Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Συνάντηση με το τέρας

Και μια και το ένα φέρνει τ' άλλο, όπως υποσχέθηκα στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης,θα σας πω για την πρώτη-και τη χειρότερη-συνάντησή μου με τη μαθητική βία, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του '80, όταν ήμουν αναπληρώτρια σε ένα σχολείο του Ταύρου.
Στην εφημερία μου στο προαύλιο, βρίσκω μια μαθήτρια να κλαίει, τη ρωτάω τι συμβαίνει, δεν μου απαντά, μόνο μου λέει μέσα στο κλάμα της κάτι μισόλογα: "Φοβάμαι...δεν θα τον τιμωρήσουν ποτέ...έχει μέσο..." Την οδηγώ σε μια ήσυχη γωνιά κι, όταν ηρέμησε, της λέω ότι ό,τι και να της συμβαίνει πρέπει να μου το πει, αν θέλει να τη βοηθήσω, αλλιώς δεν μπορώ. Δεν την είχα μαθήτρια και μέσα στο μεγάλο σχολείο που ήμουν έτσι κι αλλιώς προσωρινή, δεν την είχα ξαναδεί. Φαίνεται ότι την έκανα να νιώσει ασφαλής και μου είπε τι είχε συμβεί: "Ο Χ μού έβαλε, χέρι, κυρία, και μου είπε να μην τολμήσω να πω τίποτα, γιατί αν το μάθει θα μου κάνει χειρότερα." Πάμε στο γραφείο τώρα, της λέω, να δούμε τη διευθύντρια, αυτό είναι λόγος σοβαρής τιμωρίας. "Κυρία, όχι, θα βρείτε τον μπελά σας, οι καθηγητές δεν θα τον τιμωρήσουν, γιατί φοβούνται τον πατέρα του κι άλλες φορές έχει πάει στο γραφείο και τίποτε δεν έγινε." Το παιδί παρά τη σύγχυσή του, νοιάζοταν και για μένα! Αν είναι δυνατόν. Φυσικά, πήγαμε στο γραφείο, φυσικά καταγγείλαμε το περιστατικό ενώπιον όλων και μόλις βγήκε έξω η μαθήτρια, άρχισε ο θρήνος και ο κοπετός! Ωχ! Πάλι αυτός ο Χ! Πάλι θα έρθει ο πατέρας του να μας κάνει καυγάδες, να απειλεί με μηνύσεις και αναφορές. Μέχρι την Ελευθεροτυπία έβαλε την άλλη φορά να μας πάρει τηλέφωνο και να μας ρωτήσει γιατί δημιουργούμε πρόβλημα στον μαθητή τάδε. Έχει μέσο κι εκεί.
Το ευτύχημα ήταν πως εγώ δεν είχα τον Χ μαθητή, ήμουν καινούρια και άγνωστη, δεν μπορούσε να ισχυριστεί ότι κατατρέχω το γιο του, που δεν τον ήξερα καν στη φάτσα.
Κι όμως ο θρασύτατος αυτός πα-τέρας μετά την αποβολή που δώσαμε στο βλαστάρι του, ήρθε μαινόμενος στο σχολείο και ισχυρίζοταν ότι εγώ είπα το γιο του αλήτη και θα μου κάνει αναφορά και μήνυση μαζί. Μπαίνω στο γραφείο, θυμάμαι, τον πλησιάζω, ψύχραιμη φαινομενικά, αν και η καρδούλα μου το ήξερε τι τρομάρα είχα, και του λέω: "Αν μου φέρετε έστω κι έναν μάρτυρα που να επιβεβαιώνει τα λεγόμενά σας,μπορεί να σας φέρω κι εγώ τουλάχιστον ένα γονιό που να έχει αυτή την άποψη για το γιο σας. Τι λέτε δεν θα βρω;"
Με κοίταξε για μια στιγμή άναυδος- ήμουνα 23 χρονών κι έμοιαζα μικρότερη- τον είδα να κάνει μεταβολή και να φεύγει βρίζοντας, χωρίς να μας ενοχλήσει όλη την υπόλοιπη χρονιά. Ούτε αυτός ούτε ο γιος του.

8 σχόλια:

Anwtatos είπε...

Τέρας, πράγματι..πάντως όρθωσες το ανάστημα σου, ενώ οι παλιοί λούφαξαν..
Άκου αυτό τώρα..
Ο Promang υπηρετεί σε σχολείο νομού της "επιτηρούμενης ζώνης", στα χωριά του οποίου ακόμα υπάρχουν δρόμοι με ονόματα όπως "Γράμμος-Βίτσι" και ηρώα στη μνήμη των πεσόντων εθνικοφρόνων. Το σχολείο 50 χιλιόμετρα από το σπίτι του.
Καυγάς σε μια τάξη μεταξύ ρατσίστριας καθηγήτριας και Αλβανού μαθητή (οι Έλληνες έκαναν τα περισσότερα έκτροπα, γράφω την εθνικότητα, γιατί έχει σημασία). Γίνεται σύλλογος, η καθηγήτρια ζητάει πενθήμερη αποβολή. Μπαίνει φουριόζος ο μαθητής, αρχίζει χαστούκια στην καθηγήτρια.Όλοι εμβρόντητοι. Τα χαστούκια διαδέχονται μπουνιές. Αίμα.Όλοι εμβρόντητοι. Ο μαθητής βγαίνει. Η καθηγήτρια έχει πάθει σοκ. Ο μαθητής ξαναμπαίνει, για γκραν φινάλε, πιάνει το κεφάλι της καθηγήτριας και αρχίζει να το κοπανάει στο τραπέζι. Μια, δυο, τρεις φορές.
Ο Promang,στα 115 κιλά και πρώην παλαιστής, είναι σε εξωτερική δουλειά του σχολείου, μαθαίνει για το συμβάν μετά.
Το σχολείο κλείνει. Γίνεται σύλλογος ως τα μεσάνυχτα. Όλοι παραμένουν εμβρόντητοι. Φαξ άκρως απόρρητο, να μη μαθευτεί τίποτε, διότι τι θα γίνει με τα ΜΜΕ, αν μας πουν ρατσιστές, τι θα γίνει με την καθηγήτρια, αν μας καταγγείλει;
Απόφαση συλλόγου: να αποσιωπηθεί το γεγονός, να ανταμειφθεί υπηρεσιακά η καθηγήτρια.
Ο Promang, στα 115 κιλά και πρώην παλαιστής, κλειδώνει το Διευθυντή στην τουαλέτα και του δηλώνει ότι θα του δώσει να φάει το χαρτί υγείας, αν δεν υπάρξει δικαιοσύνη, δηλ. τιμωρία του ρατσισμού της καθηγήτριας και αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος για τον μαθητή.
Μετά από μια βδομάδα, η καθηγήτρια αποσπάται για τις ανάγκες της υπηρεσίας στη Θεσ/νίκη, 200 μέτρα από το σπίτι της. O Promang αποσπάται για τις ανάγκες της υπηρεσίας επίσης. Σχολείο 100 χιλιόμετρα από το σπίτι του.
Την επόμενη χρονιά φεύγει με εθελοντική απόσπαση Δωδεκάνησα.

gyristroula2 είπε...

promang, πολύ άγρια η ιστορία σου. Κακώς που δεν την προστάτεψαν οι συνάδελφοί της, ό,τι και να είχε προηγηθεί, ήταν θύμα κακοποίησης. Αλλά αυτές οι περιπτώσεις θέλουν αυτόφωρη διαδικασία, όχι συλλόγους και συζητήσεις. Τι, θα ψηφίσω εγώ αν πρέπει να τιμωρηθεί ένας άνθρωπος που πλακώνει στο ξύλο έναν άλλον; Με ποιο δικαίωμα; Κι αν ψηφίσω κατά, για χίλιους λόγους, καλώς τις έφαγε η γυναίκα;
Στην περίπτωση όμως που αφηγούμαι, όλοι τελικά αποφάσισαν να τιμωρηθεί εκείνο το παιδί, δεν ήταν δική μου απόφαση. Και η διευθύντρια εκείνη, αν και πολύ συντηρητική, ήταν δίκαιη και με στήριξε σε όλη τη φάση.
Μερικές φορές,promang,είναι ανθρώπινο να θέλεις να αποφύγεις συγκρούσεις με νταήδες, όποια δουλειά και να κάνεις,πόσο μάλλον αν δεν είσαι...πρώην παλαιστής και εκατόν τόσα κιλά!

Ο Αλχημιστης είπε...

Καλημερα Γυριστρουλα μου! Διαβασα την ιστορια σου και τελικα μου σχηματιστηκε ενα χαμογελο επειδη καταφερες να σηκωσεις αναστημα οταν οι αλλοι το επαιζαν αδιαφοροι.

Διαβαζω συχνα το blog σου γτ με ενδιαφερει πολυ ο τομεας της εκπαιδευσης και ισως καποια στιγμη να χρειαστει να τον υπηρετησω. Και οπως καταλαβαινεις πολυ προβληματιζομαι με την ολη κατασταση, με αυτα που διαβαζω για περιστατικα στο σχολειο και με αυτα που θυμαμαι εγω οταν ημουν μαθητης. Αλλα νομιζω σε μια κοινωνια οπως η συγχρονη ειναι φυσικο να εχει η και ενα σχολειο αλλοτριωμενο, αδιαφορο και κατι σαν φυλακη.
Εχουμε ενα προβλημα στα σχολεια. Πως θα γινει να βγαζουμε ανθρωπους που να μπορουν να ζησουν με απολυτη υγεια πνευματικη στον βαρβαρο κοσμο που τους περιμενει? Για εμενα αυτο ειναι το μεγα προβλημα του συγχρονου σχολειου. Να προετοιμασει τους μαθητες να αντιμετωπισουν την φρικη της κοινωνιας και να μην μπου και αυτοι στο αιωνιο γαιτανακι της αδιαφοριας, του μισους κλπ κλπ....

Να 'σαι καλα.

gyristroula2 είπε...

Αλχημιστή,
Όπως είπα και παραπάνω, δεν το έπαιζαν αδιάφοροι, ήθελαν να αποφύγουν την επιθετική συμπεριφορά ενός τραμπούκου γονιού και, όταν τους έδωσα τη δυνατότητα να τιμωρήσουν μετά από δική μου εισήγηση, που ήμουν άγνωστη και δεν ήξερα το μαθητή, ευτυχώς, αποφάσισαν να ψηφίσουν την αποβολή του. Και γλιτώσαμε όλοι.
Το σχολείο πρέπει να αναμετρηθεί με τις προκλήσεις των καιρών, δεν είναι θερμοκήπιο. Όλοι οι άνεμοι φυσούν πάνω του, των κοινωνικών προβλημάτων, των οικονομικών, των ψυχολογικών. Δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν βρει τρόπους να τα αντιμετωπίσει.

Ανώνυμος είπε...

και πες μου τώρα ποιον θα έπρεπε να διδάσκεις τον πατέρα ή το μαθητή.Και σάμπως θα διορθωθεί ο μαθητής; Μεγάλωσε και γαλουχήθηκε με αυτή τη νοοτροπία...
Τέρας και τερατάκι πακέτο.

καλό βράδυ γυριστρούλα

gyristroula2 είπε...

Δυστυχώς οι αμαρτίες γονέων δεν παιδεύουσι μόνο τέκνα αλλά και δασκάλους,ανώνυμε αναγνώστη.

Θερσίτης είπε...

Ο Αλχημιστής ξαναθυμίζει την ουσία του σχολείου και της δουλειάς μας. Να βγάζουμε ανθρώπους που να μη σκεφτονται την παρτη τους ή, αν τη σκέφτονται, να ντρέπονται γι' αυτό και να το κρύβουν. Μια τέτοια αθλιότητα αντιμετωπίζω αυτές τις μέρες.

gyristroula2 είπε...

Αυτό, θερσίτη μου, είναι το καθημερινό μας στοίχημα και δεν γίνεται να το κερδίζουμε πάντα. Σημασία έχει να μην απογοητευόμαστε και να μην παραιτούμαστε. Επίσης να επιτρέπουμε και στις καλές στιγμές να φτάσουν ως εμάς και να μας δώσουν δύναμη (δες σημερινή μου ανάρτηση)