει." Κανείς δεν πτοήθηκε. Να σημειωθεί ότι αυτή η τάξη ήταν η "τάξη της" την είχε από την πρώτη γυμνασίου, σ' αυτό το γυμνάσιο με λυκειακές τάξεις.
Στο τέλος, επειδή πια είχα αρχίσει να θυμώνω πολύ, της είπα δυνατά: "Σας παρακαλώ, φωνάξτε τον εισηγητή να λύσει τις απορίες των μαθητών, δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό."
Τότε συμβαίνει το αναπάντεχο. Βάζει τα κλάματα μπροστά στα παιδιά! Περίμενε ίσως υπεράσπιση, αλλά αυτά πάγωσαν και μας κοίταζαν αμήχανα. Εκεί έχω ένα κενό μνήμης (πάνε πολλά χρόνια). Τι έκανα; Υποχώρησα; Πιθανόν, γιατί δεν θυμάμαι να το είχα πει στον ενδιαφερόμενο θεολόγο και να δοθεί συνέχεια. Έμαθα εκ των υστέρων ότι αυτή η τάξη είχε κατακτήσει το δικαίωμα της αντιγραφής και το ασκούσε κατ' εξακολούθηση, με τις ευλογίες της καθηγήτριας,που ίσως νόμιζε ότι έτσι βοηθάει τα παιδιά της απέναντι σε ένα άδικο εκπαιδευτικό σύστημα.
Αυτές οι τακτικές, του μαθητοπατερισμού ή του "μαθητοφαγισμού" είναι παιδικές αρρώστιες της δουλειάς μας. Πολλοί στην αρχή έχουμε εκτροπές προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, μέχρι να βρούμε την ισορροπία και το μέτρο. Δυστυχώς όμως, τις ταλαντεύσεις μας τις πληρώνουν πάντα κάποιοι μαθητές που γίνονται τα εξιλαστήρια θύματα του ερασιτεχνισμού μας. Τουλάχιστον ας ισοφαρίζουμε με θετικές αντιπροσφορές, όπως η εν λόγω συνάδελφος,που εξισορρόπησε τον μαθητοπατερισμό της με αληθινή προσφορά στο σχολείο και τους μαθητές.
16 σχόλια:
Δεν ξέρω εάν είμαι σύμφωνη με τις αντιπροσφορές.
Και το διαγώνισμα επίσης δεν ξέρω τί νόημα έχει όταν γίνεται μόνο για το βαθμό.
Ευτυχώς ήμουν τυχερή γιατί γνώρισα/είχα δύο καθηγητές (μία φιλόλογο κι έναν φιλόλογο) που με έκαναν να αλλάξω γνώμη για τα διαγωνίσματα.
Μας τάραζαν και οι δυο στα τεστ και το αποτέλεσμα ήταν ακόμη και οι πιο αδιάφοροι στην τάξη να μάθουν πράγματα.
Και μαντέψτε.... ο βαθμός των τεστ δεν είχε καμία σχέση με αυτή του ελέγχου.Παιδιά που δεν τα κατάφερναν και τόσο καλά είχαν αρκετά καλούς βαθμούς και νομίζω πως αυτή ήταν η επιβράβευσή τους γιατί προσπάθησαν και δεν αδιαφορούσαν για το μάθημα.
Πόσοι δεν έχουμε πέσει στο ίδιο ολίσθημα που περιγράφεις, γυριστρούλα; Είναι σημαντικό να υπάρχει μια φιλοσοφία αυστηρή στο ζήτημα αυτό και να είναι κοινή, όλου του συλλόγου δηλαδή. Αλλιώς οι προστριβές θα είναι συχνότατο φαινόμενο.
Το θέμα της αντιγραφής ελέω του καθηγητή - επιτηρητή αποτελεί μια μεγάλη πληγή στα σχολεία. Ειδικά όταν μια χρονιά ολόκληρη παλεύεις να διδάξεις την ισότητα των ευκαιριών και την αξία της αληθινής γνώσης.Σε σχολείο που δούλευα συνάδελφος γυμναστής έγραφε ο ίδιος τις απαντήσεις στα διαγωνίσματα των μαθητών του (για να βοηθήσει!!!! τα παιδιά), ενώ άλλος καλύτερος έπαιρνε την κόλλα του καλού μαθητή και την διακινούσε στην τάξη εν ώρα εξετάσεων....
ανώνυμε, όποια κι αν είναι η σημασία των τεστ, δεν νομιμοποιείται κανείς να επεμβαίνει στη δουλειά άλλου καθηγητή και να "βοηθάει" ερήμην του τους μαθητές του! Είναι, αν μη τι άλλο, αγένεια, και κυρίως, μαθαίνει στα παιδιά μέσα από το "καλός- κακός καθηγητής" ότι οι "καλοί" καθηγητές σου δίνουν έτοιμες λύσεις, οι "κακοί" δεν σε αφήνουν να αντιγράψεις. Άντε μετά να αποκαταστήσεις στοιχειώδη δεοντολογία στο σχολείο...
θερσίτη μου, ευτυχώς σε μένα ελάχιστες φορές έχουν τύχει παρόμοια περιστατικά.Τώρα πια ακόμα κι αν συμβούν, είμαι σίγουρη ότι θα το μάθω τελευταία, γιατί η αντίδρασή μου θα είναι πολύ χειρότερη. Είδα στην πορεία τι ζημιά γίνεται. Αν αυτή η τακτική μάλιστα είναι συνεχής, όπως με αυτή την τάξη της ιστορίας, οι συνέπειες είναι σοβαρές. Ουσιαστικά καταστρέφονται μαθητές με δυνατότητες, παιδιά που τελειώνουν το σχολείο και δεν ξέρουν τι σημαίνει διάβασμα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα πανέξυπνο κορίτσι από αυτή την τάξη που το πήρα στην τρίτη, αρχαία δέσμης τότε και δεν ήξερε ούτε το ΕΙΜΙ!
Συναδέλφισσα από την Κω, έχω ακούσει κι εγώ παρόμοια συμβάντα. Τι να πω, συμπλεγματική συμπεριφορά πέρα για πέρα. Τα ίδια τα παιδιά, αν τα ρωτήσεις κατ'ιδίαν, την απορρίπτουν και ιδίως αργότερα, όταν καταλάβουν τι τους στέρησε αυτή η μαθητοπατερική τακτική.
Γυριστρουλα θελω να πω κατι για τα διαγωνισματα, τα τεστ και τους βαθμους. Δεν εχει αμεση σχεση με το κειμενο σου, αλλα ηθελα να το γραψω. Αν ρωτησεις 100 καθηγητες για το ποια η σημασια των διαγωνισματων στο σχολειο ισως παρεις 100 διαφορετικες απαντησεις. Αλλα αν ρωτησεις τι προκαλει ολος αυτος ο ανταγνωνισμος στο σχολειο, ολη αυτη η συγκριση μεσω του βαθμου τι θα απαντουσαν αραγε?
Εχουμε παντα, εστω και υποσυνηδητα οτι καλος βαθμος=καλος μαθητης και κακος βαθμος=μαθητης που ειναι καλο να φτασει τον καλο μαθητη.
Και τελικα το σχολειο παραγει πλασματα φιλοδοξα, ανταγωνιστικα, που θελουν να ειναι πρωτοι σε ολα (παιδακι μου να εισαι πρωτος στο σχολειο). Και ολο αυτο εχει καταστρεψει τον κοσμο γυρω μας. ΑΝ δεν βρεθει ενα σχολειο με συστημα αξιολογισης που να μην βασιζεται στους βαθμους τετοιους μαθητες και αυριανους πολιτες θα βγαζει. Δεχομαστε στο συστημα αξιολογισης σαν κατι που εχει υποσταση απο μονο του, οτι ετσι ειναι και δεν αλλαζει. Αλλα γτ δεν αναρωτιομαστε αν ο βαθμος, ενα νουμερο, ενας αριθμος, ειναι δεικτης αξιολογισης. Και τι μετραμε τελικα με τον βαθμο. Μελεταμε την εμπνευση της στιγμης? Που βγαζει καλλιτεχνες? Την διορατικοτητα και τον προβληματισμο, την καθαρη σκεψη και το κρυσταλλινο μυαλο? Απλα αυτο που βγαζει εινα ανταγωνιστικα ζωα που μολιες φυγουν απο το σχολειο θα μπουν στον βουρκο της κοινωνιας και θα γινουν μερος της.
Πρεπει να καταλαβουμε κατι. Η αξιολογιση στο σχολειο νομιζω δεν εχει καμια θεση. Να αξιολογισεις τι? Την γνωση? Εχουμε αναγει την γνωση σε υψιστο αγαθο. Οριστε ποσο μπροστα εχει παει η γνωση τον ανθρωπο. Τον εχει στειλει στο φεγγαρι αλλα δεν εχει αλλαξει τιποτα στην ζωη του την καθημερινη.
Δεν μπορω να καταλαβω πως δεχονται οι καθηγητες την φρικη των βαθμων και τα συστηματα των εξετασεων. Πως γινεται ενα νοημον ων να πιστευει οτι η συγκριση ειναι απαραιτητος ορος της ζωης? Εν τελει γιατι ΠΡΕΠΕΙ να υπαρχει οποιαδηποτε συγκριση?
Να 'σαι καλα Γυριστρουλα μου. Οι αναρτησεις σου με κανουν και προβληματιζομαι.
Aλχημιστή, ωραίοι οι προβληματισμοί σου. Πράγματι ο βαθμός από μόνος του δεν σημαίνει τίποτε, ούτε καν μετράει αντικειμενικά κάτι. Ουσιαστικά το νόημά του είναι να αξιολογήσει την ίδια τη διδακτική πράξη, αν πέτυχε και σε ποιο βαθμό το στόχο της και να οδηγήσει σε διορθωτικές κινήσεις όσους εμπλέκονται σε αυτή τη διαδικασία. Επίσης πρέπει να συνοδεύεται από περιγραφική αξιολόγηση, που είναι περίπου αυτά που λες. Τελικά όμως είναι ένα εισιτήριο, για να προχωρήσει ή να μην προχωρήσει ένα παιδί σε σπουδές και γύρω από αυτό το στόχο στρέφεται όλο το εκπαιδευτικό σύστημα. Αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει όχι οι βαθμοί.
Τι λέτε, ωρέ παιδιά; Τριγυρνάτε ανάμεσα στα θρανία σφυρίζοντας λύσεις στους αγχωμένους μαθητές; Και μετά περιμένετε να σας πάρουν στα σοβαρά;
(Σε κάθε ένα "μαθητοφάγο" αντιστοιχούν 10 "μαθητοπατέρες".Αυτή είναι η αναλογία).
"Ουσιαστικά το νόημά του είναι να αξιολογήσει την ίδια τη διδακτική πράξη, αν πέτυχε και σε ποιο βαθμό το στόχο της και να οδηγήσει σε διορθωτικές κινήσεις όσους εμπλέκονται σε αυτή τη διαδικασία."
Δεν νομίζω ότι όοολοι αυτοί που βάζουν διαγωνίσματα αλλάζουν κάτι στο μάθημα ανάλογα με τα αποτελέσματα των διαγωνισμάτων...
(δεν λέω όοολοι για να δείξω ότι υπάρχουν αρκετοί που αλλάζουν- απλά πιστεύω σε εξαιρέσεις)
άλλα το ίδιο μπορεί να γίνει και με ανεπίσημα τεστάκια προφανώς - τα επίσημα διαγωνίσματα είναι για την βαθμολογία και τα μάτια του κόσμου.
Επίσης γιατί φταίει ο καθηγητής που επιτρέπει την αντιγραφή πιο πολύ από αυτόν που δεν έκανε το μάθημα σωστά- με αποτέλεσμα να χρειάζεται αντιγραφή για να γράψουν οι μαθητές;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει σχολείο που θα ζητήσει τον λόγο στον καθηγητή αν το 95% των μαθητών κοπεί...του χρόνου με τον ίδιο θα κάνουν μάθημα
Θυμάμαι ότι είχαμε έναν απαράδεκτο καθηγητή, και όταν διαμαρτυρόμασταν μας γράφαν κανονικά- ναι υποστηρίζω την αντιγραφή υπό τέτοιες συνθήκες.
promang,οι άλλοι οι ανένταχτοι είναι το ζητούμενο. Αυτοί που προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στο "ο μαθητής έχει πάντα δίκιο" και στο "ο μαθητής έχει πάντα άδικο". Οι λεγόμενοι αλλιώς και δάσκαλοι.
ane, καμιά αδικία καθηγητή ή κανένα απαράδεκτο μάθημα δεν νομιμοποιεί την αντιγραφή ελέω καθηγητή και με τη βοήθειά του. Αυτό που εισπράττουν τα παιδιά κάνει πολύ μεγαλύτερη ζημιά από έναν κακό βαθμό. Πλήττει πρώτα απ' όλα τον ίδιο τον καθηγητή-μαθητοπατέρα και μετά το ίδιο το σχολείο.
gyristroula2
H αντιγραφή γίνεται μόνο σε αδιάφορα μαθήματα ή σε μαθήματα αδιάφορων καθηγητών.
Όταν ο καθηγητής είναι σωστός δεν μπορεί ένας μαθητής να αντιγράψει γιατί ο καθηγητής είναι σε θέση να καταλάβει ότι αντέγραψε ,δεν είναι ηλίθιος.
Επίσης, τα διαγωνίσματα θα πρέπει να είναι τρόπος αντίληψης των καθηγητώ για το τί κατάλαβε η τάξη και τί όχι .Συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ με τον ΑΝΕ.
Και ναι το σχολείο μέχρι και το ΓΥΜΝΑΣΙΟ κατά την ταπεινή μου άποψη είναι χώρος μονο απόκτησης ΓΝΩΣΗΣ και στο ΛΥΚΕΙΟ θα πρέπει να γίνεται χρήση της γνώσης αυτής με κριτική σκέψη.Άρα στο ΛΥΚΕΙΟ θα πρέπει ο μαθητής να μάθει να χειρίζεται τη γνώση και το μυαλό του γιατί τότε ουσιαστικά ωριμάζει και μπορεί να βγάζει πιο ασφαλή συμπεράσματα κι όχι εν βρασμώ ψυχής.
Και τα τεστ θα πρέπει να είναι αντίστοιχα του εκπαιδευτικού στόχου.
Αν όλη την χρονιά δεν έχει καταφέρει ο καθηγητής να περάσει τίποτα στους μαθητές, τι διαφορά έχει αν θα αντιγράψουν ή όχι;
Μόνο και μόνο ότι οι μαθητές θέλουν να αντιγράψουν σημαίνει ακριβώς ότι ο καθηγητής όλη την χρονιά δεν πέτυχε πολλά...
ane, ανώνυμε, έχετε δίκιο ως προς το ότι η αντιγραφή είναι μια ένδειξη ανεπαρκούς διδασκαλίας, που βασίζεται στην παπαγαλία κι όχι στην κριτική σκέψη. Άλλωστε, όσοι διδάσκουμε ξέρουμε ότι τα καλύτερα τεστ γίνονται με ανοιχτά βιβλία,λεξικά, γραμματικές κλπ.
Εδώ όμως είναι άλλο το θέμα: Ο καθηγητής που επιτρέπει στα παιδιά να αντιγράφουν εις βάρος άλλου καθηγητή. Που νομιμοποιεί και καθαγιάζει μια συνήθη παιδική "σκανταλιά".
Πιστέψτε με, αυτό κάνει μεγαλύτερη ζημιά από ένα κακό μάθημα. Αυτό καλλιεργεί τη νοοτροπία που μας έφτασε εδώ που μας έφτασε ως χώρα. Το "έλα μωρέ, οι κανόνες είναι για τους άλλους, άρπαξε να φας και κλέψε να 'χεις."
Έχεις δίκιο, οι κανόνες πρέπει να είναι ίδιοι για όλους.
Άλλα από την στιγμή που το σχολείο δεν προσφέρει τίποτα στους μαθητές εκτός από ένα δρόμο που οδηγεί στην επαγγελματική αποκατάσταση (μέσα από μία βαθμολόγηση που μπορεί σε μία άτυχη στιγμή να καταστρέψει δουλειά χρόνων).
Από την στιγμή που οι μαθητές βλέπουν παντού στην κοινωνία αυτή την νοοτροπία να κυριαρχεί
Δεν είναι λογικό να θεωρούν δικαίωμά τους την αντιγραφή; Ποιόν άλλο τρόπο έχουν να ξεφύγουν από το σύστημα του σχολείου, έστω και εικονικά;
Οκ, εσείς να την απαγορεύσετε- και καλά θα κάνετε. Άλλα αυτό δεν θα βελτιώσει την ποιότητα του σχολείου. Ούτε την ποιότητα των μαθητών. Οι μαθητές δεν θα το εκλάβουν σαν δίκαιο, άλλα σαν υποκρισία.
Γιατί ακόμα και στους καθηγητές του σχολείου υπάρχει αυτή η νοοτροπία. Κανείς δεν κρίνει έναν καθηγητή για το μάθημά του, όσο χάλια και αν είναι αυτό. Κανείς δεν εμποδίζει τον καθηγητή από το να κάνει το μάθημα όσο πιό πρόχειρα μπορεί- ή να μην το κάνει καθόλου.
Τουλάχιστον αν θέλετε να απαγορεύσετε την αντιγραφή στους μαθητές σας, εξηγήστε τους γιατί δεν πρέπει να αντιγράφουν. Και όχι με τα γνωστά του τύπου "δεν μαθαίνετε τίποτα".
Δημοσίευση σχολίου