Μια φορά κι έναν καιρό, μια Πρώτη γυμνασίου είχε έναν μαθητή, ο θεός να σε φυλάει. Δεν έφταναν τα σοβαρά μαθησιακά του προβλήματα, ούτε ανάγνωση και γραφή καλά καλά δεν γνώριζε, ήταν και πολύ άτακτος. Ενοχλούσε στο μάθημα, μα κυρίως ενοχλούσε, βασάνιζε είναι το σωστό ρήμα, τους συμμαθητές του. Έφερνε καρφίτσες και πινέζες και τους τρυπούσε, τους έδερνε, γιατί ήταν και πολύ πιο δυνατός, αφού ήταν μεγαλύτερός τους στην ηλικία. Προκαλούσε κάθε είδους επεισόδια, έφερνε ποτά στην τάξη κρυφά, μαχαίρια, φάρμακα που τα κατάπινε σαν καραμέλες και τρόμαζε τους συμμαθητές του. Είχαν προσπαθήσει πολύ όλοι να τον βοηθήσουν και οι καθηγητές και οι συμμαθητές του. Τον συμπονούσαν, γιατί γνώριζαν τα πολλά προβλήματα της οικογένειάς του, αφού σε ένα μικρό μέρος όλοι γνωρίζουν τα πάντα για όλους. Είχαμε χρησιμοποιήσει κάθε μέσο που περιέχει η εκπαιδευτική διαδικασία, είχαμε δείξει μεγάλη υπομονή και κατανόηση, αλλά η κατάσταση αντί να βελτιώνεται, χειροτέρευε, και μια μέρα, μπαίνοντας στην τάξη, είδα ένα από τα πρωτάκια κατακόκκινο από τις ξυλιές του νταή. Ως εδώ, είπα, θα φύγει. Κινδυνεύει πια η σωματική σας ακεραιότητα. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε κι εμείς κι εσείς, δεν θα ρισκάρω άλλο, θα τον διώξουμε.
Και, ενώ ετοιμαζόμουν να ανεβώ στο γραφείο να ενημερώσω το σύλλογο και το διευθυντή, πετιέται το δαρμένο πρωτάκι και μου λέει: "Κυρία, ας του δώσουμε μια ευκαιρία ακόμη. Θα καθίσω μαζί του, θα τον βοηθήσω, ας μην τον διώξουμε, τι θα κάνει μετά;" (Εννοείται, χωρίς να είναι παρών ο...τραμπούκος μαθητής)
Πού τη βρήκε αυτή τη γενναιοψυχία ένα μικροκαμωμένο παιδάκι σαν κι αυτό, να δίνει ευκαιρίες στο βασανιστή του που του αρνηθήκαμε εμείς οι...άκαπνοι;
Δεν θυμάμαι για πόσο ακόμη αντέξαμε να δίνουμε ευκαιρίες και πότε αναγκαστήκαμε να αποβάλουμε το παιδί- δημόσιο κίνδυνο, αλλά ο μικρός υπερασπιστής του εξελίχθηκε έτσι ακριβώς όπως έδειχναν οι προδιαγραφές του, σε ένα πλάσμα γεμάτο καλοσύνη και γενναιοδωρία. Κι ας μην είναι πια ούτε μικρός ούτε αδύναμος.
8 σχόλια:
Πάλι καλά που εσύ το παιδάκι το βάφτισες ήρωα. Άλλοι θα το βαφτίζανε κάπως διαφορετικα... στο ήπιο του μαζοχιστή.
Τελικά όμως από ότι κατάλαβα το παιδί -δήμοσιος κίνδυνος δεν άλλαξε τακτική .Κρίμα για τον ήρωα που το αποτέλεσμά του ήταν η αποτυχία.
Θα μου πεις απέτυχε στο πρώτο αλλά στα επόμενα;
Ναι αυτό δεν το γνωρίζω.Ελπίζω μεγαλώνοντας να πέτυχε κάτι παραπάνω από μία μαυρισμένη μουρίτσα.
Υ.Γ. Καλοπροαίρετο το σχόλιό μου.Μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι "ήρωες" γιατί τότε δεν θα υπήρχε κακό....(κατά το" σε χτύπησε από το ένα μάγουλο,γύρνα και το άλλο ...").
Μαίρη.
Τι απέγινε ο δημόσιος κίνδυνος;
Μαίρη, εύλογο το σχόλιό σου. Συνήθως η ανοχή, και τότε και τώρα, εκλαμβάνεται ως αδυναμία ή... ανωμαλία. Τελικά είναι δύναμη να μπορείς στα 13 σου να βλέπεις το δίκιο του άλλου, ακόμα κι αν εκείνος δεν μπορεί να δει το δικό σου, προπαντός αν δεν μπορεί να δει το δικό σου. Καθόλου αδύναμος ή αποτυχημένος, λοιπόν, δεν προέκυψε ο μικρός μας. Έγινε ένας δυνατός ωραίος άνδρας,που ξεχωρίζει στη μικρή κοινωνία που ζει. Και το περίεργο...Αποκλείεται να θυμάται πια εκείνο το γεγονός ή να του πει κάτι αυτή η ανάρτηση, ακόμα κι αν τη διαβάσει. Ωραία δεν είναι έτσι;
promang, επίσης εύλογη η απορία σου. Τι απέγινε; Μεταξύ μας...πήγε εκεί που δεν ανέχοταν τραμπουκισμούς, στην ανάλγητη αγορά εργασίας και μια χαρά έστρωσε, αφού δεν έχω ακούσει τίποτε επιλήψιμο γι' αυτόν. Λυπάμαι που θα το πω έτσι ωμά, αλλά μερικά "παιδιά" που δεν αποκτούν εγκαίρως την αγωγή της παιδείας, μόνο η κοινωνία πια μπορεί να τα εκπαιδεύσει με τους αμείλικτους νόμους της.
Ενδιαφέρον. Είναι η πρώτη φορά που σε ακούω θυμωμένη και πικραμένη. Μάλλον δικαιώνομαι για τα περιθώρια των διδακτικών παρεμβάσεων.
Τίποτε από τα δύο,promang,ειλικρινά. Έχω δοκιμάσει και αποτυχίες στη δουλειά μας,δεν είμαι ο μάγος του Οζ.
Συνήθως,δεν παραιτούμαι ακόμα κι αν όλοι έχουν παραιτηθεί, αλλά στο θέμα της βίας σε βάρος παιδιών δεν είμαι το ίδιο ανεκτική, ακόμα κι αν πρόκειται για παιδιά συνομήλικα. Για μένα, ένα παιδί με πλήρη καταλογισμό που δεν παύει να ασκεί βία, παρά τις παρεμβάσεις, πρέπει να τιμωρείται,ακόμα και με αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος, γιατί δεν φταίνε τα υπόλοιπα παιδιά να υφίστανται κακομεταχείριση στο σχολικό τους περιβάλλον.
Αν τώρα η περίπτωση χρήζει ειδικής μέριμνας, γίνονται οι σχετικές συστάσεις στους γονείς,αλλά δεν αφήνεται το πράγμα στην καλή τους θέληση, γιατί οι γονείς των υπολοίπων δεν θα είναι τόσο ανεκτικοί και με το δίκιο τους.
Άλλη μία φορά μου έτυχε παρόμοια περίπτωση (θα γράψω σχετικά) και μάλιστα την πρώτη χρονιά που δούλευα σε δημόσιο σχολείο. Και ελπίζω να μη μου ξανατύχει...
Όσο κι αν προσπαθούμε εμείς οι δάσκαλοι, ίσως δεν καταφέρουμε ποτέ να δείξουμε τη φροντίδα που έδειξε το μικροκαμωμένο σου που υπερασπίστηκε το διαολάκι σου. Για να μην ξεχνιόμαστε πόσα σκαλιά μπορούμε ακόμη να ανεβούμε ως δάσκαλοι.
Αυτά, θερσίτη μου, είναι τα πιο χρήσιμα μαθήματα που παίρνουμε στη δουλειά μας, από τα ίδια τα παιδιά.
Δημοσίευση σχολίου